Μένω κέντρο Αθήνα. Προς κακή μου τύχη υπάρχει παρκάκι με παιδική χαρά κοντά στο σπίτι μου, όπου όλοι οι "φιλόζωοι" της ευρύτερης περιοχής έρχονται να βγάλουν βόλτα τα κατοικίδιά τους.Η παιδική χαρά έχει αποθάνει από τη δεκαετία του '90, έχει ρημάξει απόλυτα καθώς κλέφτες μετάλλου έχουν πάρει όλα τα όργανα. Έχει μετατραπεί σε χώρο σκυλοκαβγάδων καθώς οι ιδιοκτήτες σκύλων κλείνουν και την πόρτα και τα ξαμολάνε. Αλλά αυτό πες είναι θέμα του Δήμου που έχει αφήσει την περιουσία του να ρημάξει.Το υπόλοιπο παρκάκι είναι επίσης χώρος βόλτας σκύλων. Άνευ λουριού. Το ότι ως δημότης προσπαθείς να περπατήσεις και έχεις κάθε σκύλο να σε μυρίζει, να σου γαβγίζει και να χοροπηδάει γύρω σου δίχως να ξέρεις αν σε βλέπει σαν μπριζόλα είναι θέμα όχι Δήμου αλλά συνανθρώπων και ιδιοκτητών σκύλων. Η ατάκα "μη φοβάστε, δεν δαγκώνει" με εξοργίζει. Ούτε εγώ δαγκώνω αλλά αν πάω πάνω στην ιδιοκτήτρια του σκύλου ουρλιάζοντας και μυρίζοντάς την "από κάτω" ας μου πει αν το θέμα της θα είναι η δαγκωνιά μου.Και μιας και έχουμε καταστεί και γλωσσοπλάστες (βλ. σπισισμός) θα μπω στο κίνημα #me too και θα πω ότι με παρενοχλούν όλα αυτά τα σκυλάκια που σιτίζονται καλύτερα από τους 40.000 αστέγους της πόλης μας.Η φασαρία που κάνουν τα εξαγριωμένα από τα διαμερίσματα σκυλάκια όταν συναντιούνται στο δρόμο και τα "απομεινάρια μιας ημέρας" που αφήνουν πίσω τους είναι επίσης ζήτημα. Αναφορικά με τα απομεινάρια είναι αλήθεια ότι η κατάσταση έχει βελτιωθεί απίστευτα τα τελευταία χρόνια.