Αυτόν τον προβληματισμό τον είχα κι εγώ. Επειδή δεν μεγάλωσα σε προοδευτικό περιβάλλον, το αντίθετο θα έλεγα, είχα τις ίδιες απόψεις με τους γονείς και τους φίλους μου, επαρχιώτικες αντιλήψεις θα έλεγα. Μεγαλώνοντας άλλαξα φυσικά, κάποιοι φίλοι μου άλλαξαν κι αυτοί και κάποιοι όχι. Πρόσφατα εξηγούσα στην εδώ και χρόνια καλή μου φίλη πόσο έξαλλη είμαι με τον Δ. κοινό μας φίλο από το σχολείο, ο οποίος αν και παρουσιάζεται προοδευτικός και φεμινιστής μου είπε ότι θεωρεί απαράδεκτο να υοθετούν παιδιά οι ομοφυλόφιλοι. Μου απάντησε -και εγώ το ίδιο πιστεύω. Δεν έπεσα από τα σύννεφα, και τη ρώτησα γιατί. Άρχισε να μου λέει γενικότητες για πρότυπα, αλλά όχι τίποτα ακραία ομοφοβικό. Στην παρέα μας δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλα άτομα, οπότε δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω κάποιο άτομο κοντινό μας σαν μοχλό πίεσης! Της είπα αν εγώ πρωτοστατήσω σε ένα κίνημα που θα λέει ότι οι γυναίκες άνω τον 35 θα απαγορεύεται να κάνουν παιδιά και βρω γιατρούς όλων των ειδικοτήτων να το στηρίξουν σαν καλή ιδέα με ιατρικά ντοκουμέντα και "κερδίσουμε" και το κάνουμε νόμο, πως θα το χαρακτήριζες αυτό? Φασισμό, μου απάντησε πολύ σωστά. Εκεί ήθελα να καταλήξω της λέω, ότι η ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ δεν γίνετε να επηρεάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ακραίο παράδειγμα, αλλά τουλάχιστον συμφώνησε πως μπορεί να διαφωνούμε σε κάποια πράγματα αλλά η ισότητα πρέπει να είναι θεμελιώδες δικαίωμα όλων και να μην αμφισβητείτε. Με την συγκεκριμένη έκανα αυτόν τον πολιτισμένο διάλογο. Με τον Δ. τον κοινό φίλο, του είπα να πάει να τον δει κανένας γιατρός που θεωρεί υποχρέωση του να προστατέψει τα "αγέννητα παιδιά" όπως θεωρεί αυτός καλύτερα. Τους αγαπώ και τους δύο, απλά συζητάμε διαφορετικά πράγματα κάθε φορά που βγαίνουμε!