ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ συχνά μετά από δικαστικές αποφάσεις που μοιάζουν παράδοξες ή αντιβαίνουν στο περί δικαίου αίσθημα είναι ότι «οι δικαστικές αποφάσεις δεν σχολιάζονται».
Εννοείται ότι οι τελεσίδικες αποφάσεις δικαστηρίων πρέπει να εφαρμόζονται, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν πρέπει να κρίνονται. Το ότι η Δικαιοσύνη θεωρείται τυφλή δεν υποχρεώνει σε εθελοτυφλία και όσους εξετάζουν τις αποφάσεις της. Οι δικαστές δεν έχουν το αλάθητο και μερικές φορές παίρνουν τις αποφάσεις τους όχι με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος αλλά επηρεασμένοι από εξωδικαστικούς παράγοντες. Αλλιώς η ελληνική νομοθεσία και το Σύνταγμα δεν θα προέβλεπαν αγωγές κακοδικίας.
Είναι, βέβαια, ενδιαφέρον το ότι στα ενενήντα δύο χρόνια που υφίσταται το αδίκημα της κακοδικίας, από τις εκατοντάδες αγωγές μόνο δύο οδήγησαν σε καταδίκη δικαστών – την τελευταία φορά, απ’ όσο γνωρίζω, το 1966. Έρχεται άθελα στον νου η φράση «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει».
Μια δικαστική απόφαση που σχολιάστηκε αρνητικά και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό είναι η καταδίκη το 2017 του τέως προέδρου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) Ανδρέα Γεωργίου.
Πολλά έχουν γραφτεί και για τις λεπτομέρειες των ποινικών διώξεων κατά του κ. Γεωργίου αλλά και για τις πολιτικές διαστάσεις αυτής της υπόθεσης. Ήρθε στην επιφάνεια μια ανίερη συμμαχία καραμανλικών και ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να καλλιεργηθεί ο μύθος ότι η χώρα οδηγήθηκε στα μνημόνια επειδή κάποιος «φούσκωσε» το χρέος –ή αρνήθηκε να κοροϊδεύει τους κουτόφραγκους– και όχι από τη δημοσιονομική κακοδιαχείριση.
Το «έγκλημα» του κ. Γεωργίου είναι ότι για τον υπολογισμό του ελληνικού δημόσιου χρέους του 2009 συνυπολόγισε, πολύ σωστά, και τα χρέη των ΔΕΚΟ. Έτσι φάνηκαν σε όλο τους το μεγαλείο και το δημοσιονομικό ξεχαρβάλωμα στο οποίο είχε οδηγήσει τη χώρα η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή αλλά και η έκταση της παραποίησης στοιχείων επί χρόνια.
Αρκεί μια περίληψη των βασικών δεδομένων. Η ΕΛΣΤΑΤ δημιουργήθηκε το 2010 επειδή η Eurostat επανειλημμένως είχε εγείρει αμφιβολίες για την εγκυρότητα των στατιστικών στοιχείων που κατέθετε η Ελλάδα ως το 2009. Τα Greek Statistics είχαν καταντήσει διαβόητα και η αξιοπιστία της Ελλάδας ήταν αντικείμενο χλευασμού.
Ο κ. Γεωργίου, οικονομολόγος με διεθνή εμπειρία, εκλήθη να οργανώσει την ΕΛΣΤΑΤ και διετέλεσε πρόεδρός της ως το 2015. Για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους υπήρχε μια ανεξάρτητη αρχή για τη συλλογή, επεξεργασία και κοινοποίηση στατιστικών στοιχείων με χρήση της διεθνώς αναγνωρισμένης μεθοδολογίας και σε εφαρμογή των σχετικών κανονισμών της Ε.Ε.
Το «έγκλημα» του κ. Γεωργίου είναι ότι για τον υπολογισμό του ελληνικού δημόσιου χρέους του 2009 συνυπολόγισε, πολύ σωστά, και τα χρέη των ΔΕΚΟ. Έτσι φάνηκαν σε όλο τους το μεγαλείο και το δημοσιονομικό ξεχαρβάλωμα στο οποίο είχε οδηγήσει τη χώρα η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή αλλά και η έκταση της παραποίησης στοιχείων επί χρόνια.
