Αφεντικά και γκόμενοι ψάχνουν ιδιοκτησία

Αφεντικά και γκόμενοι ψάχνουν ιδιοκτησία Facebook Twitter
Στο πλαίσιο της πατριαρχίας τα θηλυκά σώματα ορίζονται ως προϊόντα, ενώ τα ανδρικά ως επενδυτές. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0

ΜΙΛΑΩ Μ' ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ που δουλεύει σε εργαστήριο με χημικά. Τελειώνει πέντε κανονικά, αλλά το αφεντικό συνηθίζει να τον κρατάει αργά κι η ώρα πάει επτά, οκτώ, εννιά, χωρίς υπερωρίες κι επιπλέον λεφτά. Ο φίλος παραπονιέται, όμως καμία του ένσταση δεν έχει εισακουστεί∙ το αφεντικό είναι βλοσυρό, αγύριστο κεφάλι.

Έτσι, προτείνω κάτι απλό: Να πει στο αφεντικό ότι έχει βρει μια δεύτερη δουλειά, μαθήματα σε φροντιστήριο που αρχίζουνε στις έξι. Μπροστά σ' αυτό το θλιβερά αληθοφανές ψέμα, το αφεντικό σηκώνει τα χέρια ψηλά. Το ωράριο του φίλου μου γίνεται πάλι οκτάωρο και τ’ απογεύματα είναι ξανά δικά του.

Η υπόθεση κάνει εντύπωση στον φίλο: Όλες οι πιθανές αιτιολογήσεις για την τήρηση του οκταώρου (ότι αυτό είναι το σωστό, ότι είναι κουρασμένος, ότι θα περάσει το απόγευμα με φίλους ή με οικογένεια ή μόνος του τέλος πάντων) είχαν κριθεί ως ανεπαρκείς απ’ τον σφετεριστή της μέρας∙ όλες οι πτυχές μιας ζωής είχαν επισκιασθεί από τη μόνη αποδεκτή γραμμή υπεράσπισης: «Έχω άλλο αφεντικό». Ο ιδιοκτήτης υποχωρεί μόνο όταν βλέπει τη μορφή ενός άλλου ιδιοκτήτη (τον οποίο θα σεβαστεί, μπορεί ν’ αναγνωρίσει).

Όπως ο καπιταλιστής κρίνεται από το εύρος των επενδύσεων και των αποκτημάτων, έτσι κι ο straight άντρας αξιολογείται με βάση τον αριθμό των γυναικείων σωμάτων που έχει «κάνει δικά του».

Όταν αναφέρω το περιστατικό σε μια φίλη, εκείνη μου λέει ότι της θυμίζει τις προσπάθειές της ν’ αποκρούσει τα επίμονα πεσίματα των αντρών. Ακριβώς όπως το αφεντικό του χημικού, μου εξηγεί, οι πέφτουλες απαξιούν κάθε αιτιολόγηση για την απόρριψή τους: «Δεν ενδιαφέρομαι», «δεν μου αρέσεις», σιωπή (από πότε πρέπει η διάθεση ν’ απολιθώνεται σε λέξεις;), όλα αυτά θεωρούνται αλαζονικά από τους γύπες. Ενδέχεται, μάλιστα, να προκαλέσουν τον θυμό τους, ψυχρότητα ή ακόμα και βρισιές, παραληρήματα στο chat.

Υπάρχει, όμως, ένας λόγος τον οποίον θα σεβαστούν, μια απόφανση που θα τους κάνει να υποχωρήσουν: «Έχω γκόμενο». Τότε θ' απομακρυνθούν, θα την αφήσουν ήσυχη, μπορεί να της μιλήσουν ακόμα κι ευγενικά. Και στις δύο περιπτώσεις, κατέληξε η φίλη, είτε μιλάμε για σεξιστές είτε γι’ αφεντικά, ο μηχανισμός είναι ίδιος: Η μόνη αιτιολόγηση που αποδέχονται οι (εν ενεργεία ή κατά φαντασίαν) ιδιοκτήτες είναι ότι το ποθητό-αντικειμενοποιημένο σώμα ανήκει ήδη σε άλλον.

