Σε όλους εσάς που (και καλά) κόπτεστε για τον ιδιωτικό τομέα και τη λέτε (νομίζετε) σε εμάς που διαμαρτυρόμαστε για την ΕΡΤ, έχω να κάνω μερικές ερωτήσεις: 1) Όταν εμείς στηρίζαμε με κάθε δυνατό, έστω και φτωχό μέσο που ο καθένας μας διέθετε τους εργαζόμενους του Άλτερ ή της Χαλυβουργίας, εσείς ΠΟΥ ΗΣΑΣΤΑΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΙ; Ή μήπως τότε δε λέγατε τίποτα γιατί αναγνωρίζατε στον κάθε εργοστασιάρχη, καναλάρχη κλπ το δικαίωμα να απολύει εργαζόμενους κατά το δοκούν, να κλείνει την εταιρεία με διαδικασία πτώχευσης ή να τη μεταφέρει στη Βουλγαρία και λέγατε "εντάξει, καπιταλισμό έχουμε, γίνονται αυτά";;; Άιντε, γιατί νομίζετε ότι μιλάτε σε τούβλα, αλλά δεν έχουμε ούτε iq ραδικιού, ούτε μνήμη χρυσόψαρου. Όλοι θυμόμαστε... 2) Ακόμα εσείς νομίζετε ότι διαμαρτυρόμαστε για τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ έτσι; Αυτός νομίζετε είναι ο πόνος μας! Μάλλον αυτό ΘΕΛΕΤΕ να πιστεύετε. Ο πόνος μας λοιπόν, αγαπητοί, δεν είναι αυτός. Ο πόνος μας είναι που έκλεισε ένας δημόσιος φορέας ενημέρωσης, ο μοναδικός τηλεοπτικός σταθμός στην Ελλάδα που είχε άδεια λειτουργίας και τώρα έμειναν να λειτουργούν οι παράνομοι, του Μπόμπολα, του Αλαφούζου, του Κυριακού, του Βαρδινογιάννη και του Κοντομηνά, να μας ταΐζουν τις ειδήσεις όπως θέλουν αυτοί, οι οποίοι έχουν άμεσες συναλλαγές με τους αξιωματούχους της χώρας, οπότε γιγαντώνεται ένα απίστευτο σύστημα διαφθοράς και διαπλοκής. Διαμαρτυρόμαστε γιατί κλείσανε την ΕΡΤ, στην ουσία για να φτιάξουν ένα φορέα που θα τον ελέγχουν πλήρως, όπως ελέγχουν (και ελέγχονται από) τα υπόλοιπα κανάλια. Για να μην βρεθούν φαινόμενα τύπου Αρβανίτη, Βαξεβάνη και Κούλογλου, που βγάζουν στη φόρα τα άπλυτά τους ξανά στην ΕΡΤ. Το καταλάβατε τώρα; Ή θα κάνετε πάλι ότι δεν καταλαβαίνετε, γιατί δε σας συμφέρει και θα μας λέτε πάλι για τους εργαζόμενους της ΕΡΤ; 3) Σύμφωνα με εσάς, όταν απεργούν οι καθηγητές είναι προνομιούχοι και δεν έχουν το δικαίωμα. Όταν κλείνουν τους δρόμους οι αγρότες είναι προνομιούχοι και δεν έχουν το δικαίωμα. Όταν απεργούν οι γιατροί είναι προνομιούχοι και δεν έχουν το δικαίωμα. Όταν απεργούν οι φαρμακοποιοί είναι προνομιούχοι και δεν έχουν το δικαίωμα. Όταν απεργούν οι δημοσιογράφοι είναι προνομιούχοι και δεν έχουν το δικαίωμα. Όταν απολύονται εργαζόμενοι ιδιωτικού τομέα δεν ακούγεται τίποτα, γιατί "ζούμε σε συνθήκες καπιταλισμού και συμβαίνουν αυτά. Εξάλλου και τόσον καιρό που δούλευαν όλοι αυτοί, προνομιούχοι ήταν". Τελικά, αφού όλοι σε αυτή τη χώρα είναι προνομιούχοι, πως γίνεται να πηγαίνουμε τόσο χάλια, μου το εξηγείτε λίγο αυτό; Ο κοινωνικός αυτοματισμός που έχετε πέσει θύματά του και τον προωθείτε σε κάθε ευκαιρία δε θα περάσει. Νισάφι πια. 4) Έτσι, να διαλύσουμε τον δημόσιο τομέα. Πόσους δημόσιους υπαλλήλους έχουμε στην Ελλάδα; Να απολυθούν όλοι μηδενός εξαιρουμένου. Να δούμε μετά, ποιος θα αγοράζει ρούχα από τις βιοτεχνίες; Ποιος θα αγοράζει αγαθά από σούπερ μάρκετ και από συνοικιακά μίνι μάρκετς και ψιλικά; Ποιος θα ενδιαφέρεται για αγορά στέγης, που δίνει δουλειά σε εκατοντάδες επαγγελματίες, από τον πολιτικό μηχανικό μέχρι τον ηλεκτρολόγο και τον τελευταίο πλακά; Από τον αρχιτέκτονα μέχρι τον επιπλοποιό και τον μπογιατζή. Δεν καταλαβαίνετε ότι δημόσιος και ιδιωτικός τομέας είναι δεμένος σαν αλυσίδα, έτσι; Νομίζετε ότι αν ο δημόσιος τομέας κοπεί από τη ρίζα, όλα θα αρχίσουν να λειτουργούν ρολόι, έτσι; Δεν έχετε καμία επαφή με την πραγματική οικονομία του δρόμου, έτσι; Δεν καταλαβαίνετε ούτε το πιο απλό, ότι η ύφεση δημιουργεί ύφεση, έτσι; ΕΚΤΟΣ, αν το καταλαβαίνετε, αλλά δε σας ενδιαφέρει, γιατί έχετε λύσει το οικονομικό σας πρόβλημα. Εκτός αν για κάποιο λόγο σας συμφέρει να γίνει όλο αυτό. Και δε σας τα λέει αυτά κανένας δημόσιος υπάλληλος. Ούτε καν κάποιος ιδιωτικός υπάλληλος. Επιχειρηματίας είμαι, με δική μου επιχείρηση. Που, σύμφωνα με τη δική σας λογική, η διάλυση του δημοσίου (και ειδικά ενός συγκεκριμένου κομματιού του δημοσίου) θα με συνέφερε. Έχω μάθει να βλέπω, όμως, λίγο πιο μακριά και κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων. Ξέρετε, λοιπόν, τι λέω εγώ; Ότι το προσωπικό μου συμφέρον είναι άμεσα εξαρτώμενο από το ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ συμφέρον. Τέλος. Τώρα, κράξτε με ελεύθερα... ΥΓ: Καλό θα ήταν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα να έχουν φορείς και συνδικάτα που θα αναδείκνυαν τα προβλήματά τους και θα πίεζαν για λύσεις. Αλλά τότε, θα τους λέγατε κι αυτούς προνομιούχους. Άσε που κανένας ιδιώτης δε σε παίρνει στην επιχείρησή του αν συνδικαλίζεσαι... Δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες ακόμα και μέσα σε καπιταλιστικές κοινωνίες, χάνονται σε μία νύχτα.
