Για κάποιο λόγο δεν μπορώ να απαντήσω στο τελευταίο σχόλιό σου, άρα απαντώ εδώ. Σχετικά με το πόνημα του κυρίου Δήμου: Το ότι ο Ναπολέων πήρε με πραξικόπημα την εξουσία 10 χρόνια μετά τη γαλλική επανάσταση επιβεβαιώνει ότι ο λαός (το σύνολο) θα πρέπει να είναι συνεχώς σε εγρήγορση εναντίον της αμείλικτης δίψας μερικών (ατόμων) για εξουσία. Αντί να εξετάζουμε το ζοφερό καθεστώς που ανέτρεψε η γαλλική επανάσταση, την κατηγορούμε για την αδυναμία ελέγχου του μέλλοντος. Αντί να συγκρίνουμε τη ρωσική επανάσταση με την απόλυτη ανελευθερία του προηγούμενου καθεστώτος των τσάρων, μιλάμε για το Στάλιν που ανέβηκε στην εξουσία 24 χρόνια μετά. Είναι σαν το άλλο που διάβασα: ότι οι Καταλωνοί αναρχοσυνδικαλιστές (!!) του 1936 έφεραν την 36ετή δικτατορία του Φράνκο στην Ισπανία. looooool. Δηλαδή η νοοτροπία των απλοϊκών αυτών κειμένων είναι ότι: η αποτυχία μιας δράσης να νικήσει αυτό που πολεμά την κάνει υπεύθυνη για την επικράτηση του αντιπάλου της. Αν μη τι άλλο, είναι οξύτατο οξύμωρο. Όλοι μας θα θέλαμε η αλλαγή προς κάτι καλύτερο να γίνει ειρηνικά (αχ πόσο θα θελα η Ισλανδία να είχε μεσογειακό κλίμα), αλλά δεν συμβαίνει πάντα έτσι. Η επιβίωση προηγείται της δικαιοσύνης, γι αυτό ο φόβος πείθει περισσότερο από το θάρρος. Το σημαντικό είναι ο λαός να διεκδικεί, να αρθρώνει λόγο, να κάνει τα αιτήματά του φανερά σε αυτούς που κυβερνούν, μόνο έτσι οι από πάνω υπάρχει πιθανότητα να συμμορφωθούν. Αν όλα καλά όλα ανθηρά στις συνθήκες που ζούμε, τότε κλαύτα Χαράλαμπε της Στέππας.