Υπάρχουν σαφώς τα κοινωνικά στερεότυπα, αλλά όταν αναφερόμουν στον προγραμματισμό εννοούσα τον γενετικό/από-τη-φύση προγραμματισμό. Αυτό που κάνει τους άντρες να κοιτάνε κώλους και βυζγιά (ως αξιολόγηση θυληκού για τους πιο υγιείς απογόνους) και τις γυναίκες να ψάχνουν για το πιο υγιές αρσενικό, με δυνατή (όσο το δυνατόν) προσωπικότητα, οικονομική επιφάνεια, κοινωνικό status, για εξασφάλιση (και προστασία) των απογόνων (όπως πχ.ένας 'πολλά βαρύς' που λες).Στα 17-20 και τα δύο φύλα έχουν ενθουσιασμό και εκφράζονται διαφορετικά. Στα μεν αγόρια με πιο κάφρικο τρόπο (συνήθως), στα μεν κορίτσια με πιο κουτσουμπολίστικο τρόπο (ώρες με τις φίλες της να μιλάνε για το πως την άγγιξε) - συνήθως. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος (ούτε το 'αλμυρό φυστίκι') που δεν προτιμούνται τα αγόρια 17-20, σε σχέση με τα κορίτσια αντίστοιχης ηλικίας. Είναι ότι οι γυναίκες ψάχνουνε και επιπλέον χαρακτηριστικά σε έναν άντρα (βλέπε 1η παράγραφο), πέρα από τη σωματική ρώμη και την ηλικία. Ένας 30-35άρης άντρας, με δουλειά που μένει μόνος (όχι με τη μαμά του), είναι πολύ πιο επιθυμητός από έναν 20άρη και ας μην έχει τις αντοχές ή το σώμα του 20άρη.ΥΓ. Αυτό που λες: ("μ@λάκ@ θα γ@μήσω δεν το πιστεύω δεν το πιστεύω πω πω πω θα γ@μήσω!!"), ισχύει για τις πρώτες φορές. Μη το υποβιβάζεις και μη το κατακρίνεις - όπως εγώ δεν μπορώ να φτάσω σε βάθος στη γυναικεία ψυχολογία, έτσι και εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις την επιτακτική σεξουαλική ορμή ενός νεαρού αγοριού, που του τα'χει σκάσει η τεστοστερόνη.