Τιςμέρες αυτές, μέσα στην έξαρση τωνπανελλαδικών εξετάσεων, βιώνουμε γιαπολλοστή φορά όλη την τρέλα, την αρρώστια,την ανηθικότητα και τη διαφθορά τουελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.Οι μαθητές και μαθήτριες, με ένα κεφάλικαζάνι από την αποστήθιση («παρούσα»ακόμα και στο μάθημα της Έκθεσης!) καιγεμάτοι άγχος εάν θα αρθούν «στο ύψοςτων περιστάσεων» που έχουν ορίσει καιεπιβάλει πολιτικοί και γονείς. Οι γονείς,στραγγισμένοι από τα χρήματα που έχουνξοδέψει για ιδιαίτερα μαθήματα, ακόμακαι -ή, μάλλον, ιδίως- όταν έχουν τα παιδιάτους σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία. Σεένα από αυτά, μαθητές πληρώνουν μέχρικαι 100 ευρώ την ώρα, «υποχρεωμένοι» νακάνουν τουλάχιστον δίωρο μάθημα κάθεφορά και, τώρα, μέσα στις εξετάσεις, ναπροσέρχονται για το «ιδιαίτερο» ως καιστις 6 το πρωί, την ίδια μέρα που γράφουντο μάθημα στις 10!
Οιδάσκαλοι και καθηγητές, όταν δεν κάνουνιδιαίτερα, είναι εγκλωβισμένοι καιμαραμένοι και αυτοί σε ένα σύστημα που«ό,τι έμαθες έμαθες», δεν τους ανανεώνειεπιστημονικά, δεν τους ανταμείβειανθρώπινα και τους περιορίζει σε μιάεξεταστέα ύλη από ένα μόνο βιβλίο ανάμάθημα, το οποίο και... προσεγγίζουναποκλειστικώς εξεταστικά. Το φετινόθέμα της Έκθεσης ηταν: «Συχνά παρατηρείταιπολλοί μαθητές να καταστρέφουν τασχολικά τους βιβλία στα προαύλια τωνσχολείων κατά το τέλος του σχολικούέτους. Σε άρθρο που θα δημοσιευθεί στησχολική σας εφημερίδα να αιτιολογήσετετο παραπάνω φαινόμενο και να αναφερθείτεστους τρόπους που θα συμβάλλουν στηναρμονική συνύπαρξη του βιβλίου με ταηλεκτρονικά μέσα πληροφόρησης καιγνώσης».
Οιαρμόδιοι εκπαιδευτικοί συντάκτες τωνεφημερίδων αλλά και καθηγητές και«φροντιστές» έκριναν ότι «το θέμα είναιαπαιτητικό για κάποιον που θέλει ναπάρει άριστα αλλά εύκολο για να πιάσεικάποιος τη βάση». Και μόνο αυτή η...εκτίμηση φτάνει για να αντιληφθείκάποιος όλη τη σχιζοφρένεια του πράγματος.Μιλάμε για Έκθεση υπό περιοριστικούςόρους! Αντί να αφήσουν το παιδί ελεύθερονα αναπτύξει με το δικό του τρόπο τοθέμα, το υποχρεώνουν να κινηθεί στοπλαίσιο της καθιερωμένης νόρμας πουέχουν μάθει, παπαγαλία και αυτοί, οιΈλληνες... «εκθεσάδες». Αλλά πώς ναγράψει, αλήθεια, ένα παιδί για το κάψιμοτω βιβλίων, όταν, για πολλά από αυτά,μόνο τα σχολικά ειναι τα βιβλία που θαπιάσουν στα χέρια τους σε όλα τα μαθητικάτους χρόνια; Πώς να αναπτύξει ελεύθερηκρίση, να εμπλουτίσει τη φαντασία καιτις γνώσεις του, όταν η ίδια η διδασκαλίατου μαθήματος της Έκθεσης δεν τουεπιτρέπει καμία από αυτές τις...λειτουργίες. Με το πρόσχημα «να πετύχουμετο μέγιστο βαθμό», σπρώχνουν το παιδίστην τυποποίηση, ακόμα και σε τούτο το,υποτίθεται, μάθημα ιδεών.
Έναείναι βέβαιο πάντως: εάν κάποιο παιδίπαρέμενε απολύτως μεσα στο πλαίσιο πουκαθόρισε η περιγραφή του θέματος καιεάν έγραφε το θέμα σαν να προοριζότανγια τη σχολική του εφημερίδα, έναςστοιχειωδώς καλός αρχισυντάκτης τηςθα το τσαλάκωνε αμέσως, θα το έκανε ένακουβαράκι ωραίο και θα το πέταγε στονκάλαθο των αχρήστων.
ΥΓ.:Αυτά από έναν πρώην μαθητή που λάτρευετα βιβλία, τα κατάπινε σαν το νερό, είχεμανία με το γράψιμο και όμως, στο μάθηματης Έκθεσης, πήρε 10. Διότι, λέει, «δενσυνεμορφώθη προς τα καθηγητικάςαντιλήψεις και υποδείξεις». Ετσι, αφούπεριπλανήθηκε χρόνια πολλά στον επίσηςθαυμαστό κόσμο των Μαθηματικών, κάποιοςφωτισμένος διευθυντής εφημερίδας τούείπε μια μέρα, «Εσύ γράφεις ωραία», καιέγινε δημοσιογραφος. Ευτυχώς, δεναπαιτείται για το επάγγελμα αυτό ησυνδρομή των «εκθεσάδων»!
σχόλια