Συμφωνώ απόλυτα με την τοποθέτησή σας εκτός απο την τελευταία υποπαράγραφο. Γιά μένα ο Όμηρος (στο πρωτότυπο) στάθηκε και στέκεται η ακρογωνιαία λίθος στο γλωσσικό μου οικοδόμημα, οι δε τραγωδίες παρά τις ελκυστικές για μας τους επίγονους μεταφράσεις, παραμένουν ποιητικά κείμενα-σηματωροί της γλώσσας.Τα κείμενα αυτά μόνο στο πρωτότυπο και μέσα απο την προσπάθεια ερμηνείας -και όχι μόνο μετάφρασής τους- δίνουν το ερέθισμα για την εμβάθυνση στην έρευνα και τελικά την όποια γνώση της γλώσσας.
