Νιότη (Youth)

Νιότη (Youth) Facebook Twitter
0

Ο Φρεντ και ο Μικ, δυο παλιόφιλοι, βρίσκονται για διακοπές σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στις παρυφές των Άλπεων. Ο Φρεντ, συνθέτης και μαέστρος, τα έχει παρατήσει. Ο Μικ, σκηνοθέτης κινηματογράφου, εργάζεται ακόμα. Και οι δυο αντιμετωπίζουν με περιέργεια και τρυφερότητα τις ζωές των παιδιών τους, τους ενθουσιώδεις σεναριογράφους του Μικ αλλά και τους υπόλοιπους ενοίκους του ξενοδοχείου. Την ώρα που ο Μικ πασχίζει να τελειώσει το σενάριο για μια ταινία που προσδοκά να είναι η καλύτερή του, ο Φρεντ δεν δείχνει διατεθειμένος να αναπολήσει τη μουσική του καριέρα. Αλλά υπάρχει κάποιος που με κάθε κόστος θέλει να τον δει ξανά να διευθύνει ορχήστρα.


Ο Πάολο Σορεντίνο και ο Λούκα Γκουαντανίνο, οι δύο Ιταλοί σκηνοθέτες που ξεχωρίζουν διακριτά από τους συμπατριώτες τους σύγχρονους κινηματογραφιστές, στο μέτρο που καταπιάνονται με τραγωδίες χωρίς να φοβούνται την αγγλική γλώσσα και τους μεγάλους σταρ, το μελό και τις ακραίες συγκρούσεις, την πρωταγωνιστική σκηνογραφία, την έντονη μουσική και την ακροβατική σκηνοθεσία, μοιάζουν στη χρήση της αισθητικής και της αισθαντικότητας, αλλά βασικά διαφέρουν σε όλα τα (ουσιαστικά) υπόλοιπα. Η κύρια αντίθεσή τους εντοπίζεται στον πυρήνα του έργου: ο Γκουαντανίνο, όπως αποδεικνύει και το Bigger Splash, εκτός από το ντεμπούτο του με το Είμαι ο Έρωτας, πιστεύει στην κάθαρση της τελευταίας στιγμής και την επιδιώκει με μπλέξιμο των genres. Ο Σορεντίνο κινείται γύρω από την ψυχική αποσύνδεση, τη βαθιά μοναξιά του ήρωα, ένα βαρύ ennui που παλεύει με τη ματαιότητα σε ένα παρατεταμένο υπαρξιακό ταξίδι που βρίσκεται κοντά στο τέλος, την ίδια στιγμή που κοντοθυμάται τις καλύτερες στιγμές του παρελθόντος. Το Il Divo, το This must be the place και το Grande Bellezza είχαν έναν κεντρικό ήρωα, σταρ στο μικρό ή μεγάλο σύμπαν του, αποτραβηγμένο στις σκέψεις του και εξόχως μελαγχολικό. Ο Τόνι Σερβίλο ως Ρωμάνος περιπατητής και Τζούλιο Αντρεότι και ο Σον Πεν ως καμένος ρόκερ σε απόσυρση ήταν οι θλιμμένοι κλόουν μπροστά σε έναν τοίχο από βαλσαμωμένα θηράματα, θηρία κι αυτοί, αλλά που μονολογούσαν σιωπηρά, εκλιπαρώντας για την έκπληξη. Στη Νιότη το σκηνικό είναι πιο πλούσιο και η «δράση» μοιράζεται σε δύο πρωταγωνιστές, τον Φρεντ και τον Μικ, μουσικοσυνθέτη και σκηνοθέτη αντίστοιχα, κολλητούς από παλιά, που κάνουν τις διακοπές τους σε ένα ελβετικό σανατόριο.

Ο ήρεμος Φρεντ δέχεται πρόταση από τη βασίλισσα να διευθύνει μια συναυλία και πιέζεται σοβαρά, καθώς έχει πάρει την απόφαση να μην ασχοληθεί ξανά με τη μουσική για προσωπικούς λόγους. Αντίθετα, ο ανήσυχος Μικ έχει φέρει μαζί του τους σεναριογράφους του στο θέρετρο των Άλπεων και ετοιμάζει μανιωδώς την ταινία-διαθήκη του. Με τέτοια επαγγέλματα ο Σορεντίνο κάνει πάρτι, μια οπτικοακουστική συμφωνία, κατά τη διάρκεια της οποίας οι γηραιοί φίλοι αντιπαραθέτουν τις διαφορετικές ενέργειές τους, τις κόντρες στη φιλοσοφική θεώρηση της ζωής, την οπτική τους πάνω στη ζωή και τον θάνατο, με αιχμή τη νεότητα του τίτλου, που διαταράσσει τις αναμνήσεις και τις διακοπές τους, καθώς οι συναντήσεις τους σε αυτό τον επίγειο παράδεισο κυμαίνονται αγρίως από αιθέριες υπάρξεις, ταλαιπωρημένα σώματα σε spa αποκατάσταση, φαντάσματα του παρελθόντος, ενήλικα παιδιά με απαιτήσεις και προβλήματα, μια τσαντισμένη ντίβα του σινεμά (θαύμα η Τζέιν Φόντα) ως τον... Μαραντόνα.

