Γάτε, μην παραξενεύεσαι. Αυτή η πεποίθηση υπήρχε (και ακόμα υπάρχει, ίσως όχι τόσο έντονα) σε αρκετούς αριστερούς, και όχι μόνο όσον αφορά τον κινηματογράφο. Έχω ακούσει με τα αυτιά μου άνθρωπο που ανήκει στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς να υπερηφανεύεται ότι άλλαξε ομάδα όταν, όντας ακόμα μικρός, έμαθε από τους αριστερούς γονείς του ότι ο Γιάννης Βογιατζής που τραγούδησε τον ύμνο του Παναθηναϊκού ήταν λέει χουντικός. Να μην σου πω τι έλεγε μακελεύοντας ονόματα ως ο χειρότερος κιτρινοψεκασμένος δημοσιγραφίσκος, για γνωστές ηθοποιούς που χαρακτήριζε ως πόρνες των αστών και των χουντικών λέγοντας ότι "ήταν γνωστά αυτά", ότι "αυτή που ξεκίνησε από την τάδε λαϊκή συνοικία όταν έγινε διάσημη "τον έπαιρνε" από τον τάδε δεξιό", μιλώντας παραληρηματικά για "αδερφές" σκηνοθέτες και τις μικροαστικές ταινίες που "υπέσκαπταν την λαϊκή εγρήγορση". Το πραγματικά τρομακτικό ήταν να βλέπεις μερικούς ομοϊδεάτες του (λίγο ή πολύ) από την σχετικά μεγάλη παρέα στην οποία βρισκόμασταν (μερικοί άγνωστοι μεταξύ αγνώστων) να κουνούν καταφατικά τα κεφάλια τους. Τι να λέμε τώρα. Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της Αριστεράς (στην Ελλάδα τουλάχιστον) και απόλυτα ενδεικτικό της νοοτροπίας της (που ήθελε ανέκαθεν να επιβάλλει και στους υπόλοιπους) ήταν το ότι "ενοχοποίησε" τη χαρά, την διασκέδαση και το γέλιο αντιπαραθέτοντας τις περισσότερες φορές μια βαρύγδουπη και μίζερη σοβαροφάνεια. Δεν είναι τυχαία η μαζική αποδοχή που έχει το "έντεχνο" στον χώρο της Αριστεράς...