Όντως, τα είπες όλα. Συν τοις άλλοις, συνήθως θεωρείται αποδεκτό μια γυναίκα να μην έχει πολύ στρες στη ζωή της με καριέρα και οικονομικές έγνοιες, γιατί είναι αναμενόμενο ότι αυτό θα το βιώσει ούτως ή άλλως όταν θα τεκνοποιήσει και τότε η απασχόληση αυτή θα είναι full-time χωρίς αμοιβή ούτε ρεπό. Και, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μια γυναίκα που θα ήθελε να δημιουργήσει οικογένεια, έχει νόημα να κάνει καριέρα μέχρι τα 30 της, αλλιώς μετά θα τρέχει και δεν θα φτάνει. Στην Ελλάδα, όμως, οι περισσότεροι νέοι έχουν ελάχιστες ευκαιρίες ακόμα και για να φανταστούν φιλοδοξίες για τον εαυτό τους (πλην μάλλον εποχιακής δουλειάς στον τουρισμό, αλλά δεν δημιουργηθήκαμε όλοι για τα ξενοδοχειακά), οπότε στα είκοσι κάτι είναι πολύ νωρίς, ενώ στα τριάντα κάτι πολύ αργά (και πολλοί εργοδότες είναι κάπως ageists). Όπως κι αν έχει, συμφωνώ απόλυτα με την παρατήρησή σου ότι ο εξομολογούμενος απλώς δεν νιώθει έλξη για τη συγκεκριμένη. Μια πρώην συμμαθήτριά μου δεν περνούσε στις Πανελλαδικές πουθενά, έμεινε ένα χρόνο χωρίς να κάνει τίποτα, έπειτα την έστειλαν οι γονείς της σ' ένα από τα ιδιωτικά κολλέγια στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε και δεν δούλεψε ούτε μια μέρα στη ζωή της. Την ένοιαζε μόνο να πηγαίνει για καφέδες με παρέες, να ντύνεται και να βάφεται και να κάνει χαβαλέ. Ε, άμα σου πω ότι πολλοί την ήθελαν κι ούτε που τους ένοιαζε τι έκανε και τι δεν έκανε από δουλειά και σπουδές; Στα 26 της τώρα είναι παντρεμένη και περιμένει παιδί, ενώ ο άνδρας της ούτε που περιμένει από εκείνη να δουλεύει, παρά μόνο να μαγειρεύει (κάτι που της αρέσει ούτως ή άλλως να κάνει) και ν' ασχολείται με ό,τι της αρέσει, αρκεί εκείνος να βρίσκει μια ευχάριστη σπιτική ατμόσφαιρα όταν γυρίζει (και φαίνεται ότι δεν είναι ο "πασάς" που περιμένει να μαζεύουν τις βρώμικές του κάλτσες στο διάβα του). Ο καθένας ό,τι θέλει, ενώ κάθε πράγμα έχει το κόστος του. Μία "σπιτική" γυναίκα χωρίς πολλά-πολλά μπορεί μεν να είναι υποστηρικτική και επικεντρωμένη στη δημιουργία και διατήρηση μιας αρμονίας και θαλπωρής, αλλά αν κάποιος αναζητά μια πιο πολυσχιδή ή πολύπλοκη προσωπικότητα, ίσως βαρεθεί εύκολα μαζί της. Από την άλλη, μια γυναίκα "ψημένη" σε καριέρες και προαγωγές αφυπνίζει μεν τα κυνηγετικά ένστικτα σε κάποιον όταν αναρωτιέται πώς να την προσεγγίσει και να την κρατήσει, αλλά αν γυρίζοντας σπίτι ψάχνει μια γλυκιά ύπαρξη που θα τον ρωτάει για τη μέρα του και δεν θα τον πρήζει με τα δικά της τα της δουλειάς προβλήματα, τότε δεν θα το βρει σ' εκείνη. (Ε, οπότε βλέπεις συχνά να έχουν για σύζυγο τη "σπιτική" γυναίκα και για ερωμένη μια καριερίστρια b*tch, μουαχαχα.)
