#4 Μην αποκλείεις και το να είναι τελείως 'βούρλο' σε τέτοια θέματα. Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που ήρθε έξαλλο το αγόρι μου (πλέον άντρας μου) με ένα συρτάρι και μου φώναξε: επιτέλους, πηγαινοέρχομαι με μια τσάντα και δεν σου κόβει να μου αδειάσεις ένα συρτάρι τόσο καιρό!Το πήρα, να ξέρεις, αυτό είναι δικό μου! Σύξυλη εγώ, έμεινα με τα δρακουλίνια καθοδόν, δεν μου είχε περάσει καν απ'το μυαλό ότι το χρειαζόταν :) Έτσι χρειάστηκε σε όλα για να προχωρήσουμε, να κάνει αυτός την κουβέντα, εγώ κοσμάρα... Οπότε, για να καταλήξω και κάπου, απλά μίλα της!