«Aθήναιος»

«Aθήναιος» Facebook Twitter
0

Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο ή όχι, πάντως η πρώτη μου ανάμνηση από την παιδική μου ηλικία συνδέεται με την κουζίνα. Είναι μνήμη οσμής και ακοής και όχι γεύσης ή εικόνας. Θυμάμαι ένα μεσημέρι Μεγάλου Σαββάτου που με είχαν βάλει με το ζόρι για ύπνο για να αντέξω μέχρι την Ανάσταση - κουκουλωμένη κάτω από τα σκεπάσματα μύριζα τη συκωταριά που έβραζε για τη μαγειρίτσα και άκουγα τις κουβέντες των μεγάλων ενώ μαγείρευαν.

Παρ' όλα αυτά όμως, ως παιδί, ποτέ μου δεν ονειρευόμουν να γίνω μαγείρισσα αλλά αρχαιολόγος. Πράγματι, σπούδασα αρχαιολογία και ιστορία της τέχνης και εργάστηκα για ένα διάστημα ως αρχαιολόγος. Δεν μετανιώνω που άφησα την αρχαιολογία, αν και δεν έχω σταματήσει να την παρακολουθώ από κοντά, πρόκειται για μια συναρπαστική επιστήμη.

Την αγάπη μου για την αρχαιογνωσία τη διοχέτευσα στην ιστορία της μαγειρικής,που μελετώ συστηματικά εδώ και χρόνια, από τότε που έπεσαν στα χέρια μου οιΔειπνοσοφιστές του Αθήναιου. ΟιΔειπνοσοφιστές είναι ένα έργο χαοτικό, εσωστρεφές, όχι ιδιαίτερα καλογραμμένο και μάλλον στρυφνό. Αυτό που με γοήτευσε όμως στο βιβλίο αυτό ήταν ο ίδιος ο συγγραφέας του, ο Αθήναιος: μια μυστήρια προσωπικότητα της ύστερης αρχαιότητας, για την οποία γνωρίζουμε ελάχιστα. Προσπαθούσα να τον ανιχνεύσω μέσα από το έργο του, άρχισα να τον φαντάζομαι σαν έναν cool μαγκάκο με άψογους τρόπους και κοσμικό αέρα, μποέμ και ευζωιστή, φιλοπερίεργο, με μεγάλη αγάπη στα γράμματα και τις τέχνες, αλλά που δεν έπαιρνε καθόλου και ποτέ τον εαυτό του στα σοβαρά. Πίστευα μάλιστα πως αν ο Αθήναιος ζούσε στις μέρες μας θα ήταν θαμώνας του κέντρου και της Βαρβακείου. Νομίζω πως απέδιδα στον Αθήναιο όλα όσα ήθελα να χαρακτηρίζουν εμένα ως προσωπικότητα.

Η γαστρονομία, με την οποία έχω ασχοληθεί με όλα της τα στάδια και σε όλα της τα επίπεδα, επαγγελματικό και ερασιτεχνικό, είναι το κατεξοχήν εύφορο έδαφος για να ξεδιπλωθεί ο χαρακτήρας που είχα αποδώσει στον Αθήναιο. Έπειτα, με αφορμή το φαγητό μπορείς να διαλογιστείς πάνω σε μια ευρεία γκάμα θεμάτων που αφορούν στον κοινωνικό βίο. Η γαστρονομία άπτεται της πολιτικής, της οικονομίας, του περιβάλλοντος, των διαπροσωπικών και οικογενειακών σχέσεων, της εθνικής ταυτότητας, της θρησκείας, των γραμμάτων και των τεχνών.

Άνθρωποι δεν με έχουν επηρεάσει άμεσα, αλλά με έχουν εμπνεύσει αρκετοί με τον τρόπο που υιοθέτησαν ιδέες και ιδανικά. Έτσι θαυμάζω πολύ τους ιδεαλιστές, όσους επιδεικνύουν ευγένεια και πνευματική ανεκτικότητα, όσους έχουν πάθος αλλά και πάθη, κι ας γίνονται κάτι φορές κουραστικοί, και όσους στέκονται κόντρα στο ρεύμα. Πάντως, αν πρέπει να κατονομάσω μια Ελληνίδα που θαυμάζω απεριόριστα, και όταν ήμουν μικρή ήθελα να της μοιάσω, αυτή είναι η δημοσιογράφος Ελένη Βλάχου.

Συστηματικά γράφω στο blog μου από το 2005. Ξεκίνησα να γράφω για κάτι που γνωρίζω καλά και αγαπώ πολύ, μόνο και μόνο για να διασκεδάσω και για να περνάω τις ελεύθερες ώρες μου. Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι αυτή η ενασχόληση θα έφτανε εδώ, και δεν το επεδίωξα. Βέβαια, γνώριζα πως η γαστρονομία και το fοod talk είναι εξαιρετικά αγαπητό θέμα και ήξερα ότι οι συνταγές και οι μαγειρικές ιστορίες αρέσουν σε όλους, άσχετα αν μαγειρεύουν ή όχι.

