Από τη Μαρία Παπαπαναγιώτου 

 

Mπορεί μόνοι τους να  προτιμούν να ζουν πολλοί  με την πεποίθηση ότι η  ανεξαρτησία είναι ευτυχία. Μπορεί οι δεσμευμένοι (νυμφευμένοι, οικογενειάρχες) να ζηλεύουν τους εργένηδες και την περιζήτητη ιδιωτικότητά τους. Το single living όμως δεν έφερε τελικά την προσδοκώμενη ευτυχία σε εργένηδες και εργένισσες τις τελευταίες δεκαετίες , όσο κι αν οι ίδιοι χρειάστηκε να αγωνιστούν για να το διεκδικήσουν.

Μελέτες Φινλανδών επιστημόνων  που παρακολούθησαν την εργένικη ζωή σε άνδρες και γυναίκες επί σειρά ετών, κατέγραψαν  ότι ως κοινωνική κατηγορία οι άνθρωποι που ζουν μόνοι  κάνουν σχεδόν διπλάσια χρήση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων σε σχέση  με εκείνους που συζούν ή έχουν οικογένεια. Το ποσοστό της αντικαταθλιπτικής φαρμακευτικής αγωγής στη ζωή των εργένηδων είναι αυξημένο σε σχέση με τους υπόλοιπους κατά 81%.

 

 



 

Ειδικοί της κοινωνικής ψυχολογίας συνέδεσαν, με βάση τα αποτελέσματα της μελέτης, την μοναχική ζωή με πολλαπλάσια ποσοστά κατάθλιψης, αλλά οι ψυχίατροι τονίζουν πως δεν ξέρουμε αν το ένα προηγείται ή οδηγεί στο άλλο και αντίστροφα. Οι επιρρεπείς στην κατάθλιψη χαρακτήρες ίσως δυσκολεύονται τελικά να μοιραστούν την ζωή τους με κάποιον σύντροφο ή να σχηματίσουν οικογένεια, ίσως όμως - και ακόμη δεν έχει διευκρινιστεί – η συνήθεια του να μένει κανείς μόνος να οδηγεί σε καταθλιπτική ψυχολογία και  κατατονική συμπεριφορά.

Σύμφωνα με την Φινλανδή επικεφαλής της μελέτης,  η κοινωνική  απομόνωση είναι παράγοντας κατάθλιψης, αποτελεί όμως και σύμπτωμα των καταθλιπτικών ατόμων. Αυτό που  παρουσιάζει ενδιαφέρον από το ψυχολογικό προφίλ όσων επιλέγουν να ζουν μόνοι, έτσι όπως καταγράφηκε στην μελέτη, είναι πως τα άτομα που ζούσαν μόνα εμφάνιζαν ως κοινό χαρακτηριστικό, κυνισμό στην προσωπικότητα και την συμπεριφορά τους.

“Ο κυνισμός σε συνδυασμό  με τη μοναχική  ζωή,” υπογραμμίζει η Φινλανδέζα ειδικός, οδηγούν αναπόφευκτα  σε μια μορφή απελπισίας  ή στο “κούρεμα” της ελπίδας στην καθημερινότητα του ατόμου, και στην εγκατάσταση της  αρνητικής στάσης ζωής. Με μαθηματική ακρίβεια όλοι οι παραπάνω παράγοντες οδηγούν σε κατάθλιψη. Από την άλλη πλευρά τα κυνικά άτομα δυσκολεύονται να μοιραστούν την ζωή τους αρμονικά, συνεργάσιμα ή ειρηνικά.

 

 




Στην καθημερινότητα των εργένηδων πάντως, κάθε φύλου, αιτίας ή ηλικίας, αυτό που αποδεικνύεται επιστημονικά είναι ότι πως όντως με τον καιρό παραξενεύουν.

Η χρήση αντικαταθλιπτικών, η διαπιστωμένη ή άρχουσα κατάθλιψη, και η ζωή  χωρίς ταίρι, σύμφωνα με τον John Newcomer, ψυχίατρο στην Ιατρική Σχολή του πανεπιστημίου του Miami, φέρνουν σταδιακά και το αίσθημα και το αποτέλεσμα της απομόνωσης από τον κοινωνικό περίγυρο. 

Ξαφνικά, προσθέτει ο Αμερικανός ψυχίατρος, χάνεται το κίνητρο των ατόμων αυτών να βγουν ακόμη και από το σπίτι. Αποθαρρύνεται μέρα με τη μέρα η  πρόθεση της συντροφικότητας, η διάθεση της κοινωνικότητας, ίσως τελικά και του πιο ιδανικού ζευγαρώματος!