Και συμφωνώ και διαφωνώ μαζί σου γούτσου.Η ζωή γενικότερα (ύπαρξη σφυγμού, εγκεφαλική λειτουργίας, κλπ)είναι καθαρά θέμα βιολογίας.Όμως, επειδή ως είδος, οι άνθρωποι διαφέρουμε βιολογικά από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο (βλ. ανώτερες γνωστικές λειτουργίες) αυτό έχει συνέπειες και στο πως ζούμε ποιοτικά. Είμαστε το μόνο είδος ικανό να αντιληφθεί την ύπαρξή του, τον ίδιο του τον εαυτό (νομίζω και κάποια πιθηκοειδή, αλλά μου διαφεύγει τώρα ποια είναι...) και το ενδεχόμενο του θανάτου του. Ο επιστημονικός κόσμος (κοινωνικές, ανθρωπιστικές επιστήμες, μαζί και οι νευροεπιστήμες) δεν έχουν κατασταλλάξει σε ένα και μόνο παράγοντα που διαμορφώνει τον άνθρωπο και δεν νομίζω ότι γίνεται και κάτι τέτοιο. Το ζήτημα είναι πολυπαραγοντικό και αρκετά περίπλοκο για να εξαρτάται μόνο από μια "μεταβλητή".Τώρα όσον αφορά το νόημα της ζωής, δεν νομίζω πως υπάρχει προδιαγεγραμμένο και καθολικό νόημα. Αν το δει κανείς μακροσκοπικά, στην απεραντοσύνη του σύμπαντος δεν είμαστε τίποτα. Μάλιστα, σύμφωνα με τα όσα έχουν μέχρι στιγμής παρατηρηθεί στο πεπερασμένο εύρος που μπορούμε να δούμε, η ζωή είναι τόσο σπάνια στο σύμπαν, που στατιστικά πρόκειται περί "ανωμαλίας" ή εξαίρεσης. Παρόλα αυτά, ακόμα και αν δεν υπάρχει αντικειμενικό νόημα ύπαρξης, αυτό δεν εμποδίζει κανέναν από το να βρει, αν εκείνος το επιθυμεί, νόημα για τη δική του τη ζωή, όποιο και αν είναι αυτό.