Για βαθύτερο νόημα δεν ξέρω, αλλά ας τσεκάρει κανείς την εργογραφία μόνο του Σακελλάριου και ας προσπαθήσει να βρει το σημερινό του αντίστοιχο. Ήδη μέσα στην πρώτη μεταπολεμική δεκαετία, είχε γράψει από το "Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης", "Ένας ήρως με παντούφλες" και "Ένα βότσαλο στη λίμνη" μέχρι τα "Δεσποινίς ετών 39", "Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες" και "Θα σε κάνω βασίλισσα". Και απορούν μερικοί για την επίμονη δημοφιλία του "παλιού εμπορικού κινηματογράφου". Όχι, δεν είναι μόνο θέμα "νοσταλγίας", ούτε μόνο μεγάλης στόφας των τότε κωμικών. Όσο σπουδαίοι κι αν ήταν, τη δυνατότητα να "κεντήσουν" τους την έδωσαν κάποιοι άξιοι σύγχρονοί τους συγγραφείς.