Συμφωνώ σε γενικές γραμμές με το άρθρο. Γιατί όμως ένας υποψήφιος διδάκτορας Συνταγματικού δικαίου να προβαίνει σε ανακρίβειες αυτού του είδους: ''Δεν νοείται αντικειμενική, αμερόληπτη Δικαιοσύνη, όταν οι δικαστές αποφασίζουν για τον εαυτό τους ότι οι περικοπές στις αμοιβές τους βάσει του μνημονίου παραβιάζουν το Σύνταγμα από τη στιγμή που στο παρελθόν έχουν επικυρώσει τις περικοπές στους μισθούς δημοσίων υπαλλήλων και στις συντάξεις τους. ''Εκ πρώτης όψεως ναι, μάλλον ακούγεται εξοργιστικό σε όλους μας. Ειδικά σε όποιον δε γνωρίζει, δίνεται η αίσθηση του ότι οι δικαστές ελεύθερα μπορούν να ακυρώνουν οποιαδήποτε μείωση στους μισθούς τους. Γιάννης κερνάει - Γιάννης πίνει. Δεν είναι ακριβώς έτσι όμως. Τα σχετικά με τη μισθολογική κατάσταση των δικαστικών λειτουργών αποφασίζονται από το ειδικό δικαστήριο του άρθρου 99, με τη συμμετοχή επιπλέον ενός Καθηγητή νομικής σχολής της χώρας και ενός δικηγόρου (αρθρο 88 παρ. 2). Το δικαστήριο λοιπόν που αποφασίζει για τα σχετικά θέματα αποτελείται κατά πλειοψηφία (6 έναντι 3) απο δικηγόρους και καθηγητές νομικής, και όχι από δικαστικούς. Εύκολα βέβαια κάποιος θα πει πως δεν διασφαλίζεται και πάλι η ανεξαρτησία και αμεροληψια της κρίσης, γιατί οι ιδιότητες και τα συμφέροντα είναι συναφή και με κάποια αλληλοεξάρτηση. Αλλά πάντως έχει γίνει προσπάθεια ο κρίνων και ο κρινόμενος να μην ταυτίζονται, που αποτελεί βασική έννοια δικαιοσύνης. Ας μην προβαίνουμε λοιπόν σε εύκολους χαρακτηρισμούς και υπεραπλουστεύσεις. Δυστυχώς είναι δύσκολο να δημιουργηθεί ένα μοντέλο δικαστικής κρίσης για τις αμοιβές των δικαστικών εντελώς αποστασιοποιημένο από τους ίδιους και σεβόμενο τη διάκριση των λειτουργιών.