Αποστολία Παπαδαμάκη

Αποστολία Παπαδαμάκη Facebook Twitter
0
Στην Αλεξανδρούπολη όπου μεγάλωσα δεν είχα καμία επαφή με την τέχνη. Η πρώτη ταινία που είδα ήταν ο Σούπερμαν Ι. Από παιδάκι ήθελα να κάνω χορογραφία -όχι χορό- χορογραφία. Δεν ξέρω πώς μου 'χε έρθει. Μάζευα τα παιδιά της γειτονιάς και κάναμε παραστάσεις στο πεζοδρόμιο. Ήθελα να βάζω τα άλλα παιδιά να κάνουν πράγματα κι εγώ να τους λέω τι να κάνουν.

Πήγα στη Γυμναστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης. Δεν πίστευα πως υπήρχε περίπτωση να κάνω ποτέ το όνειρό μου να γίνω χορογράφος πραγματικότητα. Μετά έμαθα πως υπήρχε η Κρατική Σχολή Χορού στην Αθήνα κι αποφάσισα να δώσω εξετάσεις χωρίς να έχω καν κάνει χορό - εκτός από κάτι σεμινάρια. Με δέχτηκαν ως εξαιρετικό ταλέντο στη χορογραφία. Πέρασα λόγω αυτοσχεδιασμού και γραπτής έκθεσης. Τα βρήκα πάρα πολύ δύσκολα στη σχολή. Έπρεπε να αναπληρώσω πάρα πολλά χρόνια εμπειρίας και τεχνικής που δεν είχα.

Όταν τέλειωσα, έφυγα για τη Νέα Υόρκη για να συνεχίσω τις σπουδές μου στη Merce Cunningham. Δεν είχα ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό. Αν δεν έχεις δει τίποτα και ξαφνικά βρίσκεσαι στο Χάρλεμ, είναι σαν να είσαι σε ένα άλλο σύμπαν. Προσγειώθηκα και νόμιζα ότι είμαι στο BladeRunner.

Για να σπουδάζω δούλευα: σερβιτόρα σε εστιατόρια, και σπικάζ ζωδίων. Υπήρχε μια γραμμή που πλήρωνες και άκουγες το ζώδιό σου σε όποια γλώσσα ήθελες. Κάθε εβδομάδα ηχογραφούσα όλα τα ζώδια στα ελληνικά.

Στη Νέα Υόρκη έκανα τη μεγάλη στροφή. Είδα ότι αυτό που μου λέγανε στην Ελλάδα, αυτό το «ξεκίνησες μεγάλη και δεν μπορείς να γίνεις χορεύτρια, μπορείς να γίνεις δασκάλα», δεν υπήρχε. Οι άνθρωποι χόρευαν και μπορεί να ήταν κουτσοί, στραβοί, άσχημοι, χοντροί, χωρίς παιδεία. Υπήρχε αυτό το «anything goes». Δεν υπήρχε ο κανόνας ότι επειδή εσύ είσαι έτσι, δεν μπορείς να κάνεις αυτό. Το θέλεις; Θα το κάνεις.

Κάποια στιγμή ένιωσα ότι στη Νέα Υόρκη υπήρχε μια τρομερή υπερπληροφόρηση από άσχετα πράγματα. Ένιωθα πως ήμουν Ελληνίδα και ήθελα να δημιουργήσω στην Ελλάδα κι από κει να βγω προς τα έξω. Να κάνω μια δουλειά που να απευθύνεται στον οποιοδήποτε.

Γύρισα το 1996 -μετακόμισα στο Μεταξουργείο πριν γίνει αυτό που είναι τώρα- κι άρχισα καριέρα χορογράφου με τη sinequanon. Ήταν πολύ ωραία χρόνια και αθώα. Είχα πάρα πολλή όρεξη να δημιουργήσω. Δεν σταματούσα πουθενά. Δούλευα στο Rock ‘n' roll σερβιτόρα κι από τα χρήματα αυτά ζούσα και χρηματοδοτούσα και τα υπόλοιπα. Δούλευα μέχρι τις 5 το πρωί και μετά πήγαινα στην πρόβα.

Μετά άρχισα σιγά σιγά να χορογραφώ για το θέατρο. Η πρώτη μου χορογραφία ήταν η Ηλέκτραμε τη Λυδία Κονιόρδου στην Επίδαυρο. Από τότε ζω με τα χρήματα που βγάζω από τις χορογραφίες μου για το θέατρο και την όπερα. Για τα δικά μου έργα υπάρχουν μόνο οι επιχορηγήσεις κι αυτές δεν φτάνουν.

