ΑΠΟ ΤΟ X-FACTOR, με την οντισιόν του οποίου ξεκίνησε η καριέρα του πριν τον στρατολογήσουν στο boy band των One Direction, μέχρι το τραγικό του τέλος, δεκαπέντε σχεδόν χρόνια αργότερα, στη «γεροντική» (για εφηβικό ίνδαλμα) ηλικία των 31 ετών και ενώ είχε ήδη ξεκινήσει το στάδιο της «ώριμης» επιστροφής του στο ποπ στερέωμα, η πορεία του Λίαμ Πέιν μοιάζει να συνιστά μια σύγχρονη παραβολή για τους κινδύνους της πρόωρης φήμης.
Τον θάνατό του, όπως ήταν αναμενόμενο, ακολούθησε ένα γκροτέσκο γαϊτανάκι αντιδράσεων, αναρτήσεων και αιτιάσεων με όλα τα στοιχεία ενός celebrity δράματος (ή θρίλερ) με πολύ κακό τέλος:
Η τραγική πτώση (που μας θύμισε την περίπτωση της SOPHIE, της εκλεκτικής και υπερβατικής ποπ σταρ που βρήκε τον θάνατο πριν από τριάμισι χρόνια πέφτοντας από το μπαλκόνι του σπιτιού της στην Αθήνα), οι «ύποπτες» και «μυστηριώδεις» (τοξικολογικές και άλλες) συνθήκες θανάτου που ακόμα διερευνώνται, οι εικόνες που διέρρευσαν με το άψυχο κορμί του Πέιν στο πεζοδρόμιο, άλλες που απεικόνιζαν ένα διαλυμένο δωμάτιο ξενοδοχείου, κάποια (ψεύτικα) βιντεάκια που ισχυρίζονταν ότι δείχνουν τη στιγμή που πέφτει από τον μπαλκόνι του ξενοδοχείου στο Μπουένος Άιρες, κάποιες αναρτήσεις που βρήκαν την ώρα για να υπενθυμίσουν τις κατηγορίες από την πρώην του για κακοποιητική συμπεριφορά.
«Η σκηνή της ποπ μουσικής είναι τοξική και είναι αυτή που χρειάζεται αποτοξίνωση και αποκατάσταση, όχι οι μουσικοί».
Και το πιο μακάβρια σουρεαλιστικό απ’ όλα ίσως: η εμφάνιση (προγραμματισμένων) video posts του ίδιου του Πέιν στο Snapchat του, την ώρα που οι οπαδοί του ήδη τον θρηνούσαν.
Πριν από μια δεκαετία περίπου, η Νταϊάν Κένι, μια καθηγήτρια ψυχολογίας και μουσικής στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ, μελέτησε το ιστορικό πάνω από 12.000 ποπ και ροκ μουσικών που έχουν πεθάνει από την δεκαετία του ’50 και μετά, προκειμένου να εξακριβώσει αν πραγματικά οι ποπ σταρ πεθαίνουν σε νεότερη ηλικία από τον μέσο πληθυσμό, και αν ναι, γιατί συμβαίνει αυτό.
Μέσα από την έρευνά της διαπίστωσε ότι όντως οι εκπρόσωποι αυτής της κατηγορίας ζουν γύρω στα 25 χρόνια λιγότερα από τον γενικό (αμερικανικό) πληθυσμό και επίσης ότι είναι πέντε με δέκα περισσότερες φορές πιο πιθανό από τον γενικό πληθυσμό να πεθάνουν από ατύχημα και δύο με επτά περισσότερες φορές πιο πιθανό να διαπράξουν αυτοκτονία.
Σύμφωνα με το πόρισμα της μελέτης της, ο βασικός λόγος που συμβαίνει αυτό είναι επειδή οι αστέρες της ποπ (μικροί και μεγάλοι, διαρκείς και διάττοντες) δεν συναντούν την φροντίδα και την υποστήριξη που απαιτείται για να αντεπεξέλθουν σ’ έναν εξωπραγματικό τρόπο ζωής στον οποίον ξαφνικά εισέρχονται, συχνά σε πολύ μικρή και εξαιρετικά ανώριμη ηλικία.
«Η σκηνή της ποπ μουσικής πριμοδοτεί πάντα τις ακραίες συμπεριφορές», έγραφε, «ενώ όμως τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και η αυτοκτονία μπορεί να είναι η τελική αιτία θανάτου, η ρίζα του προβλήματος είναι πολύ πιο βαθιά... Η σκηνή της ποπ μουσικής είναι τοξική και είναι αυτή που χρειάζεται αποτοξίνωση και αποκατάσταση, όχι οι μουσικοί».
