Στην Τουρκία τη δεκαετία του ΄90, το Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε παράνομο το ισλαμικό Κόμμα της Ευημερίας, αυτό συνέχισε να λειτουργεί μετονομαζόμενο, απλώς, σε Κόμμα της Αρετής. Όταν και αυτό κρίθηκε παράνομο, μετονομάστηκε σε Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης: Είναι αυτό που κυβερνάει τη γείτονα την τελευταία δεκαετία. Ηθικόν δίδαγμα: Όταν υπάρχει το λαϊκό έρεισμα, τέτοιου είδους απαγορεύσεις είναι αναποτελεσματικές. Αυτά σε πρακτικό επίπεδο.Σε θεωρητικό:Απεχθάνομαι τη Χ.Α, αλλά κ. Μακρή, στη δημοκρατία όλες οι απόψεις πρέπει να γίνονται ανεκτές. Ακόμα και εάν σπέρνουν μίσος. Ακόμα και εάν είναι προσβλητικές για κάποιους. Εάν δεχτούμε ότι πρέπει να είναι ανεκτές οι εικαστικές απόψεις που θέλουν τον Χριστό να προδίδεται από τον Ιούδα γιατί τον απογοήτευσε ερωτικά, θα πρέπει να ανεχτούμε και τη φασιστική προπαγάνδα της άκρας δεξιάς. Αλλιώς, άν αρχίσουμε τις απαγορεύσεις, θα πάει πολύ μακριά η βαλίτσα. Στη Γερμανία (που υπήρξε η ίδια το 1ο θύμα του ναζισμού), τα ναζιστικά κόμματα απαγορεύονται διά νόμου. Αντίστοιχα όμως, απαγορεύονται και τα κομμουνιστικά κόμματα: Το σκεπτικό είναι ότι αμφότερα επιδιώκουν την ανατροπή του δημοκρατικού συστήματος με τη χρήση βίας. Θα θέλαμε τέτοια λύση στην Ελλάδα; Μάλλον όχι. Επομένως, η απάντηση στη Χ.Α. δεν είναι η μετατροπή της σε οσιομάρτυρα μέσω της απαγόρευσής της (που μόνο μια νότα ρομαντισμού θα της προσέδιδε), αλλά η παιδεία. Μόνο αυτή θα επιτρέψει στους πολίτες να καταλάβουν την αθλιότητα αυτών των υποκειμένων. Στο πλαίσιο αυτό όμως, απαραίτητη είναι η ηθική περιφρόνηση κάθε μορφής βίας. Όταν επί δεκαετίες ανεχόμασταν τη βία των «δημοκρατικών δυνάμεων», είναι δύσκολο, ξαφνικά και απότομα να αρχίσουμε να καταδικάζουμε κάποιους. Σίγουρα, η ρατσιστική επίθεση σε μέλος μειονότητας δεν είναι ποιοτικά ίδια με το μουτζούρωμα του αγάλματος του Παλαμά, έχει τα ίδια όμως κίνητρα με το άγριο ξυλοκόπημα του (αριστερού) Καθηγητή Πανούση, εντός του Παν/μίου (και υπό την κάλυψη του άσυλου): Είναι το μίσος προς τις ιδέες ή το τί εκπροσωπεί ο Άλλος. Είναι η δογματική πεποίθηση της κατοχής από κάποιους της απόλυτης αλήθειας. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν τα έχει μόνον η Χ.Α. κε Μακρή. Και γι’ αυτό δεν θα πρέπει να σας εκπλήσει ούτε η ανοχή προς αυτήν, ούτε η αναφορά σ’ αυτήν με προεισαγωγικές τοποθετήσεις του είδους: «καταδικάζω κάθε μορφή βίας από-όπου-και-άν-προέρχεται.» Επαναλαμβάνω: Μόνο η παιδεία θα μας σώσει – όχι οι απαγορεύσεις.