Το 2002 έφυγα από τη sinequanon. Είχε μεγάλο συναισθηματικό κόστος αυτό. Ήταν σαν οικογένειά μου. Καλλιτεχνικά όμως είχα πλέον φτάσει εκεί που μπορούσα να φτάσω. Μετά άρχισα τη δική μου ομάδα, την Quasi Stellar. Σημαίνει «σχεδόν αστρικό».

Πάντα με ιντριγκάρει το ανθρώπινο στοιχείο στα έργα μου. Θέλω να νιώσω πως παρά το γεγονός ότι υπάρχει μια ποιητική γραφή στην παράσταση, οι θεατές μπορούν να ταυτιστούν με τους χορευτές: πως δεν είναι «οι τέλειοι» -πάντα νέοι, όμορφοι και καταπληκτικοί. Γι' αυτό και δεν δουλεύω μόνο με χορευτές αλλά και με ηθοποιούς, με μουσικούς...

Σιγά σιγά κάναμε ένα απίστευτο άνοιγμα στο εξωτερικό και πλέον τα τελευταία 4 χρόνια τα έργα μουThebeautySeries3 soliκαι Superluxπεριοδεύουν ασταμάτητα. Έχουμε πάει σε φεστιβάλ στη Βραζιλία, στην Κολομβία, στην Ιταλία, στο Ισραήλ, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ολλανδία, στη Σουηδία.

Είναι πολύ διαφορετικό να παίζεις στο Μιλάνο από το να παίζεις στο Ρίο ή στην Μπογκοτά. Καταλαβαίνεις τις πολιτιστικές διαφορές κάθε λαού, ασχέτως με το πόσο ενημερωμένοι είναι ή όχι. Ας πούμε, όταν παίξαμε στο Σεράγεβο, υπήρχε μια συγκίνηση. Δεν έφευγαν μετά το τέλος της παράστασης, κάθισαν μέσα στην αίθουσα άλλη 1 ώρα. Στην Αβινιόν μπορεί να σηκωθούν και να σε αποδοκιμάσουν. Μου 'χει τύχει να 'μαι χορεύτρια σε παράσταση του Jan Fabre και το μισό κοινό να ουρλιάζει «μπράβο!» και το άλλο μισό να πετάει ντομάτες. Το κοινό της Κορέας δεν χειροκροτεί αν δεν εμφανιστεί ο ερμηνευτής μπροστά του. Οι Άγγλοι πίνουν ποτό και μιλάνε δυνατά. Οι Κολομβιανοί είναι απίστευτα ήσυχοι.

Οι Παραολυμπιακοί ήταν η πιο τέλεια εμπειρία της ζωής μου. Ήταν δύσκολο να επικοινωνήσεις χορεύοντας για ανθρώπους που έχουν στερηθεί πράγματα από το σώμα τους και να 'ναι όλο αυτό μια εμπειρία λυτρωτική. Επίσης δεν υπήρχαν χρήματα για την Παραολυμπιάδα, ήταν ένα θέαμα με 600 χορευτές που ήρθαν οικειοθελώς επειδή γουστάρανε. Και είχαμε μόνο 3 εβδομάδες προετοιμασίας. Αλλά όλοι μας θέλαμε τρελά να το κάνουμε. Δεν μπορώ να περιγράψω πώς ένιωσα όταν τέλειωσε η τελετή: Μπήκαν όλοι οι αθλητές μέσα στο στάδιο κι άρχισαν να χορεύουν όλοι μαζί και να μας φιλάνε, να μας αγκαλιάζουν.

Μένω στα Άνω Πετράλωνα σε ένα κτίριο του ‘70 κάτω από τον περιφερειακό του Φιλοπάππου. Είναι γειτονιά με διώροφα σπίτια, ξέρω τον απέναντι, παίζουν τα παιδιά μας... Πηγαίνω στην ταβέρνα απέναντι από το σπίτι μου - στο στέκι του Κούβελου ή στην Κάππαρη, που είναι λίγο πιο κάτω, στην Πλατεία Μερκούρη, ή στον Οικονόμου στην Τρώων, πάω θερινό σινεμά στο Ζέφυρο, κάνω βόλτες στου Φιλοπάππου.

Λατρεύω το κέντρο της Αθήνας. Δεν νομίζω πως θα μπορούσα να ζω στα προάστια. Βγαίνω για καφέ στο Μαγκαζέ ή στο Στυλ στου Ψυρρή. Μου αρέσει να κάνω επαγγελματικά ραντεβού για φαγητό στο Ιντεάλ ή στον Ελαιώνα στην Ακαδημίας.

