Mήπως το έχει τερματίσει ο Αi Weiwei με τον ακτιβισμό του γύρω απ' τους πρόσφυγες; Το σημερινό του χάπενινγκ, να μεταφέρει ένα λευκό πιάνο στην Ειδομένη για να παίξει δυο νότες μια Σύρια πρόσφυγας, υπο βροχήν, παρουσία πέντε συμπατριωτών της (που χαμογελούσαν αμήχανα), αλλά δεκάδων δημοσιογράφων που αναμετάδωσαν το γεγονός με τις συνήθεις λυρικές σάλτσες, ήταν τόσο αμήχανο που σε έκανε να ντρέπεσαι.
Αμήχανο, όπως και το φιλανθρωπικό γκαλά που διοργάνωσε προ ημερών, στο οποίο έδωσε στους κοσμικούς από μια ισοθερμική κουβέρτα για να ρίξουν στους ώμους ενώ τσιμπολογάνε τη σφυρίδα τους συντετριμμένοι.
Αμήχανο, όπως η φωτογραφία του ως πνιγμένος Αϊλάν.
Και βεβαίως αμήχανο, όπως οι δεκάδες ανάλογες πράξεις περίβλεπτης φιλανθρωπίας― με κορυφαίο το πέρασμα της Βαρδινογιάννη και του Ρουβά από το λιμάνι του Πειραιά (ντυμένων σπορ), όπου εμβολίασαν ανεύθυνα και αβλεπί δεκάδες παιδιά προσφύγων, αφήνοντάς τα μετά να ψήνονται στον πυρετό.
Φυσικά πάντα μπροστά στις κάμερες των καναλιών (των οποίων είναι ιδιοκτήτες). Ή μπροστά στους φωτορεπόρτερ που θα γεμίσουν μετά τα μεσημεριανάδικα ή τα λαϊκά περιοδικά με την πορνογραφία του πόνου.
Για ανέστιους ανθρώπους που κοιμούνται στις λάσπες, έχοντας για υπάρχοντά τους δυο κουβέρτες και ένα μπόγο ρούχα, οι κοσμικοί στο γκαλά με τις ισοθερμικές κουβέρτες και τα λευκά πιάνα υπό βροχήν, στερούνται σοβαρότητας. Φαντάζουν ως μια βλακώδης, ναρκισσιστική πολυτέλεια. Είναι ένα πυροτέχνημα― βούτυρο στο ψωμί των social media
Και καλά η πρέσβειρα και ο Σάκης― τι ντουέτο Θεέ μου! Αλλά ο Ai Weiwei; Τον παρακολουθούσα μέχρι πρότινος με θαυμασμό. Και για το ρωμαλέο έργο του και για την πολιτική του στάση απέναντι στους διωγμούς της Κίνας. Τι έπαθε ξαφνικά και παίζει έτσι με το μεγαλύτερο ανθρωπιστικό πρόβλημα που έχει ζήσει ο κόσμος προ πολλού; Πόσες χιλιάδες σέλφις θα βγάλει ακόμη, από κάθε δυνατή γωνία, στους τόπους της δυστυχίας; Πόσα χιλιόμετρα βίντεο θα τον τραβήξει ακόμα το ιδιωτικό του συνεργείο που τον ακολουθεί κατά πόδας, κινηματογραφώντας ακόμα και την πιό ιδιωτική στιγμή του;
Είναι αυτό ακτιβισμός ή καλλιτεχνικό τριπάκι; Και τι προσφέρει πραγματικά, επί της ουσίας, στους δυστυχισμένους;
Ας δεχτούμε ότι κάνει αυτά τα χάπενινγκ για να αφυπνίσει την συνείδηση του κόσμου και να στρέψει τα βλέμματα στο δράμα. Αν και δεν περίμενε κανείς τον Ai Weiwei για να πληροφορηθεί τη δυστυχία αυτή (μέχρι και drones πετάνε πάνω από την Ειδομένη και το RT δείχνει σε live streaming τον καταυλισμό!), θα έπρεπε κάποιος να του πεί ότι και τα χάπενινγκ πρέπει να είναι ανάλογα του γεγονότος που σχολιάζουν. Για ανέστιους ανθρώπους που κοιμούνται στις λάσπες, έχοντας για υπάρχοντά τους δυο κουβέρτες και ένα μπόγο ρούχα, οι κοσμικοί με τις ισοθερμικές κουβέρτες και τα λευκά πιάνα υπό βροχήν, στερούνται σοβαρότητας. Φαντάζουν ως μια βλακώδης, ναρκισσιστική πολυτέλεια― βούτυρο στο ψωμί των social media, που άγουρα ακόμα, μεγεθύνουν κάθε στερεότυπο, χαϊδεύονται με κάθε κολακεία του μέσου γούστου, ως προς το τι είναι ανθρωπιά, καλωσύνη κι ακτιβισμός του like. Θύμα αυτής της "κοινωνίας του θεάματος" είναι κι ο Ai Weiwei, που έχει αισθητικοποιήσει την πραγματικότητα, για να την φέρει στα μέτρα του, να την κάνει ένα σφοδρό, δραματικό φόντο στις σέλφις του.
Δεν μπορώ να μη θυμηθώ ένα επεισόδιο στα Ημερολόγια του Σεφέρη, επι Κατοχής, όταν τον είχε πλευρίσει ένας κοσμικός "πατριώτης" στο Κάϊρο όπου τον πληροφόρησε ότι θα διοργανώσει μια δεξίωση με πλούσιο μπουφέ όπου θα πουλήσει φωτογραφίες παιδιών της κατοχής που λιμοκτονούν, υπέρ του αγώνα. Είναι από τις ελάχιστες στιγμές που ο Σεφέρης παραφέρθηκε και σχεδόν εκπαραθύρωσε τον "πατριώτη", σπρώχνοντάς τον απ΄΄τις σκάλες. Γιατί το θεώρησε μέγιστη ύβρη το να χαϊδεύεσαι με τη δυστυχία των άλλων.
Τα λέει και η Μαρώ (λίγο παραλλαγμένα), στο 03:13''.
σχόλια