#4Απο τη μια μεριά λέμε οτι το επίπεδο των δασκάλων είναι τραγικό(εαν κρίνω απο την απαίτηση της δασκάλας του γιού μου να κλίνει το επικεφαλής κατα το ασφαλής,ναι είναι τραγικό).Απο την άλλη,δεν ήταν τραγικό και κατά το ασφυκτικά ελεγχόμενο παρελθόν;Υπήρχε,τότε,εμπεδωμένη κριτική γνώση απο τους δασκάλους η οποία ελεγχόταν συστηματικά απο την εξουσία;Εχω την εντύπωση πως ούτε και τότε υπήρχε.Το μόνο που δεν υπήρχε τότε-και υπάρχει σήμερα-είναι η γλωσσική ακρισία.Αλλα τότε και τα ελληνικά της μάνας μου(που βάζει υπογραφή ακόμα με σταυρό)ήταν και είναι καλύτερα των σημερινών.’’Είναι μια γλώσσα με αυστηρή γραμματική,που την έφκιασε μόνος του ο λαός,απο την εποχή που δεν επήγαινε ακόμη σχολείο.Και την τήρησε με θρησκευτική προσήλωση κι αντοχή αξιοθαύμαστη,μέσα στις δυσμενείς εκατονταετίες.Ωσπου ήρθαμ’εμείς,με τα διπλώματα και του νόμους,να τον βοηθήσουμε.Και σχεδόν τον αφανίσαμε.Απο το ένα μέρος του φάγαμε τα κατάλοιπα της γραφής του και απο το άλλο του ροκανίσαμε την ίδια του την υπόσταση,τον κοινωνικοποιήσαμε,τον μεταβάλαμε σε ένα ακόμα μικροαστό,που μας κοιτάζει απορημένος απο κάποιο παραθυράκι κάποιας πολυκατοικίας του Αιγάλεω’’έλεγε ο Ελύτης στα «δημόσια και ιδιωτικά».Υπο αυτή την έννοια είχαν οι δάσκαλοι,τότε,τη θέση που τους άξιζε.Εν σπέρματι ήταν και τότε η κριτική ματιά,εν σπέρματι είναι και σήμερα(δυστυχώς)η ίδια ματιά.Το σχολείο,σαν ιδεολογικός μηχανισμός,ανέκαθεν διύλιζε και διυλίζει τη γνώση.Δεν φταίνε οι δασκαλοι γι’αυτό, αφού και οι ίδιοι είναι θύματα(όπως όλοι μας) αυτού του εξουσιαστικού-συστημικού διυλιστηρίου.Να θυμίσω εδώ πως υποδέχθηκε,πριν έξι-εφτά χρόνια, συλλήβδην το πολιτικό σύστημα της χώρας μας,βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού που επιχειρούσε,έστω ατελώς,να άρει βολικούς μύθους και να αποκαθάρει την ιστορία απο χρόνιες διαστρεβλώσεις.Η αποδοχή ήταν ανάλογη της υποδοχής...αποσύρθηκε.
