Έτσι είναι. Ένας λαός που δεν έχει να δείξει κάτι άλλο επενδύει στα μούσκουλα των ντοπαρισμένων "αθλητών". Ε, λογικό είναι, ο άνθρωπος δεν είναι πουλί να πετάξει, δεν είναι τσίτα να τρέχει σαν αστραπή, δεν είναι ελέφαντας να έχει Ηράκλεια δύναμη. Τα όρια του είναι πεπερασμένα και δεν μπορεί να φτάσει πιο πέρα από ό,τι είναι φτιαγμένος να φτάσει. Με την πρόοδο της τεχνολογίας μετράμε το 1/100 του δευτερολέπτου και το χιλιοστό του χιλιοστού. Και θεωρούμε νικητή εκείνον που προηγείται κατά 1/100 του δευτερολέπτου ή καταφέρνει κάτι, έστω και ασήμαντο, από τον δεύτερο. Οπως λέμε ο νικητής τα παίρνει όλα, ο χαμένος τίποτα. Μαζί με τη χημική ντόπα υπάρχει και η ψυχολογική και μέσα σ' αυτήν έχουν θέση και ρατσιστικές απόψεις. Αν δεν πιστέψεις οτι είσαι ανώτερος από τους άλλους, δεν έχεις κουράγιο να παλέψεις. Ετσι μας προκύπτει η Χαλκιά (τότε δεν είπαμε τίποτα, αν και θα έπρεπε) και σήμερα η Παπαχρήστου. Μαζί με την ανωριμότητα της ηλικίας. Ενας λαός σε παρακμή, απόλυτη παρακμή, επιστρέφει σε εποχές δόξας, να λοιπόν η στείρα προγονολατρεία και μετά ο ρατσισμός. Και η κρίση που δίνει φτερά στη ΧΑ φορτώνοντας όλη τη μιζέρια μας στους μετανάστες. Παμπάλαιες νοσηρές ιδέες εθνικού μεγαλείου προβάλλονται σαν προωθημένες και μοντέρνες. Μόνο που ο ρατσισμός στους Ο.Α. ήδη είχε πεθάνει από το 1936, όταν ο μαύρος Τζέσε Οουενς τσαλάκωσε την έπαρση του Χίτλερ για την ανωτερότητα της Αρίας φυλής κατανικώντας όλους τους Γερμανούς του στους Ο.Α. του Βερολίνου. Μαζί μ' αυτό και η εμπορευματοποίηση. Η Β.Π. αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη και από τις εταιρείες (μάλλον κυρίως απ' αυτές). Ο αθλητισμός αντί να είναι τρόπος ζωής κατάντησε παράδειγμα προς αποφυγή, όπως η νικοτίνη και το τσιγάρο. Γιατί τι χειρότερο από τη ντόπα για έναν νέο σήμερα; Αν δεν καταργηθούν οι σπόνσορες δια ροπάλου, αν δεν καταργηθεί ο θεσμός των ρεκόρ κάθε είδους, ο αθλητισμός και ιδίως ο πρωταθλητισμός δεν έχει άλλο μέλλον. Να τελειώνουμε επίσης και με το πανηγυράκι των Ο.Α. σε άλλη χώρα κάθε φορά, με την τέλεσή τους σε μία μόνο χώρα, όχι στην Ελλάδα απαραίτητα. Στο φινάλε δεν είμαστε και ο ομφαλός της Γης τώρα πια.
