#4 Αγαπητή Μαρία, ξέρω από πρώτο χέρι τι περνάς. Η συζήτηση μαζί τους και οι προσπάθιες να εξηγήσεις με λογική και επιχειρήματα για να βρεις το δίκιο σου δεν πιάνουν σε αυτούς τους ανθρώπους. Το διαπίστωσες και μόνη σου. Για να φοβάσαι υπάρχει λόγος και μη ντρέπεσαι για αυτό. Ο φόβος είναι χρήσιμο συναίσθημα, μας προστατεύει από κινδύνους. Για να θέλεις να αλλάξεις πόλη κι όχι απλά να μείνεις μόνη σου, υπάρχει και πάλι λόγος και μπορώ να τον φανταστώ.Φυσικά έχεις κάποιες ευθυνες απέναντι στον εαυτό σου, να κάνεις τη ζωή σου πιο ήρεμη και ισορροπημένη, αλλά ευθύνη για αυτό που είναι οι γονείς σου δεν έχεις. Δεν είναι θέμα ενηλικίωσης. Είσαι ένας άνθρωπος που καταπιέστηκε σε όλη του τη ζωή με απειλές και εκβιασμό να λειτουργεί με έναν τρόπο που εγκρίνουν και επιβάλλουν κάποιοι (οι γονείς του) κι όχι ο ίδιος. Δεν είναι εύκολο να το αντιμετωίσεις μόνη σου αυτό, χρειάζεσαι βοήθεια. Ίσως στα 30 σου νιώθεις ότι "άργησες" γι'αυτό μιλάς για ενηλικίωση; Ζήτα βοήθεια από ειδικό χωρίς να το γνωρίζουν. Ενήλικη είσαι, οικονομικά μπορείς να ανταποκριθείς. Μη νιώθεις τύψεις αν δεν τους τα λες όλα. Δεν είσαι υποχρεωμένη. Θα το καταλάβεις με τον καιρό, όπως και πολλά άλλα, και θα βρεις το σωστό τρόπο να τους αντιμετωπίσεις και να ακολουθήσεις το δρόμο σου.