Δεν γίνεται να μην πουν "ναι μεν, αλλά". Το "ναι μεν" τούς εξασφαλίζει ότι θα θεωρηθούν πολιτισμένοι γιατί καταδίκασαν, και το "αλλά" τούς επιτρέπει να πουν αυτό που πραγματικά σκέφτονται ή, μάλλον, αισθάνονται. Είναι ξεκάθαρο αν πάρουμε σαν παράδειγμα τη βία στα γήπεδα. Κάθε φορά που γίνεται κάτι σε ένα γήπεδο, οι τοποθετήσεις των περισσότερων οπαδών/φιλάθλων της ομάδας συμπυκνώνονται στο "εγώ καταδικάζω τη βία και φυσικά δεν πρέπει να γίνονται αυτά τα πράγματα, αλλά αγανάκτησαν τα παιδιά/έχει φρικάρει ο κόσμος/τα καλοπληρωμένα καλόπαιδα/και οι άλλοι έχουν κάνει άλλα τόσα κτλ". Τελικά το πρόβλημα το δημιουργούν και το συντηρούν οι τάχα-μου πολιτισμένοι. Η κάφρικη συμπεριφορά είναι εμφανώς κάφρικη, δεν κρύβεται, και ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε. Οι πραγματικά επικίνδυνοι είναι οι τάχα-μου πολιτισμένοι: και θέλουν το παράσημο του πολιτισμού και κρυφογουστάρουν την καφρίλα. Και δεν έχουν ούτε τα "κότσια" να υποστηρίξουν ανοιχτά αυτό με το οποίο συμφωνούν. Τουλάχιστον ο "κάφρος" δεν περιμένει να πετάξουν άλλοι σουγιάδες, μπουκάλια κτλ για λογαριασμό του - τα ρίχνει ο ίδιος. Έτσι και η Χρυσή Αυγή. Στο θυμικό των τάχα-μου πολιτισμένων απευθύνεται και ποντάρει. Εγώ είμαι κατά του φασισμού, αλλά...(συμπληρώστε με οτιδήποτε, ούτως ή άλλως σε "θα ψηφίσω τους φασίστες" μεταφράζεται)