Σε αναζήτηση αποδιοπομπαίου τράγου για τα μνημόνια ξεκίνησε το 2013 ένα συστηματικό και ανελέητο δικαστικό κυνηγητό του κ. Γεωργίου. Η πρώτη δίωξη για ψευδή βεβαίωση οδήγησε στην αθώωσή του το 2015 από το Συμβούλιο Εφετών. Ο Άρειος Πάγος αναίρεσε την αθωωτική απόφαση το 2016 και έναν χρόνο αργότερα το Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων, αδυνατώντας να τον καταδικάσει για ψευδή βεβαίωση, τον έκρινε ένοχο για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι του επέβαλε την ανώτατη ποινή της διετούς φυλάκισης και δεν αναγνώρισε κανένα ελαφρυντικό. Η καταδίκη στηρίχτηκε στην κατηγορία ότι ως πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ έδωσε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή τα στοιχεία για το δημόσιο χρέος χωρίς να ενημερώσει το Δ.Σ. της ΕΛΣΤΑΤ. Κι όμως, σύμφωνα με τον Κώδικα Ορθής Πρακτικής για τις Ευρωπαϊκές Στατιστικές, ο πρόεδρος μιας στατιστικής υπηρεσίας είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για την κατάρτιση και δημοσιοποίηση των στοιχείων.
Παρά τη διεθνή κατακραυγή και δηλώσεις υποστήριξης προς τον κ. Γεωργίου από οργανισμούς και επιφανείς ειδικούς, η υπόθεση δεν τελείωσε εκεί. Εκείνοι που στο παρελθόν τροφοδοτούσαν τη Eurostat με ανακριβή στοιχεία, αντί να βρεθούν οι ίδιοι υπόδικοι, έγιναν κατήγοροι του κ. Γεωργίου για δυσφήμιση και πέτυχαν πάλι την καταδίκη του από το Πρωτοδικείο και το Εφετείο. Η υπόθεση εκκρεμεί πλέον στον Άρειο Πάγο.
Οι διώξεις του κ. Γεωργίου αφήνουν πικρή γεύση στο στόμα. Πρόσφατα ο τέως πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ζήτησε παρέμβαση της κυβέρνησης για να τεθεί τέλος στο μαρτύριο ενός ευσυνείδητου δημόσιου υπαλλήλου. Αμφιβάλλω αν ο νυν πρωθυπουργός θα το πράξει. Έχει δείξει ότι δεν τολμά να διαταράξει ευαίσθητες ισορροπίες στο κόμμα του.
Για την αδράνειά της η κυβέρνηση μπορεί να επικαλεσθεί την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Υπάρχουν όμως δυνατότητες τουλάχιστον να δοθεί ηθική δικαίωση στον κ. Γεωργίου και να εκφραστεί δημόσια και ισχυρά το περί δικαίου αίσθημα από άλλους φορείς.
Πρόσφατα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον εξέλεξε, με τεράστια πλειοψηφία, στην ολιγομελή αρχή που εποπτεύει το Ευρωπαϊκό Στατιστικό Σύστημα. Δεν θα έπρεπε αντιστοίχως τα Τμήματα Δημόσιας Διοίκησης και Στατιστικής των ελληνικών ΑΕΙ να συναγωνίζονται ποιο θα του απονείμει πρώτο τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα για τη συμβολή του στην οργάνωση της ΕΛΣΤΑΤ; Γιατί η Τάξη των Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών της Ακαδημίας Αθηνών δεν τον έχει βραβεύσει για την ευσυνειδησία του ως πρότυπου τεχνοκράτη που με γνώση, θάρρος και ειλικρίνεια υπηρέτησε τα συμφέροντα του κράτους; Και είναι εξωπραγματικό να ελπίζει κανείς ότι η Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα παρασημοφορήσει τον Έλληνα που αποκατέστησε την αξιοπιστία της χώρας;
σχόλια