Η φίλη μ’ επηρέασε. Ένιωσα πως είχε ανιχνεύσει κάτι πολύ ενδιαφέρον, κάτι σημαντικό. Θυμήθηκα ότι η Λις Ιριγκαρέ, αυτή η πρωτοπόρα φιγούρα της φεμινιστικής θεωρίας, είχε χρησιμοποιήσει κοινά εννοιολογικά εργαλεία (ανταλλαγή, συσσώρευση, ιδιοκτησία) για να μελετήσει τους μηχανισμούς του καπιταλισμού και της πατριαρχίας.¹

Στο πλαίσιο της πατριαρχίας, υποστηρίζει η Ιριγκαρέ, τα θηλυκά σώματα ορίζονται ως προϊόντα, ενώ τα ανδρικά ως επενδυτές∙ η αξία, συνεπώς, του κάθε ανδρός εκτιμάται με βάση τη δυνατότητά του να συσσωρεύει γυναικεία σώματα. Όπως ο καπιταλιστής κρίνεται από το εύρος των επενδύσεων και των αποκτημάτων, έτσι κι ο straight άντρας αξιολογείται με βάση τον αριθμό των γυναικείων σωμάτων που έχει «κάνει δικά του». Αντιστρόφως, τα γυναίκεια σώματα αξιολογούνται με –επίσης οικονομικούς– όρους «χρηστικής» και «ανταλλακτικής» αξίας, με το πόση απόλαυση ή status (φαίνεται να) προσφέρουν και με το πόση ευκολία ή δυσκολία «κατακτώνται». Αν, δε, αποδειχθούν μη κατακτήσιμα, εξοβελίζονται στη σφαίρα του άχρηστου, του προβληματικού ή ακόμα και του μιασματικού.

Μέσα σε αυτό το πλέγμα, εξηγεί η Ιριγκαρέ, τα χαρακτηριστικά μιας γυναίκας, η ιδιαιτερότητα και η μοναδικότητά της αντικαθίστανται από την αριθμητική της αξία, την υπόστασή της ως ένα ακόμα σώμα στη στοίβα. Η γυναίκα, συνεπώς, γίνεται μια «αφαίρεση», ένα καθαρό ποσό, ίδια με κάθε άλλο θηλυκό και προσδιοριζόμενη μόνο από τα όσα προτίθενται να «επενδύσουν» οι άντρες για να την αποκτήσουν. Ακριβώς σαν εμπόρευμα, ή, για να επιστρέψουμε στην αρχική ιστορία, σαν υπάλληλος, μια θηλυκότητα δικαιούται να μην υπακούσει έναν ιδιοκτήτη μόνο εάν αποδειχτεί ότι ανήκει σε κάποιον άλλον. Εξυπακούεται δε ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα στην ίδια της την απόλαυση.

Το βάθος της σκέψης της Ιριγκαρέ αποκαλύπτεται τη στιγμή που στρέφει το βλέμμα της στα ανδρικά υποκείμενα που επιτελούν τον ρόλο του ιδιοκτήτη/συσσωρευτή, εξετάζοντάς τα με κάτι παραπάνω από εχθρικότητα ή οργή. Με την κατανόηση που συνοδεύει ενίοτε την έλλειψη μνησικακίας, αναγνωρίζει ότι η πατριαρχική επιταγή της ασταμάτητης συσσώρευσης –η οποία ορίζει την αξία του καθενός με βάση τις κατακτήσεις του– είναι εξαιρετικά επιβλαβής και για όσους την αναλαμβάνουν.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι άντρες επιβαρύνονται με μια ακατάπαυστη πίεση κατάκτησης, ένα ατέρμονο performance anxiety που τους καθιστά ανικανοποίητους όταν επιτελούν επιτυχώς τον ρόλο τους και μίζερους όταν αποτυγχάνουν. Η ετεροκανονική ανδρική ηδονή είναι, κατ’ αυτόν τον τρόπο, μια αμιγώς «οικονομική» μορφή απόλαυσης, εξ ορισμού αντι-ηδονική και συστηματικά περιχαρακωμένη.

Μέσα απ’ αυτήν τη σύλληψη, και χωρίς ποτέ να συγχέει τα θύματα με τους θύτες, η Ιριγκαρέ υπονοεί ότι, και για τους άντρες, υπάρχει μια άλλη, διαφορετική ηδονή, μια ισχύς και μια ελαφρότητα στη μάχη για την υπέρβαση των πατριαρχικών επιταγών. Θέτει έτσι τις βάσεις για ένα νέο εγχείρημα καθολικότητας –μια καθολικότητα που είναι πάντα μερική, που πρέπει να κατασκευαστεί, που εμπεριέχει πλήθη– και τις προϋποθέσεις για μια συμμαχία ενάντια σε κάθε μορφή ιδιοκτησίας.


[1] Luce Irigaray, “Women on the Market”, στο This Sex Which is Not One, 1985 [1977].

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πεθαίνοντας ως δημοσιογράφος στη Γάζα

Ακροβατώντας / Πόσο αξίζει η ζωή ενός Παλαιστίνιου δημοσιογράφου στη Γάζα;

Σίγουρα όχι όσο ενός που προέρχεται από τη Δύση, τουλάχιστον για τον ισραηλινό στρατό. Γιατί ο δυτικός κόσμος σίγουρα θα αντιδρούσε με μεγαλύτερη ένταση αν οι δημοσιογράφοι που έχασαν τη ζωή τους είχαν άλλες εθνικότητες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Εξάρθρωση της «μαφίας της Κρήτης» σε μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της ΕΛ.ΑΣ.

