Σε μια σκηνή της πρόσφατηςταινίας Ο Παλαιστής, ο Μίκι Ρουρκ (στορόλο ενός πρώην πρωταθλητή του κατς στα‘80s και νυν τελειωμένου«white trash»μεσήλικα ) φλερτάρει σ' ένα μπαρ με τηΜαρίζα Τομέι (στριπτιζού με καρδιάμάλαμα), όταν ακούγεται από το τζουκμπόξένα κομμάτι των Ratt, γκρουπτης συνομοταξίας των μάτσο φλωρομέταλαλητοτεκνών από το Λος Άντζελες όπωςοι Guns n'Roses, οι MotleyCrue και οι Poison.«Αυτή ήταν μουσική» της λέει κι αυτήεπιδοκιμάζει με βλέμμα νοσταλγίας. «...Αλλά έσκασε μετά αυτή η αδελφή ο ΚερτΚομπέιν κι έκανε τη διασκέδαση αμαρτία».Πολύ αμφίβολο αν κάποιος πραγματικόςλαϊκός παλαιστής θα ξεστόμιζε μια τέτοια«έξυπνη» και ρεβιζιονιστική ατάκα ανδεν του την έβαζε στο στόμα ένας hipsterσκηνοθέτης σαν τον Αρονόφσκι - ενδεικτικήπάντως της αγρίως αναθεωρητικής αντίληψηςτων καιρών μας, από την οποία δεν γλιτώνουνούτε οι ιδανικοί ροκ αυτόχειρες. Έναςάλλος εκπρόσωπος των «μεταλάδωνκομμωτηρίου» - ο SebastianBach των Skidrow,«όμορφος σαν κορίτσι» - είχε δηλώσειόταν η επιτυχία των Nirvanaείχε αρχίσει πλέον να παίρνει τη μορφήχιονοστιβάδας: «Ποιος το περίμενε, ε;Εμείς χάσαμε και οι σπασίκλες νίκησαν».Ο Κερτ Κομπέιν όμως δεν ήταν σπασίκλας.Ούτε όμως είχε και σχέση με τιςψευδαισθήσεις μεγαλείου και γκλαμπαρακμής άλλων φιλόδοξων ροκ σταρ. Όπωςείχε γράψει πριν μερικά χρόνια ο ΡόμερτΚριστγκάου (ο αυτό-αποκαλούμενος«Πρύτανης των Αμερικανών Ροκ Κριτικών»),ο Κομπέιν «δεν είχε πολλά κοινά με τοναρκισσισμό του Μικ Τζάγκερ, του ΆλιςΚούπερ, του Τζόνι Ρότεν ή του Μάικλ Στάιπκαι τίποτε από τη ματαιοδοξία, το ντύσιμοή το θεατρικό savoir-faireτους. Ούτε ήταν όμως και σύμβολο «παιδιούτου λαού», όπως ο Σπρίνγκστιν. Πιο πολύέμοιαζε με την ενσάρκωση κάθε γεννημένουloser που την κοπάναγεσυστηματικά από τη γυμναστική - το παιδίτου τελευταίου θρανίου με το οποίομπορούσες να «λιώσεις» μαζί, ο ντροπαλόςτύπος (και παιδί χωρισμένων γονιών) πουαναζητούσε μητρική στοργή, ο «artyweirdo» χαρισματικός τουπεριθωρίου. Για δυο τρία λοιπόν χρόνια,μέχρι τη στιγμή που η αυτοκτονία τουκαταγράφτηκε ως κορυφαία πράξηεγκατάλειψης, πρόσφερε σε μια γενιάlosers έναν ήρωα που ένιωθεκι ο ίδιος loser, ακόμα καιμετά την τεράστια επιτυχία των Nirvana- σε αντίθεση με έναν ήρωα, τους θριάμβουςτου οποίου μπορούσαν απλά να θαυμάζουν,να ζηλεύουν εξ αποστάσεως. Έτσι μεταμόρφωσεμόνος του σχεδόν μια συνομοταξία χλιαρώντάσεων που αποκαλούνταν αφηρημένα«indie» σε ένα καυτό καιάμεσα εμπορεύσιμο είδος με γενικό τίτλο«alternative»... Η ποσότηταηρωίνης στις φλέβες του τη στιγμή πουτράβηξε τη σκανδάλη ήταν αρκετή γιατρεις θανάτους από υπερβολική δόση. Οπυροβολισμός όμως έκανε ξεκάθαρες τιςπροθέσεις του. Προορισμός του εξαρχήςήταν η λήθη...