Θα ήταν λίγο βαρύ να ισχυριστώ πως το blogging μου άλλαξε τη ζωή,γιατί έχω και την αρχαιοελληνική προκατάληψη του «μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Όμως, χάρη στα μπλογκ ήρθα σε επαφή με εξαιρετικούς ανθρώπους που πολύ δύσκολα θα γνώριζα υπό άλλες συνθήκες. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές αυτής της ιστορίας ήταν η παρενδυσία, δηλαδή η ένδυση μιας ανδρικής περσόνας. Δεν έγινε σκόπιμα, απλώς έτυχε ο Αθήναιος να είναι άνδρας κι έτσι έγραφα κι εγώ ως άνδρας. Η περσόνα αναδύθηκε από την ανταπόκριση των αναγνωστών στα κείμενά μου. Γνωρίζω και από την προσωπική μου εμπειρία ότι οι άντρες που μαγειρεύουν είναι εξαιρετικά γοητευτικά όντα και από την άλλη, καλώς ή κακώς, στην Ελλάδα η γυναίκα που μαγειρεύει έχει ταυτιστεί με τη μητέρα, με τη «μανούλα», ένα ρόλο που απεχθάνομαι για τον εαυτό μου. Όπως αναφέρω και στο μπλογκ μου, «γράφω για τη μαγειρική του μανουλιού και όχι της μανούλας», γι' αυτούς που μαγειρεύουν για να γοητεύσουν και όχι για να θρέψουν ή για να προστατεύσουν αυτούς που αγαπούν.

Με τους διοργανωτές του Destroy Athens γνωρίστηκα μέσω του... μπλογκ μου. Ο Θεόφιλος Τραμπούλης και ο Αυγουστίνος Ζενάκος ήταν αναγνώστες του μπλογκ αρκετό καιρό πριν συνεργαστούμε. Κάποια στιγμή γνωριστήκαμε κι από κοντά, αλλά στο πλαίσιο μιας κοινωνικής-φιλικής επαφής. Όταν χρειάστηκαν κάποιον να αναλάβει την επικοινωνία της διοργάνωσης, απευθύνθηκαν σε μένα. Η διοργάνωση της 1ης Μπιενάλε της Αθήνας ήταν μια συναρπαστική εμπειρία. Είχε βέβαια ένα μεγάλο ρίσκο, το οποίο δεν θα μετάνιωνα που το πήρα, ακόμη κι αν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Όμως, όπως λέει και ο μεγάλος Κικέρων, «η τύχη χαμογελάει στους τολμηρούς». Η έκθεση είχε μια πρωτοφανή κάλυψη στον ελληνικό και διεθνή Τύπο και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν εκπληκτική. Οι ενστάσεις που διατυπώθηκαν, οι κριτικές, ακόμη και οι πιο κακές, αποδεικνύουν και αυτές ότι το εγχείρημα δεν άφησε κανέναν αδιάφορο.

Το πέρασμα από τον ψηφιακό στον έντυπο λόγο έγινε χάρις σε δύο ανθρώπους: τον Ν. Γ. Ξυδάκη, ο οποίος με ενέταξε στην ομάδα του «Γαστρονόμου» της «Καθημερινής» και τον Μισέλ Φάις, ο οποίος πρότεινε στην Άννα Πατάκη να εκδώσει κάποια κείμενα από το μπλογκ μου. Γνωρίζω ότι υπάρχουν ενστάσεις για τη σκοπιμότητα της έκδοσης βιβλίων με υλικό από τα μπλογκ και τις σέβομαι. Κάθε μέσο έχει τις δικές του συμβάσεις όμως. Τίποτε δεν εμποδίζει έναν μπλόγκερ να γράφει σύμφωνα με τις συμβάσεις του έντυπου λόγου, κάτι που εγώ το έκανα περισσότερο γιατί δεν είχα αντιληφθεί από την αρχή τις δυνατότητες και τα εκφραστικά μέσα που παρέχει ένα ψηφιακό μέσο.

Εκτιμώ τους ανθρώπους που ανοίγονται και μοιράζονται τις σκέψεις τους και τα συναισθήματά τους. Με γοητεύουν η γενναιοδωρία, η μεγαλοκαρδία και η ευγένεια. Προσβάλλουν την αισθητική μου η έλλειψη κοινωνικής αγωγής και οι κακοί τρόποι. Οι φίλοι μου παίζουν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι να μην πάθουν κάτι οι άνθρωποι που αγαπώ.

Αγαπώ πολύ την Αθήνα, σπάνια στέκομαι στην ασχήμια της. Πιστεύω πως είναι μια πόλη που γεννάει ιστορίες και εμπνέει αφηγήσεις. Σε όσους ξένους έρχονται μόνο για μια μέρα στην Αθήνα προτείνω να επισκεφτούν το Μουσείο Μπενάκη, όπως αυτό αναγεννήθηκε από τον Άγγελο Δεληβοριά, να δουν την Ακρόπολη πίνοντας καφέ από την ταράτσα του μουσείου και βέβαια να περπατήσουν μέσα στη Βαρβάκειο Αγορά, που είναι το αγαπημένο μου σημείο της Αθήνας.