Ρεπορτάζ / Εξάρθρωση της «μαφίας της Κρήτης» σε μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της ΕΛ.ΑΣ.

Διακίνηση ναρκωτικών και όπλων, εκβιασμοί και αμφιλεγόμενες συναλλαγές ακινήτων/φιλέτων της μοναστηριακής περιουσίας περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, η δικογραφία που έφερε στη Δικαιοσύνη το κύκλωμα το οποίο δρούσε με επίκεντρο τα Χανιά.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Απειλείται η Ευρώπη από μια νέα οικονομική κρίση;

Οπτική Γωνία / Θ' αντέξει η Ευρώπη την επερχόμενη κρίση στη Γαλλία;

Η Γαλλία, η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ε.Ε., αντιμετωπίζει πολιτική αστάθεια και το ενδεχόμενο οικονομικού εκτροχιασμού. Γιατί υπάρχει φόβος για ντόμινο στις αγορές; Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο University of Liverpool Κώστας Μήλας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Κι ύστερα γίναμε ωραία φωτογραφία…» που τη ζωντάνεψε το AI / Ποιος θα ήθελε να δει τους νεκρούς του να «ζωντανεύουν»; / AI, η αθανασία σού πάει πολύ / Ο θάνατος στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης 

Οπτική Γωνία / Ποιος θα ήθελε να δει τους νεκρούς του να «ζωντανεύουν»;

Οι φωτογραφίες νεκρών αγαπημένων μας αποκτούν «ζωή» μέσω εφαρμογών AI. Πώς αλλάζει η Τεχνητή Νοημοσύνη τον τρόπο που βλέπουμε τον θάνατο σήμερα και ποια διλήμματα και φιλοσοφικά ερωτήματα θέτει;
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Οι διακοπές που δεν κάναμε φέτος

Ρεπορτάζ / Οι διακοπές που δεν κάναμε φέτος

Με τους μισθούς καθηλωμένους και τα κόστη των διακοπών να έχουν ξεφύγει, οι μεγάλες καλοκαιρινές εξορμήσεις που συνηθίζαμε μέχρι πρόσφατα, κατέληξαν σε «long weekends» για πολλούς, ενώ για άλλους ούτε καν αυτό δεν είναι πια επιλογή.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Βέτο τριών υπουργείων για τη Βασιλίσσης Όλγας – Αμετακίνητος ο Χάρης Δούκας

Αθήνα / Βέτο τριών υπουργείων για τη Βασιλίσσης Όλγας – Αμετακίνητος ο Χάρης Δούκας

Σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης μεταξύ κεντρικής διοίκησης και Δήμου Αθηναίων βρίσκεται πλέον το θέμα της λεωφόρου Βασιλίσσης Όλγας, μετά την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου να προχωρήσει, κατά πλειοψηφία, στην επαναφορά της κυκλοφορίας οχημάτων και στη μετατροπή της σε δρόμο ήπιας κυκλοφορίας.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Η Νέα Δημοκρατία και οι δύο επιστροφές που θέλει

Ρεπορτάζ / Η Νέα Δημοκρατία και οι δύο επιστροφές που θέλει

Κάποιοι ελπίζουν στην επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και άλλοι ζητάνε την επιστροφή του Γρηγόρη Δημητριάδη. Οι πληροφορίες της LiFO επιβεβαιώνουν τις συζητήσεις για την επιστροφή του Δημητριάδη, αλλά στο κόμμα και όχι στο Μαξίμου.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μετανάστες, ΜΚΟ και δικαιώματα στο στόχαστρο – η κυβέρνηση νομοθετεί τον αποκλεισμό

Οπτική Γωνία / Μετανάστες, ΜΚΟ και δικαιώματα στο στόχαστρο – η κυβέρνηση νομοθετεί τον αποκλεισμό

Η κυβέρνηση σκληραίνει ακόμα περισσότερο την αντιμεταναστευτική της πολιτική, στοχοποιώντας επιπλέον ξανά τις ΜΚΟ, ευτυχώς όμως όχι χωρίς «αντίλογο», παρά την απουσία ικανής αντιπολίτευσης και σε αυτό το πεδίο. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Με απειλούν από τις ΗΠΑ επειδή λέω “Free Palestine”»

Οπτική Γωνία / «Δέχομαι απειλές από τις ΗΠΑ επειδή λέω “Free Palestine”»

Η Ιωάννα Αλυγιζάκη μιλά για το γράμμα που έλαβε στο μαγαζί της στα Χανιά ενώ ο πρώην πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών Μίνος Μωυσής σχολιάζει τις συνέπειες του περιστατικού και περιγράφει την ανησυχία του για τη μισαλλοδοξία στην Ελλάδα. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