Νομίζω πως ο προβληματισμός περί ηθικής στα social media έγκειται στο ότι ενώ η φύση του εργαλείου είναι η επικοινωνία και η ανταλλαγή ιδεών, στη πράξη υπάρχει μια άτυπη λίστα "απαγορευμένων".Αδυνατώ να πιστέψω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν προβληματισμούς που μπορεί καμιά φορά να φτάσουν μέχρι αυτό που οι άλλοι θα δουν σα γκρίνια, μιζέρια ή έκφραση κατάθλιψης (τρανό παράδειγμα τα πολλά γραπτά εδώ μέσα). Όμως στα social media αυτοευνουχιζόμαστε γιατί ποιός θέλει για "φίλο" κάποιον που αντί για "ζωάρα" επιδεικνύει κατάθλιψη; με ποιό θράσος το κάνει και μας ρίχνει τη ψυχολογία; Συνήθως λέμε "ε έχουμε προβλήματα στην υπόλοιπη ζωή μας", το fb ή το κάθε fb είναι παιχνίδι, άσε μας να παίξουμε ένα ρόλο που θα θέλαμε να μας αντιπροσωπεύει κι ας είναι και ψεύτικος καμια φορά.Η μόνη λύση σε αυτό είναι για αρχή να μη φοβόμαστε να εκφράζουμε και τις πτυχές που μπορεί να μην είναι δημοφιλείς αλλά είναι όντως ο "εαυτός" μας. Να είμαστε δηλαδή αληθινοί σε αυτό που δείχνουμε, που σκεφτόμαστε, που λέμε δημόσια.Είναι σαν τη κλασική ερώτηση του σχολείου "πώς έγραψες στο διαγώνισμα" που είχε ως μόνιμη απάντηση "καλά" που σήμαινε από άριστα μέχρι λευκή κόλλα. Ε, την άλλη φορά που κάποιος φίλος θα ανοίξει το παράθυρο του fb και θα ρωτήσει τι κάνεις, ε δεν είναι ντροπή να εκφράσεις ότι δεν είσαι καλά, από φόβο ότι θα φανερώσεις δημόσια μια αδυναμία. Πάσχουμε από αλήθειες.