Έβλεπα στις «ΝύχτεςΠρεμιέρας» μια αμερικάνικη ταινία,όταν με έπιασε η κρίση. Δεν έχει σημασίαποια ταινία, δεν έχει σημασία αν είναικαλή, δεν έχει σημασία αν ήταν «Χόλιγουντ»ή «εναλλακτική» (πάει κι αυτό τοπαραμύθι-άλλοθι για άνευρες μισόκωλεςαφηγήσεις), σημασία έχει ότι ήταναμερικάνικη, κάτι που εσχάτως σημαίνειμπουκωμένη με ένα κάρο δήθεν επείγονταψυχαναγκαστικά issues καιψευτο-πολιτική ρητορεία, επιπόλαιεςαναφορές στους χιλιάδες μικρούς εμφύλιουςπου μαστίζουν την αυτοκρατορία. Εμείςτι φταίμε όμως; Άρχισα ξαφνικά να ουρλιάζω(από μέσα μου): «Δεν αντέχω άλλο τιςσυγχυσμένες ευαισθησίες σας, την αφόρητηεσωστρέφεια, τις ελιτίστικες καιλαϊκίστικες ατζέντες (εξίσου ενοχλητικέςόταν εμφανίζονται ως μαϊντανοί χωρίςστόρι από πίσω), τους εκδικητικούςσπασίκλες, την κλάψα τύπου «μεχουφτώσανε μικρό γι' αυτό είμαιγαμημένος», τους φανατικούς θρήσκους,τους φανατικούς άθεους, τους αλλαζόνεςοδηγούς SUV, τους αλλαζόνεςοικολόγους ποδηλάτες, τους νεοσυντηρητικούς,τους liberal φασίστες τηςαγκυλωμένης πολιτικής ορθότητας , τηφλυαρία περί γκέι γάμων, το κλινικόσύμπαν, τους φονταμενταλισμούς κάθεείδους, τα αλληλοσυγκρουόμενα σεξουαλικάκαι φυλετικά politics (όλοιείναι πλέον ύποπτοι για ρατσιστικέςσυμπεριφορές ανά πάσα στιγμή), τηνεξαγωγή παθολογίας και γελοίωνσυμπλεγμάτων στον υπόλοιπο πλανήτη.
Ακόμα και όσοι από ‘μαςέχουμε κατηγορηθεί κατά καιρούς ωςντόπιοι πρόθυμοι απολογητές (κοινώς«παπαγαλάκια») του αμερικανισμού,δυσκολευόμαστε σε φάσεις να παρακολουθούμεμια ολόκληρη κουλτούρα ως βαθιάδυσλειτουργική οικογένεια. AmericanDream. AmericanBeauty. AmericanPsycho. AmericanOverdose... Αυτή η νέου τύπου«αμερικανιά» της δυσαρμονίας σεκάνει σχεδόν να νοσταλγείς την παλαιούτύπου χαζοχαρούμενη και σαθρή «αμερικανιά»με την τραλαλά ιδεολογία και το υποχρεωτικόχάπι-εντ. Τι είναι πιο τρελό δηλαδή; Ένακαι καλά προχωρημένο πρότζεκτ ματαιοδοξίαςγια το οποίο έχει γίνει τόσο νταβαντούρι,όπως η κωμωδία Tropic Thunder(δεν το ‘χω δει, μόνο το τρέιλερ) τουΜπεν Στίλερ με τον ίδιο και τον ΡόμπερτΝταόυνι τζούνιορ, μια ταινία που μοιάζειτόσο εγκλωβισμένη σ' ένα τεράστιοεσωτερικό αστείο που αναρωτιέσαι ποιοςείναι ο λόγος ύπαρξης της τελικά, ή ηαπίστευτα δημοφιλής boyband Ευαγγελιστών των JonasBrothers, όπου τα νεαρά μέλητης φοράνε δαχτυλίδι αγνότητας πουδηλώνει ότι θα μείνουν παρθένοι μέχριτο γάμο; Για όλη την κατινίστικηπαραφιλολογία (και από την πλευρά τωνσυντηρητικών και από την πλευρά τωνπροοδευτικών αναλυτών) δεν το συζητάωκαν. Όπως λέει συχνά στην εκπομπή του οδιάσημος παρουσιαστής του πολιτικού/σατιρικού«Daily Show»Τζον Στιούαρτ: «Έχετε τρελαθείεντελώς;».
Αισθάνεται κανείς ότιαυτή η κατάσταση πλήρους συγχύσεως (η«νέα αμηχανία», όπως έχει αποκληθείαπό κάποιους ) εκφράζει κατά βάθος τοφόβο ότι θα έρθει μια μέρα στο κοντινόή μακρινό μέλλον που η Αμερική δεν θαμετράει όσο μετράει σήμερα (θετικά καιαρνητικά). Κατανοητά εν μέρει όλα αυτά:Η βίδα άρχισε να στρίβει την 11ηΣεπτεμβρίου του 2001 και λάσκαρε εντελώςμε την οκταετία Μπους τζούνιορ. Κάπωςπρέπει να διαχειριστεί κανείς 4.000 νεκρούςστρατιώτες και μια χώρα που βιώνει μιαδηλητηριώδη πόλωση και μοιάζει αμετάκληταδιαιρεμένη. Εν αναμονή του μεσσία Ομπάμαλοιπόν και της «ελπίδας που επιμένει».Είπαμε, η Αμερική μετράει και από ‘κειπεριμένει κανείς να ισορροπήσει ηζυγαριά ενός ανισόρροπου κόσμου. Απόπού να περιμένει κανείς; Από τη Κίνα καιτη Ρωσία; Ή από την Ευρωπαϊκή Ένωση;Ωραίο ανέκδοτο αυτό το τελευταίο. Άκουσαόμως κι ένα καλύτερο πριν λίγο καιρό...
Μια καθημερινή τουΝοέμβρη, στον Παράδεισο. Ο γραφειοκράτηςάγγελος στο λόμπι τσεκάρει τις νέεςαφίξεις: «Ποιος είναι ο επόμενος;Ονοματεπώνυμο και ιδιότητα». Πλησιάζειστο γκισέ ένας άνδρας με μια τρύπα στομέτωπο: «Μπάρακ Ομπάμα, Πρόεδρος τωνΗΠΑ»... «Έχεις όρεξη για πλάκες ρεφίλε; Θες να φωνάξω το αφεντικό μου τονΆγιο Πέτρο να σε στείλει καροτσάκι πίσωστο καθαρτήριο;»... «Μα είμαι όντωςο Πρόεδρος των ΗΠΑ»... «Και πότεεξελέγης Πρόεδρος;»... «Πριν μισήώρα»...
σχόλια