Τ' αγαπημένα μου στέκια για φαγητό είναι το Hell's Kitchen, το κουτούκι πίσω από τη Θύρα 13 της Λεωφόρου, το BarGuruBar, το Chez Lucien, στο οποίο πηγαίνουμε συχνά με την αγαπημένη μου φίλη και μπλόγκερ Magica de Spell is Cooking, και το GB Corner. Από τα εστιατόρια της λεγόμενης υψηλής κουζίνας επισκέπτομαι όσο πιο συχνά μπορώ τη Σπονδή, το Βαρούλκο, το Vardis για το άψογο σέρβις του και βέβαια το Etrusco για τις δημιουργίες του Ετόρε Μποτρίνι, ο οποίος είναι κατά τη γνώμη μου ο πιο εμπνευσμένος σεφ που εργάζεται αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα.

Αυτό που έχω διδαχθεί μέχρι τώρα με τα χρόνια είναι ότι έχει μεγάλη σημασία να μάθεις από μικρός να διαχειρίζεσαι το παρελθόν σου, ώστε να μην το αφήνεις να σε στοιχειώνει και να οργανώνεις το χρόνο σου έτσι ώστε να μη χάνεις στιγμή από το σήμερα. Προς το παρόν, δεν έχω καταφέρει τίποτα από τα δύο.

Οι Αθηναίοι
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Θέατρο / Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Παραμένει μέχρι σήμερα μία από τις ομορφότερες γυναίκες που πέρασαν από το ελληνικό θέατρο και το σινεμά. Από νωρίς επέλεξε να ζει και έξω από το θεατρικό συνάφι. «Δεν μπορώ να ξυπνάω κάθε πρωί και να αναρωτιέμαι τι θα παίξω ή που θα παίξω» δηλώνει ενώ θεωρεί τη μοναχικότητα πηγή δημιουργικότητας. Η Ελένη Ερήμου αφηγείται τη ζωή της στη LifO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Οι Αθηναίοι / Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Ξεκίνησε από τα καλλιστεία, για μία ψήφο δεν στέφθηκε Μις Κόσμος, έπαιξε δίπλα στον Κουν, υπήρξε μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά κυρίως του Ανδρέα Βουτσινά. Στα 92 της ακόμα οδηγεί και παρακολουθεί θέατρο, ελπίζοντας πάντα να βρει καλά στοιχεία, ακόμα και σε κακές παραστάσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Ζιώγαλας

Μουσική / Νίκος Ζιώγαλας: «Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα φέρει η ζωή, να είσαι ευγενικός, να παλεύεις για την καλοσύνη»

Aπό πολύ νωρίς, η μουσική τον χτύπησε στο δόξα πατρί, μπήκε σε αυτό το τριπ και δεν βγήκε ποτέ. «Σαν star του σινεμά», «Πάρε με απόψε πάρε με», «Βασιλική», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Πέρασε η μπόρα» και για πολλά ακόμα τραγούδια ευθύνεται ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός που σήμερα αφηγείται τη ζωή του στη LifO
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

ADM 2025: The Urban Issue / Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

Γεννήθηκε στο Χαλάνδρι, ζει στον Λυκαβηττό. Από την απόρριψη του κατεστημένου και την πίστη στη χωρική εμπειρία έως τις προκλήσεις της Αθήνας και το μέλλον των νέων δημιουργών, ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας μιλά με πάθος για την ουσία, τις ευκαιρίες και τις πληγές της σύγχρονης πόλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Οι Αθηναίοι / Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Από τις ανασκαφές στην Επίδαυρο και τη Νάξο, ο ομότιμος καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας αφηγείται μια ζωή αφιερωμένη στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Και όπως λέει, το πιο πολύτιμο εύρημα δεν ήταν αρχαιολογικό – ήταν η γυναίκα του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόυς Ευείδη

Οι Αθηναίοι / Τζόυς Ευείδη: «Φαίνομαι πολύ κουλ; Μπα, ρόλος είναι»

Αν της είχαν κάνει στο θέατρο όσες επαγγελματικές προτάσεις είχε ως σερβιτόρα, θα ήταν η Βουγιουκλάκη – όπως λέει. Κι αν και συχνά αυτολογοκρίνεται, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι μια αγαπητή κωμική ηθοποιός, που κάποτε ήθελε να παίξει δραματικούς ρόλους. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Για τις Αρχές ήταν «τρομοκράτης» και «αρχηγός» της 17Ν, ενώ για την Αριστερά «προβοκάτορας». Σήμερα δηλώνει αντιστασιακός εκ φύσεως και πιστεύει ότι η «Ελευθεροτυπία» της δικής του εποχής δεν μπορεί να ξαναβγεί. Ο θρυλικός δημοσιογράφος αφηγείται την πολυτάραχη ζωή του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