«Το πτυχίο μου από το Χάρβαρντ δεν θα με προστατεύσει»: Ένας νεαρός Αφροαμερικανός εκφράζει τον πόνο του

«Το πτυχίο μου από το Χάρβαρντ δεν θα με προστατεύσει»: Ένας νεαρός Αφροαμερικανός εκφράζει τον πόνο του Facebook Twitter
Εικόνα από την διαδήλωση του κινήματος Black Live Matters στο Λος Άντζελες
0



ΠΕΡΑΣΑ ΟΛΟ
το προηγούμενο σαββατοκύριακο αναμετρώντας τι είναι αυτό που με κάνει διαφορετικό από τον Τζορτζ Φλόιντ. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι «θα είμαι ΟΚ» - ότι υπό παρόμοιες συνθήκες, η κατάληξη για μένα θα ήταν διαφορετική. Πόσο μεγαλύτερο χαμόγελο όμως μπορώ να απλώσω στο πρόσωπό μου όταν περπατάω στις λευκότερες γειτονιές; Πόσο πιο ευγενικός μπορώ να είμαι με τον αστυνομικό που βλέπει μόνο το σκοτάδι στο δέρμα μου;

Πέρασα το σαββατοκύριακο ρωτώντας τον εαυτό μου τι άλλο θα μπορούσα να κάνω προκειμένου να αποφύγω να γίνω άλλο ένα όνομα που εμφανίζεται στις ειδήσεις ως η πιο πρόσφατη περίπτωση μαύρου ατόμου που σκοτώθηκε επειδή ουσιαστικά ήθελε απλά να ζήσει. Πάντα όμως αποφεύγω να απαντήσω επειδή ξέρω ότι η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα είναι «τίποτα»...

Πριν από ένα χρόνο, πήρα το χαρτί του πτυχίου μου [σ.σ. αναφέρεται σε μεταπτυχιακό τίτλο από το Harvard Business School] που έγραφε με φανταχτερά γράμματα «Χάρβαρντ». Ξέρω όμως ότι αυτό δεν αρκεί για να με προστατεύσει. Ο Κρίστιαν Κούπερ [ο Αφροαμερικανός ο οποίος πριν λίγες μέρες χάζευε τα πουλιά στο Σέντραλ Παρκ μέχρι που μια λευκή γυναίκα κάλεσε την αστυνομία να τον συλλάβει επειδή την απειλούσε το χρώμα του] επίσης πήγε στο Χάρβαρντ, αλλά αυτό δεν τον έσωσε από τις καθημερινές δυσκολίες του να είσαι μαύρος στην Αμερική – ακόμα και το άκακο χόμπι της παρακολούθησης πτηνών σε μια «προοδευτική» πόλη απεδείχθη επικίνδυνο για έναν μαύρο. Τουλάχιστον εκείνος διέφυγε σώος και αβλαβής από αυτή του την εμπειρία, αλλά είναι ζωή αυτή; Πως μπορώ να ζήσω έτσι στην Αμερική;

Παρακολουθώ συχνά με ζήλια τους λευκούς ομολόγους μου να ζουν μια πλήρη ζωή, να πηγαίνουν στα μαγαζιά, να κυκλοφορούν όπου θέλουν χωρίς να γίνονται αποδέκτες προκαταλήψεων για τον χαρακτήρα τους με βάση το χρώμα του δέρματός τους. Τους βλέπω να ζουν δίχως φόβο...

«Το πτυχίο μου από το Χάρβαρντ δεν θα με προστατεύσει»: Ένας νεαρός Αφροαμερικανός εκφράζει τον πόνο του Facebook Twitter
Ο Caleb Gayle αθρογραφεί μεταξύ άλλων στους New York Times, Guardian, στο Harvard Review και στο Los Angeles Review of Books.

ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ μέρες με πλημμύρισαν μηνύματα, τηλεφωνήματα και emails από λευκούς φίλους και συμμάχους. Ζηλεύω τον τρόπο που οι λευκοί φίλοι μου επιτυγχάνουν ένα είδος φυλετικού και πολιτισμικού εξαγνισμού στέλνοντας το τυπικό αυτές τις μέρες μήνυμα συμπαράστασης. Εκτιμώ το κάθε μήνυμα, εύχομαι όμως να ήμουν εγώ ο αποστολέας – να συμμετέχω σε μια τραγωδία για μια στιγμή προκειμένου να πενθήσω και να υποβάλλω τα σέβη μου, και μετά να γυρίσω πίσω στη ζωή μου. Δεν μπορώ όμως. Είμαι αναγκασμένος να συνεχίσω να επεξεργάζομαι και να διαχειρίζομαι αυτές τις τραγωδίες – αναλύοντας γιατί εκείνο ή το άλλο θύμα δεν θα μπορούσε να είμαι εγώ, γιατί η κατάληξη θα ήταν διαφορετική για μένα. Όσο κι αν το επεξεργάζομαι όμως, δεν βγάζω καμία άκρη...

Είναι η διαφορά του να ζεις και του να επιβιώνεις. Το να επιβιώνεις σημαίνει ερωτήματα και αμφιβολίες σε καθημερινή βάση – θέλω πραγματικά να φέρω μαύρα παιδιά σ' αυτόν τον κόσμο, αν πρόκειται για έναν κόσμο που δεν φαίνεται να γέρνει προς τη μεριά του δικαίου; Το να επιβιώνεις σημαίνει να αναγκαστείς μια μέρα να κάνεις την γνωστή «κουβέντα» με αυτά τα παιδιά. Και όχι μόνο για το τι μπορεί να συμβεί αν τους σταματήσει η αστυνομία. Όχι, αυτή η κουβέντα αναγκαστικά θα τα προειδοποιεί τι μπορεί να συμβεί αν κάνουν τζόκινγκ, αν δεχτούν κλήση για παρκάρισμα, αν απλά βρίσκονται τη νύχτα στο κρεβάτι του σπιτιού τους.

Μπορεί επίσημα να μην μας αποδίδεται πια τα 3/5 της αξίας ενός ατόμου, όπως ίσχυε για τους μαύρους στην εποχή της δουλείας, τα γεγονότα όμως αυτών των τελευταίων εβδομάδων υπενθυμίζουν στους μαύρους ότι δεν μετράμε αρκετά ως άτομα για να ζήσουμε μια πλήρη ζωή. Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι να τα βγάλουμε πέρα – να επιβιώσουμε.

Δεν υπάρχει απόδραση στην γη της επαγγελίας. Υπάρχει μόνο η κραυγή που υπενθυμίζει στην Αμερική ότι, όσο κι αν μας αγνοεί ή μας λέει ότι η διαμαρτυρία μας δεν είναι ειρηνική και πολιτισμένη, οι ζωές μας μετράνε και ότι εμείς εδώ θέλουμε να ζήσουμε.

Με στοιχεία από τον Guardian

Στήλες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