Θυμάμαι στη "Μανα του Σκύλου" του Μάτεσι, έλεγε οτι μια μέρα, μέσα στην Κατοχή, έφυγαν όλα τα ζώα του χωριού. Γατιά, σκυλιά, ο,τι είχε γλιτώσει απο την κατσαρόλα και ξενηστικωνόταν δίπλα απο πεινασμένα παιδιά και φουσκωμένες κοιλιές, όλα μαζί μια μέρα σηκώθηκαν πεινασμένα κι έφυγαν απο το χωριό, παράτησαν τους συντρόφους και τα αφεντικά τους και πήγαν να βρουν μόνα τους την επιβίωση.Θέλω να πω οτι είναι, δυστυχώς, μια παράπλευρη απώλεια. Ένας συμπονετικός άνθρωπος θα δείξει ευαισθησία σε οποιοδήποτε έμβιο ον έχει ανάγκη. Και η πεινα μας κάνει εχθρικούς. Ακόμη κι αν είναι σχετική πείνα. Πείνα για τα λούσα που χάσαμε. Ελπίζω, αν πεινάσω ποτέ, να κρατήσω μαζί μου τα ζώα μου χωρίς φόβο και πάθος.
