Συμβαίνει σε οικογένειες να θεωρείται αυτόματα δεδομένο αυτό, μια είναι η δική μου. Δεν είναι τόσο ακατανόητο όσο ακούγεται, στη δική μας περίπτωση π.χ. προκύπτει από την ποντιακή καταγωγή, μιας και η προσφυγιά ευνοεί μια πιο κοινοβιακή ζωή και συνήθειες που περνάνε από τη μια γενιά στην άλλη. Προφανώς δημιουργεί και άσχημες καταστάσεις, όχι όμως περισσότερες ή πιο άσχημες από εκείνες που προκύπτουν και σε άλλες οικογένειες. Αυτό που είναι πραγματικό πρόβλημα και γεννά άλλα τόσα, είναι το να προσπαθεί κάποιος που θεωρεί δεδομένο ότι το αδέρφι του θα μείνει σπίτι-του ανήκει δεν του ανήκει το μισό-να πείσει κάποιον που το βρίσκει αδιανόητο, ότι είναι αυτονόητο. Και το αντίστροφο. Τώρα στην προκειμένη περίπτωση, το σπίτι της Αθήνας φαίνεται να ήταν πάντα "των παιδιών", εκείνος που το χρειάστηκε πρώτος το χρησιμοποίησε και ο ρους των γεγονότων ήταν τέτοιος, που ήρθε η ώρα να το χρησιμοποιήσει και ο άλλος. Αλλά ήταν κατειλημμένο. Εσύ τι θα έκανες αν ήσουν ο άλλος; Εγώ θα είχα όλη την καλή διάθεση να υποχωρήσω. Τα οικονομικά μου θα την είχαν? Δε θα ήθελα να μπω σε συζητήσεις πάρε και δώσε με τους γονείς.