Το ραντεβού μας δόθηκε στο Εθνικό Ωδείο «είναι καλύτερα για εμάς εκεί, έχει καλό πάτωμα», γράφει ο Andi στο Messenger και το μεγαλύτερο άγχος μου είναι πως θα τους ξεχωρίσω όταν συναντηθούμε. Τα δύο δίδυμα αδέρφια, ο Ardi και ο Andi Kocaj, με καταγωγή από την Αλβανία, ήρθαν στην Ελλάδα όταν ήταν περίπου 3 χρονών. Ντύνονται σχεδόν πάντα πανομοιότυπα όταν είναι να χορέψουν, κάτι που συνέβη και εκείνο το ηλιόλουστο μεσημέρι του Δεκέμβρη όπου και συναντηθήκαμε.
Συνδέουν το κινητό τους σε ένα μικρό ηχείο και αρχίζουν να χορεύουν. Είναι εξωπραγματικό το πόσο συγχρονισμένοι είναι «Φυσικά και παίζει ρόλο το ότι είμαστε δίδυμα αδέρφια, στο ότι οι κινήσεις μας είναι τόσο συγχρονισμένες», λέει ο Ardi, «δεν είναι το ίδιο όταν χορεύεις με κάποιον άλλο». Όσο κι αν προσπάθησα να τους ξεχωρίσω λοιπόν, δεν τα κατάφερα, μα δεν ήταν μόνο η ομοιότητά τους που το έκανε δύσκολο, όσο το ότι μιλάνε, κινούνται και λειτουργούν σαν ένα.
Είμαστε αυτοδίδακτοι και για εμάς το break dance είναι τρόπος ζωής και προσπαθούμε να το φτάσουμε όσο πιο ψηλά γίνεται εδώ στην Ελλάδα, γιατί είναι σχετικά άγνωστο, δεν έχει την απήχηση που έχει σε άλλα κράτη. Το κάνουμε όμως για να περάσουμε καλά.
«Μεγαλώσαμε στο κέντρο της Αθήνας, στη Βικτώρια. Στα τέλη του 2000, βλέποντας video clips όπως το Freestyler των Bomfunk MC's κολλήσαμε. Ξεκινήσαμε μαζί από την αρχή. Μας άρεσε γιατί είναι δυναμικός χορός και επειδή ήμαστε υπερκινητικά παιδιά, όταν το είδαμε αυτό το πράγμα είπαμε "Εδώ είμαστε, τελείωσε!". Αρχίσαμε να χορεύουμε στο σχολείο με τους φίλους μας, στη γειτονιά. Μεγαλώνοντας στην Βικτώρια, είχαμε φίλους από όλα τα έθνη από άλλες κουλτούρες, μας επηρέασε και αυτό. Ήταν βέβαια και δύσκολα, αλλά ποτέ δεν κολλάγαμε στο τι θα πει ο άλλος και αν θα μας κρίνει για την καταγωγή μας».
Οι Btwins όπως λέγεται το χορευτικό τους δίδυμο, μετρούν πολλές διακρίσεις και βραβεία, έχουν αναδειχθεί 5 φορές Βαλκανιονικές σε φεστιβάλ χορού, αλλά και 6οι στον κόσμο με την ομάδα Dead prezz, της οποίας είναι μέλη.
«Είμαστε αυτοδίδακτοι και για εμάς το break dance είναι τρόπος ζωής και προσπαθούμε να το φτάσουμε όσο πιο ψηλά γίνεται εδώ στην Ελλάδα, γιατί είναι σχετικά άγνωστο, δεν έχει την απήχηση που έχει σε άλλα κράτη. Το κάνουμε όμως για να περάσουμε καλά. Ζούμε κατά κάποιο τρόπο από το χορό, αλλά στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να ζήσεις από κάτι που αγαπάς. Κάνουμε παράλληλα και άλλα πράγματα. Παίζουμε μουσική ως Dj, ραπάρουμε και λίγο και ασχολούμαστε και με την ηθοποιία, είχαμε και αυτή το μικρόβιο από μικροί. Ο στόχος μας είναι να εξελισσόμαστε συνέχεια. Κάθε μέρα ξυπνάμε και αφού αράξουμε με τους φίλους μας, προς το απόγευμα πάμε για προπόνηση με την ομάδα μας σε ένα χώρο που έχουμε στο Πανεπιστήμιο. Η προπόνηση για εμάς όμως δεν είναι κάτι καταναγκαστικό, αυτή είναι η ζωή μας. Διδάσκουμε εδώ και πολλά χρόνια, έχουμε χορέψει με τους καλύτερους εδώ στην Ελλάδα, έχουμε συμμετάσχει σε παραστάσεις... Οι γονείς μας είναι περήφανοι για εμάς, επειδή διοχετεύουμε την ενέργειά μας σε κάτι καλό και βάζουμε και μικρότερα παιδιά να κάνουν κάτι καλό για τον εαυτό τους και για τους άλλους».
