Πάντα σκεφτόμουνα πως αν ποτέ η ζωή μου έπαιζε κάποιο πολύ άσχημο γύρισμα και βρισκόμουν άστεγος, θα προσπαθούσα μέχρι να ανακτήσω ξανά μία φυσιολογική ζωή, να συνασπιστώ με άλλους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση.Αν δηλαδή τέσσερεις άστεγοι συνέβαλαν ένα ευρώ ο καθένας την ημέρα, δηλαδή 30 ευρώ μόνο το μήνα ανά άτομο, θα μπορούσαν να νοικιάσουν μία γκαρσονιέρα, ίσως ακόμα και δίχωρη με λίγο ψάξιμο ή στη χειρότερη περίπτωση μία αποθήκη για να μην είναι τελείως εκτεθειμένοι στα καιρικά φαινόμενα.Μικρές αποθήκες βρίσκεις και με 50 ευρώ το μήνα και πολλές φορές έχουν και θέρμανση γιατί βρίσκονται σε υπόγεια όπου είναι και οι καυστήρες των πολυκατοικιών. Υπάρχουν ιδιοκτήτες που θα έδειχναν κατανόηση και πιθανώς θα ήταν και ελαστικοί στο ενοίκιο. Άλλωστε σήμερα πολλοί χώροι μένουν ανοίκιαστοι.Είχα ακούσει κάποτε το νούμερο των αστέγων στη πόλη της Νέας Υόρκης, που ανερχόταν σε πολλές χιλιάδες, δεν θυμάμαι 60, 70 χιλιάδες; Και σκεφτόμουν τότε πως αν έφτιαχναν ένα σαν σωματείο και συνέβαλαν από 10 δολάρια ο καθένας με τη μορφή μετοχών, θα συγκεντρωνόταν ένα σεβαστό ποσό (600.000$) και θα μπορούσαν να ξεκινήσουν κάποια επιχείρηση. Από τη μία θα απασχολούσε εργασιακά ένα μικρό αριθμό αστέγων (πιθανώς εκ περιτροπής ή με κλήρωση), από την άλλη θα παρήγαγε κάποια κέρδη και θα μπορούσαν να δραστηριοποιηθούν επιχειρηματικά ακόμη περισσότερο. Παράδειγμα, ξεκινώντας από ένα απλό μάρκετ ή μίνι μάρκετ για να καταλήξουν σε μία αλυσίδα σούπερ μάρκετ ή καφέ. Πιστεύω πως ο κόσμος θα τη στήριζε για να βοηθήσει τους άστεγους. Ίσως κιόλας ένας τέτοιος χώρος θα μπορούσε να φιλοξενεί έναν αριθμό αστέγων τα βράδια με αυστηρό ωράριο. Τις ώρες δηλαδή που το σούπερ μάρκετ ή το καφέ θα ήταν κλειστό, από τις 9-10 το βράδυ, μέχρι τις 6-7 το πρωί, στους βοηθητικούς χώρους του. Από το δρόμο καλύτερα θα ήταν.Ακόμη κι αν τα πράγματα πήγαιναν πολύ στραβά και κάποιοι καταχρώνταν μέρος των χρημάτων θα είχαν χάσει απλά 10 δολάρια ο καθένας. Δεν θα ήταν δηλαδή και το τέλος του κόσμου αλλά πιστεύω πως και πάλι κάποιοι θα είχαν ωφεληθεί (πέρα από τον καταχραστή). Επίσης πιστεύω πως με τους κατάλληλους ελεγκτικούς μηχανισμούς θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί κάτι τέτοιο.Μετά θα γινόντουσαν και ταινία και θα βγάζανε χοντρά λεφτά, όπως ο Chris Gardner του οποίου η ζωή αποτυπώνεται στην ταινία “The Pursuit of Happyness” (2006). Δείτε τη όσοι δεν την έχετε δει, είναι ωραία ταινία και (χαλαρά) βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα.