1. Αν αφήναμε λίγο το θέμα της "ελληνικότητας" (όπως την αντιλαμβάνεται κανείς) στην άκρη, ίσως βρίσκαμε χρήσιμη την ψύχραιμη προσέγγιση του Ρος Ντέιλι περί μιας κοινών καταβολών και παραδόσεων "τροπικής μουσικής", που καλύπτει όλον τον χώρο ανάμεσα στη βορειοδυτική Αφρική και τη δυτική Κίνα. Ο ίδιος ο Ντέιλι θεωρεί την τροπική μουσική απολύτως ισότιμη της"δυτικής".2. Αναρωτιόταν κάποτε ο νεαρός Μίκης Θεοδωράκης αν οι επικριτές του ρεμπέτικου δεν αναγνωρίζουν ούτε την αξία τραγουδιών όπως το "Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι" ή "Η άμαξα μες στη βροχή". Πώς γίνεται να απορρίπτει συνολικά κανείς ένα είδος μουσικής (ρεμπέτικο, λαϊκό, εντεχνολαϊκό) που έχει βγάλει τόσα διαμάντια; Ο λόγος άλλωστε που κυριάρχησε αυτό το είδος στην Ελλάδα ήταν ακριβώς η παραγωγή εκατοντάδων υπέροχων τραγουδιών - κάτι που οι δημιουργοί άλλων μορφών τραγουδιού σε καμία περίπτωση δεν κατάφεραν.3. Δεν ξέρω τι μουσική άκουγαν οι αρχαίοι Έλληνες κι αν θα ηχούσε στα αυτιά μας περισσότερο "δυτική" ή "ανατολίτικη". Αν θέλει όμως ένας σημερινός Έλληνας να ακούει Μπαχ και ούτε νότα από Βαμβακάρη, ας το κάνει από ειλικρινή μουσική προτίμηση και όχι επειδή ο Πλάτωνας δεν θα γούσταρε αμανέδες. (Ο οποίος αμανές, παρεμπιπτόντως, ελάχιστη παρουσία έχει στο ελλαδίτικο ρεμπέτικο.)