Όντως, τα είπες όλα. Συν τοις άλλοις, συνήθως θεωρείται αποδεκτό μια γυναίκα να μην έχει πολύ στρες στη ζωή της με καριέρα και οικονομικές έγνοιες, γιατί είναι αναμενόμενο ότι αυτό θα το βιώσει ούτως ή άλλως όταν θα τεκνοποιήσει και τότε η απασχόληση αυτή θα είναι full-time χωρίς αμοιβή ούτε ρεπό. Και, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μια γυναίκα που θα ήθελε να δημιουργήσει οικογένεια, έχει νόημα να κάνει καριέρα μέχρι τα 30 της, αλλιώς μετά θα τρέχει και δεν θα φτάνει. Στην Ελλάδα, όμως, οι περισσότεροι νέοι έχουν ελάχιστες ευκαιρίες ακόμα και για να φανταστούν φιλοδοξίες για τον εαυτό τους (πλην μάλλον εποχιακής δουλειάς στον τουρισμό, αλλά δεν δημιουργηθήκαμε όλοι για τα ξενοδοχειακά), οπότε στα είκοσι κάτι είναι πολύ νωρίς, ενώ στα τριάντα κάτι πολύ αργά (και πολλοί εργοδότες είναι κάπως ageists). Όπως κι αν έχει, συμφωνώ απόλυτα με την παρατήρησή σου ότι ο εξομολογούμενος απλώς δεν νιώθει έλξη για τη συγκεκριμένη. Μια πρώην συμμαθήτριά μου δεν περνούσε στις Πανελλαδικές πουθενά, έμεινε ένα χρόνο χωρίς να κάνει τίποτα, έπειτα την έστειλαν οι γονείς της σ' ένα από τα ιδιωτικά κολλέγια στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε και δεν δούλεψε ούτε μια μέρα στη ζωή της. Την ένοιαζε μόνο να πηγαίνει για καφέδες με παρέες, να ντύνεται και να βάφεται και να κάνει χαβαλέ. Ε, άμα σου πω ότι πολλοί την ήθελαν κι ούτε που τους ένοιαζε τι έκανε και τι δεν έκανε από δουλειά και σπουδές; Στα 26 της τώρα είναι παντρεμένη και περιμένει παιδί, ενώ ο άνδρας της ούτε που περιμένει από εκείνη να δουλεύει, παρά μόνο να μαγειρεύει (κάτι που της αρέσει ούτως ή άλλως να κάνει) και ν' ασχολείται με ό,τι της αρέσει, αρκεί εκείνος να βρίσκει μια ευχάριστη σπιτική ατμόσφαιρα όταν γυρίζει (και φαίνεται ότι δεν είναι ο "πασάς" που περιμένει να μαζεύουν τις βρώμικές του κάλτσες στο διάβα του). Ο καθένας ό,τι θέλει, ενώ κάθε πράγμα έχει το κόστος του. Μία "σπιτική" γυναίκα χωρίς πολλά-πολλά μπορεί μεν να είναι υποστηρικτική και επικεντρωμένη στη δημιουργία και διατήρηση μιας αρμονίας και θαλπωρής, αλλά αν κάποιος αναζητά μια πιο πολυσχιδή ή πολύπλοκη προσωπικότητα, ίσως βαρεθεί εύκολα μαζί της. Από την άλλη, μια γυναίκα "ψημένη" σε καριέρες και προαγωγές αφυπνίζει μεν τα κυνηγετικά ένστικτα σε κάποιον όταν αναρωτιέται πώς να την προσεγγίσει και να την κρατήσει, αλλά αν γυρίζοντας σπίτι ψάχνει μια γλυκιά ύπαρξη που θα τον ρωτάει για τη μέρα του και δεν θα τον πρήζει με τα δικά της τα της δουλειάς προβλήματα, τότε δεν θα το βρει σ' εκείνη. (Ε, οπότε βλέπεις συχνά να έχουν για σύζυγο τη "σπιτική" γυναίκα και για ερωμένη μια καριερίστρια b*tch, μουαχαχα.)