Αφορμή για την καινούργια μου παράσταση Electricgirlήταν ένα άρθρο των «New York Times» του 1884. Ήταν η εποχή που η Αμερική περνούσε από το φωταέριο στον ηλεκτρισμό. Υπήρχε μια εταιρεία, η Electric girl lightning company που πουλούσε την καινούργια της εφεύρεση: Νοίκιαζε κοπέλες με τη μέρα, την εβδομάδα ή το μήνα, οι οποίες φορούσαν ένα λαμπατέρ στο κεφάλι τους, είχαν μπαταρίες ενσωματωμένες στα ρούχα τους και μπορούσες να τις νοικιάζεις για να φωτίζουν το σπίτι σου δίνοντάς τους προφορικές οδηγίες. Στην παράσταση υπάρχουν ένας άντρας και μια γυναίκα που με κώδικα telemarketing προσπαθούν να μας πουλήσουν αυτή την εφεύρεση. To άλλο κείμενο της παράστασης είναι ένα ποίημα του Walt Whitman, το «I sing the electric body».

Ο Whitman λέει πως «αν κάτι είναι ιερό, είναι το ανθρώπινο σώμα». Μιλάει για το ανθρώπινο σώμα σαν να είναι η υπέρτατη τελειότητα, το πιο τέλεια φτιαγμένο μηχάνημα.

Οι Αθηναίοι
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Θέατρο / Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Παραμένει μέχρι σήμερα μία από τις ομορφότερες γυναίκες που πέρασαν από το ελληνικό θέατρο και το σινεμά. Από νωρίς επέλεξε να ζει και έξω από το θεατρικό συνάφι. «Δεν μπορώ να ξυπνάω κάθε πρωί και να αναρωτιέμαι τι θα παίξω ή που θα παίξω» δηλώνει ενώ θεωρεί τη μοναχικότητα πηγή δημιουργικότητας. Η Ελένη Ερήμου αφηγείται τη ζωή της στη LifO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Οι Αθηναίοι / Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Ξεκίνησε από τα καλλιστεία, για μία ψήφο δεν στέφθηκε Μις Κόσμος, έπαιξε δίπλα στον Κουν, υπήρξε μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά κυρίως του Ανδρέα Βουτσινά. Στα 92 της ακόμα οδηγεί και παρακολουθεί θέατρο, ελπίζοντας πάντα να βρει καλά στοιχεία, ακόμα και σε κακές παραστάσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Ζιώγαλας

Μουσική / Νίκος Ζιώγαλας: «Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα φέρει η ζωή, να είσαι ευγενικός, να παλεύεις για την καλοσύνη»

Aπό πολύ νωρίς, η μουσική τον χτύπησε στο δόξα πατρί, μπήκε σε αυτό το τριπ και δεν βγήκε ποτέ. «Σαν star του σινεμά», «Πάρε με απόψε πάρε με», «Βασιλική», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Πέρασε η μπόρα» και για πολλά ακόμα τραγούδια ευθύνεται ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός που σήμερα αφηγείται τη ζωή του στη LifO
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

ADM 2025: The Urban Issue / Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

Γεννήθηκε στο Χαλάνδρι, ζει στον Λυκαβηττό. Από την απόρριψη του κατεστημένου και την πίστη στη χωρική εμπειρία έως τις προκλήσεις της Αθήνας και το μέλλον των νέων δημιουργών, ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας μιλά με πάθος για την ουσία, τις ευκαιρίες και τις πληγές της σύγχρονης πόλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Οι Αθηναίοι / Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Από τις ανασκαφές στην Επίδαυρο και τη Νάξο, ο ομότιμος καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας αφηγείται μια ζωή αφιερωμένη στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Και όπως λέει, το πιο πολύτιμο εύρημα δεν ήταν αρχαιολογικό – ήταν η γυναίκα του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόυς Ευείδη

Οι Αθηναίοι / Τζόυς Ευείδη: «Φαίνομαι πολύ κουλ; Μπα, ρόλος είναι»

Αν της είχαν κάνει στο θέατρο όσες επαγγελματικές προτάσεις είχε ως σερβιτόρα, θα ήταν η Βουγιουκλάκη – όπως λέει. Κι αν και συχνά αυτολογοκρίνεται, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι μια αγαπητή κωμική ηθοποιός, που κάποτε ήθελε να παίξει δραματικούς ρόλους. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Για τις Αρχές ήταν «τρομοκράτης» και «αρχηγός» της 17Ν, ενώ για την Αριστερά «προβοκάτορας». Σήμερα δηλώνει αντιστασιακός εκ φύσεως και πιστεύει ότι η «Ελευθεροτυπία» της δικής του εποχής δεν μπορεί να ξαναβγεί. Ο θρυλικός δημοσιογράφος αφηγείται την πολυτάραχη ζωή του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