Στογραφείο - σε φάση περισσυλογής 1: το μελό
Μπήκαστο παλιό γραφείο της LifOστην Πραξιτέλους τον Αύγουστο του 2005.Μου άνοιξε την πόρτα ο Μιχάλης που κάτιμπογιάτιζε. Το γραφείο δεν είχε κανέπιπλα, μόνο δυο τρεις σκόρπιες καρέκλες.Θυμάμαι έντονα τις πέντε πρώτες εβδομάδεςμέχρι να βγει το πρώτο τεύχος: Με τονΤάσο κοιταζόμασταν με παγωμένη συμπάθειασαν κουνελάκια που κρύβονται πίσω απότην πρασιά. Με τον Μιχάλη τραγουδούσαμεεν πλήρη αρμονία μέχρι να βγει το πρώτοτεύχος και να διαβάσω στη στήλη του πωςείχαμε φάει όλοι μαζί σάντουιτς μεχαβιάρι και σαμπάνιες με θέα την Ακρόπολη.«Ποια χαβιάρια, ποιες σαμπάνιες;»του είπα με φωνή σαγρέ από τα ξενύχτια,τα τσιγάρα και τα τσιπς ρίγανης. «Μόνοδρακουλίνια τρώμε εδώ μέσα! Πού ‘ναιτα χαβιάρια; Πού ‘ν' τα;» Δουλεύαμεδεκατρείς με δεκατέσσερις ώρες τηνημέρα, καθημερινές, αργίες καιΣαββατοκύριακα. Κατά καιρούς θυμάμαιεκείνη την εποχή και γελάω με υστερικήανακούφιση. Κι όμως, όσο μελό κι ανακούγεται, η LifΟ είναιγια μένα κάτι πολύ παραπάνω από μια απλήδουλειά (σνιφ, σνιφ). Επίσης έχω πάνταενδιαφέρουσες ιστορίες να διηγηθώ:Υπάρχει η ιστορία για τη φορά που ντύθηκαμε μπούρκα και βγήκα στο Κολωνάκι Σάββατοπρωί. Το σκέφτηκα σαν πείραμα - σε μιαεποχή που όλο και περισσότερες γυναίκεςφορούσαν τη μαντίλα στην Αθήνα, ποια θαήταν η αντίδραση σε μια γυναίκα πουφορούσε μπούρκα; Δεν άργησε να με λούσεικρύος ιδρώτας. Ούτε να τη στερεώσω σωστάδεν ήξερα - έμοιαζα σχεδόν φασκιωμένη.Φαντάζομαι πως πιο έντονα βλέμματα θαείχα συγκεντρώσει μόνο αν είχα βγειημίγυμνη στην πλατεία Συντάγματος μεμια αρμαθιά μπανάνες σαν την ΤζοζεφίνΜπέικερ: Στην Τσακάλωφ δυο γυφτάκια μεείδανε και βάλανε τα κλάματα. Στη Σόλωνοςκαι Πλουτάρχου γωνία, την ώρα που περίμενανα περάσω τη διάβαση, κάποιος μου είπε«Γύρνα πίσω στο Πακιστάν, μωρή».
ΣτηLifΟ - σε φάση περισυλλογής2: τα ευτράπελα
Υπήρχεκαι η φορά που για να κάνω το ριζοσπαστικόθέμα «Τέσσερις νύχτες στα μπουζούκια»είχα κάνει το γραφείο μπουντουάρ μεμπότες, τσάντες και πινέλα για ρουζ γιανα μπορώ να αλλάζω και να φεύγω κατευθείαναπό τη δουλειά. Ή η φορά που ξεκίνησα νακάνω ένα θέμα με τίτλο «Dancingin the streets».Με το φωτογράφο ακολουθούσαμε αγνώστουςντυμένους με παρδαλά χρώματα και αφούτους έπειθα πως δεν ήμουν μάρτυρας τουΙεχωβά τους παρακαλούσα να φωτογραφηθούνεχορεύοντας με φόντο τα αρχαία τουΘησείου, ενώ τους έκανα ερωτήσεις τουτύπου «Τι θα έκανες αν αύριο τέλειωνεο κόσμος;». Οι περισσότεροι μου έλεγαν«θα χόρευα, θα ‘κανα έρωτα, θαδιοργάνωνα ένα ατέλειωτο πάρτι». Σεένα στενό στο Μοναστηράκι εντόπισα τηνΠέπη Τσεσμελή ντυμένη με ένα κόκκινοδερμάτινο σύνολο. Μου είπε πως δούλευεσ' ένα μαγαζί με μπουζούκια στη Θήβα.Την έπεισα να φωτογραφηθεί χορεύονταςστην πλατεία Αβυσσηνίας μαζί με ένανφίλο της Ρώσο σεφ. Ρώτησα τον Ρώσο σεφτι θα έκανε αν πέθαινε αύριο. «Θαπροετοίμαζα την ψυχή μου» μου απάντησε.
σχόλια