"Η Ελλάδα είχε τότε τρία ΑΕΙ και οι καθηγητές ήταν ελάχιστοι. Σήμερα, βέβαια, με δεκάδες ΑΕΙ (και ΤΕΙ που νομίζουν πως έγιναν ΑΕΙ) οι καθηγητές είναι πιο πολλοί από την άμμο της θάλασσας."Αλίμονο κ. Δήμου, αναπολείτε τη σκοτεινή εποχή της έδρας;Οι πιο λαμπροί Έλληνες επιστήμονες των δεκαετιών '50-'70 δεν κατάφεραν να μπουν στην κλίκα των "σεβάσμιων προσωπικοτήτων" που αναφέρετε. Έμειναν εκτός διδακτικού προσωπικού, αποκλεισμένοι από το σύστημα το οποίο υμνείτε. Υποχρεωμένοι να καταφύγουν στο εξωτερικό ή στην αυτοχρηματοδότηση. Όσοι δεν βγήκαν έξω ή δεν είχαν λεφτά έμειναν στην αφάνεια (τουλάχιστον σε μεγαλύτερη αφάνεια αυτής που τους αναλογούσε). Μιλάμε για λαμπρά μυαλά.Ελάχιστοι περνούσαν σε αυτή τη ερμητικά κλειστή, σκοτεινή και βρόμικη κάστα και τα ανταλλάγματα για τους λίγους που παρεισέφρυσαν ήταν αδιανόητα. Τυχαίνει να γνωρίζω έναν από τους καλύτερους επιστήμονες στην Ελλάδα στον τομέα του, με διεθνή αναγνώριση, από από τον οποίο ζητήθηκε να κατεβάσει το βρακί του για να πάρει την έδρα. Από μεγάλο, επώνυμο και κατά τα άλλα επιστημονικά αξιόλογο καθηγητή, κάπου αρχές δεκαετίας του '60.Αν μάλιστα περιέγραφα τον τρόπο, τόπο και τις γενικότερες συνθήκες υπό τις οποίες του ζητήθηκε θα δώσει οπίσθια, θα ήταν σαφές περί τι ανθρώπων μιλάμε. Δεν θέλω και δεν μπορώ όμως γιατί είναι φωτογραφικές.Το Αθηνών ήταν γεμάτο τρελούς, γραφικούς σαδιστές που κατάντησαν έτσι από την πίεση και τα βάσανα που υπέστησαν για την έδρα και την αναρρίχηση σε αυτόν τον αλησμόνητο "χώρο".Πώς καταγγέλετε τα άκρα; Νοσταλγώντας το άλλο άκρο, έναν αντίποδα βγαλμένο από σκοτεινές στοές των πιο σιχαμερών διαπλεκόμενων της πιο μίζερης και απάτριδος αστικής τάξης στον κόσμο;Από εκείνο το σύστημα, χίλιες φορές ένα πιο ανοιχτό σύστημα. Και σίγουρα οι ανάγκες της χώρας δεν είναι πια 3 ΑΕΙ.