Όλοι οι υπόλοιποιβολεύτηκαν. Οι REM παραμένουν«μεγάλοι και τρανοί», αν και έχουν ναβγάλουν άλμπουμ της προκοπής πάνω απόδεκαπέντε χρόνια, ο Τζόνι Ρότεν διαφημίζειβούτυρο (!) στη βρετανική τηλεόραση, καιγενικά οι περισσότεροι πρώην εναλλακτικοίσταρ έχουν γίνει επιτυχημένα franchiseτου εαυτού τους. Ακόμα και οι τύποι απότους Motley Crueκαι τους Poison είτε κυκλοφορούνσπιτικές τσόντες στις οποίες πηδάνετην Πάμελα Άντερσον είτε παρουσιάζουνκάτι διεστραμμένα realityshows στο MTV.H ουσία είναι πάντως ότιόντως οι σπασίκλες νίκησαν τελικά. Οισύγχρονοι αστέρες του εναλλακτικού ροκείναι σχεδόν όλοι «καλά παιδιά», hipstersτου κολεγίου προερχόμενοι συνήθως απότην αστική τάξη, οι οποίοι συχνά προτάσσουνστην ατζέντα τους και ζητήματα οικολογίας,κοινότητας, μπλα μπλα μπλα... Τα τραγούδιατου Κομπέιν -αντίθετα κι από τους στίχουςτου προτελευταίου Μέγα Οσιομάρτυροςτης εποχής μου, του Ίαν Κέρτις των JoyDivison, που ήταν ουσιαστικάεφηβικά portals στα βιβλίατου Μπάλαρντ και του Μπόροουζ- ήτανέντονες, μανιοκαταθλιπτικές βινιέτεςανομίας, μηδενισμού και εξέγερσης σε μελωδικό punk-metalφόντο (αυτό που αποκλήθηκε «grunge»).«Το καθήκον της νιότης είναι να προκαλείτη διαφθορά» είχε πει ο Κομπέιν σε μιααπό τις (σπάνια) νηφάλιες και λιγότεροκυνικές αποστροφές του, ενώ ένα πρόχειροκολλάζ στίχων του που ανασύρω απ' τομυαλό φανερώνει τις εμμονές του με τηλήθη και το αναπόφευκτο αδιέξοδο τουατομικισμού: «το ότι είσαι παρανοϊκόςδεν σημαίνει ότι δεν σε κυνηγάνε κάποιοι»(«Territorial Pissings»),«η καλύτερη μέρα που είχα ποτέ ήταν ότανέμαθα να κλαίω κατά βούληση» («OnA Plain»),«εξαργύρωσα το εφηβικό άγχος και τώραβαριέμαι και γερνώ» («Servethe Servants»),«δώστε μου ένα μεταθανάτιο ΛέοναρντΚοέν κόσμο για να αναστενάζω αιώνια»(«Pennyroyal Tea»)...
Ohwell, whatever,never mind...Τουλάχιστον, μπορώ να κομπάζω στουςνεότερους ότι είδα τους Nirvanaζωντανούς κάποτε, όταν μέτραγαν, και οθάνατος του «αρχηγού» τους ακυρώνεικάθε προοπτική επανένωσης (αν και δενξέρεις ποτέ, εδώ έπαιξαν οι Doorsχωρίς τον Jim Morisssonκι ήταν sold out!)και συμμετοχής σ' αυτά τα πακέτανοσταλγίας που βγαίνουν κάθε τόσο στηγύρα ζητώντας τη συνδρομή μας στοσυνταξιοδοτικό τους πλάνο. Εμάς να δούμεποιος θα μας γηροκομήσει...
σχόλια