Αγαπητέ Δημήτρη,Επειδή ηλικιακά και πολιτικά ανήκω στην κατηγορία που περιγράφεις, με εντυπωσίασε αυτό το περί αριστερών γονέων που δεν άφηναν τα παιδιά τους να δουν τις ταινίες του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου του 50-60 "για να μην μολυνθούν". Προσωπικά τουλάχιστον, από όσους αριστερούς γονείς γνωρίζω, κανένας δεν απαγόρευσε στα παιδιά του να δουν αυτές τις ταινίες. Απλώς, απλούστατα, πολλοί από αυτούς δεν τις έβλεπαν, με αποτέλεσμα τα παιδιά να βρίσκονται λιγότερο "εκτεθειμένα" σε αυτό το είδος ταινιών. Προσωπικά, αυτό που με ενοχλεί στις περισσότερες από αυτές τις ταινίες και έπαψα να τις βλέπω όταν ενηλικιώθηκα δεν είναι τόσο ο μικροαστικός συντηρητισμός τους (το Χόλυγουντ εκείνης της εποχής έφτιαξε εντυπωσιακά αριστουργήματα κι ας ήταν φορείς της μικροαστικής ηθικής), όσο η αφόρητη απλοϊκότητα, προβλεψιμότητα και τυποποίηση των σεναρίων τους. Επρόκειτο για ταινίες που πόνταραν κατά 99% πάνω σε εξαιρετικά ταλαντούχους ηθοποιούς (πλην Βουγιουκλάκη). Τόσο πολύ ώστε, συχνά, ο ήρωας του έργου είχε το ίδιο μικρό όνομα με τον ηθοποιό που τον υποδυόταν (θεοί του κινηματογράφου!!). Για μένα ήταν αποκάλυψη ο Ντίνος Ηλιόπουλος να παίζει στον Δράκο!