Με τα λεωφορεία κατά τη γνώμη μου παίζει το εξής: μπορεί να είναι φθηνό το εισητήριο αλλά κατά κανόνα είναι το πιο άθλιο μέσο μεταφοράς που κυκλοφορεί στους δρόμους μετά τα τρίκυκλα των αθίγγανων. Κανένας που βιάζεται δε παίρνει λεωφορείο γιατί ποτέ δεν έρχεται στη ώρα του. Για πολλή ώρα δεν έρχεται τίποτα και ξαφνικά σκάνε τρία στη σειρά που φυσικά το ένα γεμίζει και τα άλλα δύο φεύγουν μισοάδεια. Τα αμορτισέρ είναι διαλυμένα και δεν τα αλλάζουν, αν πέσει σε λακούβα μπορεί να πάρεις το νεφρό σου στο χέρι. Το ίδιο ίσχυε πάντα ανεξάρτητα τη τιμή που είχε το εισιτήριο ή το θόρυβο που έκαναν τα μίντια για το θέμα της εισιτήριοδιαφυγής. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με όλα αυτά που μου έχουν συμβεί μέσα στα λεωφορεία. Με βάση αυτά λοιπόν και σαν καταναλωτής κρίνω ότι ακόμα και αυτό το φθηνό εισιτήριο δεν ανταποκρίνεται στη ποιότητα των υπηρεσιών που μου προσφέρει. Δεν πιστεύω ότι να μη πληρώνεις θα αλλάξει τη κατάσταση αλλά είναι ένα μέτρο άμυνας του αβοήθητου πολίτη απέναντι σε ένα αδιάφορο σύστημα από το οποίο ο μεγάλος ωφελημένος είναι... οι αυτοκινητοβιομηχανίες. Το λεωφορείο στη πραγματικότητα ονομάζεται πάρε-αυτοκίνητο-ή-πέθανε. Όποιος έχει περιμένει σε στάση λεωφορείου έστω και μία φορά το καταλαβαίνει. Ούτε το ίδιο το προσωπικο δε τα χρησιμοποιεί, γι'αυτό και τα -άδεια- υπηρεσιακά το βράδυ έχουν κλειστά τα φώτα και τρέχουν του σκοτωμού.