Πώς συνδιαλέγεται με τον εγκλεισμό και την απόσταση ένας καλλιτέχνης που κύριο χαρακτηριστικό του είναι το πλησίασμα των σωμάτων; Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου μιλά για το μεγάλο ξεκαθάρισμα της νέας εποχής.
Από την πρώτη παράσταση αθηναϊκού θεάτρου με λεσβιακό θέμα το 1926 μέχρι την Ομάδα Εδάφους του Δημήτρη Παπαϊωάννου, μια καθαρόαιμη queer θεματική και αισθητική φτάνει μέχρι τις μέρες μας και διαπερνά μερικές από τις πιο σημαντικές προτάσεις στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο.
Σταρ της κλασικής μουσικής, καλλιτέχνες ταυτισμένοι από χρόνια με τον οργανισμό, αμέτρητες συμπαραγωγές, θεατρικές προκλήσεις από Έλληνες και ξένους σκηνοθέτες. Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών επανακάμπτει σταθερά τα τελευταία χρόνια και η φετινή σεζόν δεν αποτελεί εξαίρεση.
Πολιτικά έτεινα πάντα προς την Αριστερά και παραπέρα από αυτή και δεν βρήκα ποτέ λόγο να μετακινηθώ. Αν εντούτοις οι άνθρωποι μπορούν να αυτοπραγματωθούν, να ζήσουν καλά και να προκόψουν με κάποιον τρόπο, μικρή σημασία νομίζω έχει το πώς θα αποκαλείται αυτός – αρκεί μόνο να είναι εφικτός.
Έχοντας πια διανύσει μισό αιώνα ζωής, το πάλαι ποτέ «τρομερό παιδί» του ελληνικού χοροθεάτρου επιστρέφει με έναν ονειρικό «Μεγάλο Δαμαστή», μια παράσταση που ευελπιστεί, λέει, να τον οδηγήσει εγγύτερα στην ωριμότητα, στη «χάρη», «τελειώνοντάς» τον ως καλλιτέχνη αλλά και ως άνθρωπο.