Κάθε φορά που πατάς το publish δεν ανεβαίνει μόνο ένα καινούριο post. Αντίθετα, ξεκινά να αρθρώνεται ένας νέος λόγος, ένας νέος τρόπος γραφής, μια ρωγμή στον τρόπο που στοιχίζονται οι λέξεις. Ακόμη, κι ας είμαι υπερβολικός, δημιουργείται μια νέα (συλλογική) αφήγηση. Πρόκειται για την αφήγηση μιας κοινότητας (ή πολλών τέτοιων), που διαρκώς διαμορφώνεται, αυτοαναιρείται και υπάρχει μες στις αντιφάσεις της.
Ο λόγος ως προσωπική έκφραση
Από τις ανιαρές αφηγήσεις, το πολίτικαλ κορέκτ (αγκαζέ με την σοβαροφάνεια) και τον στεγνό τρόπο γραφής που (τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου) φάνηκε να επικρατεί τα τελευταία χρόνια, ήρθε να με γλιτώσει ο νέος κόσμος που ανακάλυψα στα blogs. Όταν τα lifestyle περιοδικά κατέστησαν προσωρινά αδύνατο να μιλάς για τα πόδια μιας γυναίκας χωρίς να γίνεσαι φτηνός, βρήκα το αντίδοτο σε μεγάλες δόσεις στο http://kkmoiris.yooblog.gr/.
Όταν άκουσα για εκατομμυριοστή φορά το ίδιο δημοσιογραφικό κλισέ, σώθηκα από βέβαιη ανία, βρίσκοντας φαντασία μεταμφιεσμένη σε λέξεις, πατώντας http://ironprison.blogspot.com/ και http://ouming.blogspot.com/. Και πάει λέγοντας, δεν έχει σημασία η ονοματολογία.
Σημασία όμως έχει, ας πούμε, να κοιτάξουμε προσεκτικά τι κάνει ο Πάνος Μιχαήλ (γνωστός στο δίκτυο ως greekgaylolita) στη διαδικτυακή έκδοση της Lifo. Έχει εφεύρει ένα νέο είδος γραφής, ένα νέο λόγο, αποτελούμενο από σπαράγματα από video, ποίηση, σχόλια, tweets, φωτογραφίες. Εξίσου σημαντικό, ότι τα κομμάτια του, πολλές φορές κατασκευάζονται μέσα απ’ την καθημερινή συζήτηση στα social media.
Άλλο παράδειγμα είναι ο σπουδαίος old-boy.blogspot.com, ο οποίος έχει εφεύρει ένα κράμα σχολίου, ειρωνείας, χιούμορ, αμεσότητας και μελαγχολίας, ο οποίος έχει το πρακτικό ανάλογό του στη μορφή και τη ροή των post του.
Ο λόγος ως δημόσια παρέμβαση
Τη συλλογική αφήγηση τη βλέπουμε για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση τον Δεκέμβριο του 2008. Εκεί μπορούμε να δούμε να σχηματίζονται σχεδόν δύο πραγματικότητες. Αυτή που παρακολουθεί κάποιος στα παραδοσιακά μέσα και ιδίως τα τηλεοπτικά δίκτυα, και αυτή που παρατηρεί κάποιος στα social media. Υπήρξαν κείμενα, posts, που επιχειρούσαν να μιλήσουν με θεωρητικό τρόπο για όσα συνέβαιναν, που με έντονο βιωματικό τρόπο μιλούσαν για τη γενικότερη πραγματικότητα.
Με άλλα λόγια και μια δόση υπερβολής, είδαμε ένα νέο «new journalism», έναν κόσμο που συμμετείχε και έγραφε, έδινε ανταποκρίσεις απ’ το δρόμο και υπογείως σχολίαζε τον τρόπο ζωής ή την ίδια την επικρατούσα κουλτούρα. Όλα αυτά προφανώς γίνονταν και πριν. Αυτή τη φορά όμως, η συζήτηση ξεπέρασε τα όρια των περιοδικών των Εξαρχείων και των άρθρων πανεπιστημιακών στην Αυγή και την Ελευθεροτυπία.
Το λόγο ως δημόσια παρέμβαση τον βλέπουμε στις απαντήσεις που κατά καιρούς δίνονται στον δημόσιο διάλογο. Όταν απαντάει ο Talws στο άρθρο του Τ. Μίχα στην WSJ, όταν απαντά ο Antidrasex στον Π. Μανδραβέλη, οι απαντήσεις τους δεν ισούνται μόνο με τις προσωπικές τους απόψεις και την ιδιαίτερη ευφυΐα τους. Στην πραγματικότητα, οι απαντήσεις τους, είναι απαντήσεις της κοινότητας, είναι αποτελέσματα του διαλόγου σε twitter, blogs, στο buzz και το facebook, είναι ένα δείγμα της συλλογικής διάθεσης που διαμορφώνεται. Αυτή η συλλογική διάθεση –με όλες τις βέβαια τις αντινομίες και τα προβλήματα– φαίνεται ξεκάθαρα, σε προσπάθειες σαν την μέρα Πάγκαλου ή ακόμη καλύτερα με το πρόσφατο ανώνυμο πόνημα ( do-it-like-pasxos.blogspot.com ).
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος (το βυτίο) γράφει στο μπλογκ tovytio.wordpress.com
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην Αυγή
σχόλια