Ο Φρεντ/Μάικλ Κέιν και ο Μικ/Χάρβεϊ Καϊτέλ προέρχονται από διαφορετικές χώρες και σχολές υποκριτικής, αλλά επειδή είναι σπουδαίοι ηθοποιοί, με αντίληψη των λεπτομερειών και την απαραίτητη ωριμότητα να συλλάβουν την υπαρξιακή κρίση χωρίς το άγχος της εμφατικής έκφρασής της, είναι ιδανικά συμπληρωματικοί στους ρόλους, μετατρέποντας δύο «απίθανους» χαρακτήρες (πόσες πιθανότητες έχεις να δεις αυτούς τους δύο μαζί με τους υπόλοιπους επισκέπτες, μαζεμένους σε έναν τόσο θεσπέσιο χώρο!) σε ανθρώπους που παρατηρούν και συλλογίζονται ισόποσα, και συγκινητικά. Με τον φελινικό του μανδύα αυτήν τη φορά στραβά ριγμένο στον ώμο –τα φαντάσματα της Ιουλιέτας;–, ο Πάολο Σορεντίνο γλιτώνει την υπερβολή με τη συνέπεια και την προσήλωσή του σε ένα οριοθετημένο και καλιμπραρισμένο δράμα για την άπιαστη νιότη, ανάλαφρο και βαρύ όταν πρέπει, λοξοκοιτώντας συχνά στην τέλεια ομορφιά που παρενοχλεί το λυκόφως των γερόλυκων.

Σκηνοθεσία: Πάολο Σορεντίνο

Πρωταγωνιστούν: Μάικλ Κέιν, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Ρέιτσελ Βάις, Τζέιν Φόντα

Βαθμολογία: 4/5

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναγέννηση του Jurassic World με ανακυκλωμένα υλικά, ανακουφιστικά αναχρονιστική

Οθόνες / Jurassic World: Ανακυκλωμένα υλικά, ανακουφιστικό πισωγύρισμα

Ο Κόλιν Τρεβόροου ξεκίνησε δυνατά τη δεύτερη τριλογία του Jurassic σύμπαντος και την έστειλε στον αγύριστο ή περίπου στη μέση του πουθενά, με τους τροποποιημένους δεινοσαύρους αδέσποτους, οπλισμένους κι επικίνδυνους, σε ένα φινάλε με οικολογικές κορόνες, πανηγυρικά χαοτικό, ψευδεπίγραφα απειλητικό και, εν τέλει, εξαιρετικά ανιαρό.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στο «F1», o Μπραντ Πιτ θυμίζει τους σταρ μιας άλλης εποχής

Οθόνες / Στο «F1», o Μπραντ Πιτ θυμίζει τους σταρ μιας άλλης εποχής

Ο Μπραντ Πιτ, σε έναν μεγαλειώδη αναχρονισμό σε σύγκριση με τους ζορισμένους άνδρες του σύγχρονου κινηματογράφου, παίζει την ψυχούλα που όλοι φανταζόμαστε στο «F1», έναν (καθόλου σκοτεινό) ιππότη της ασφάλτου, ριψοκίνδυνο για το fun της ιστορίας, σε πλήρη έλεγχο της κατάστασης, πιστό στο σχεδόν ερωτικό του ραντεβού με τον φακό.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
10 κινηματογραφικές προβολές-events που δεν πρέπει να χάσετε φέτος το καλοκαίρι

Οθόνες / 10 θρυλικές ταινίες που θα δούμε φέτος στα θερινά

Πέρα από τις ταινίες της διανομής, το καλοκαίρι διεξάγονται events, φεστιβάλ κaι αφιερώματα που (επανα)συστήνουν θησαυρούς από το κινηματογραφικό παρελθόν. Επιλέγουμε μια προβολή από δέκα τέτοιες δράσεις, στις οποίες κάθε σινεφίλ αξίζει να χτυπήσει κάρτα. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κατερίνα Γιουλάκη (1938-2025): «Η θεία όλων μας»

Απώλειες / Κατερίνα Γιουλάκη (1938-2025): «Η θεία όλων μας»

Η αγαπημένη ηθοποιός, που έφυγε πλήρης ημερών πριν από λίγες ημέρες, υπήρξε η επιτομή της Ελληνίδας θείας, τόσο στην τηλεόραση όσο και στον κινηματογράφο. Ο ανιψιός της, Φώτης Σεργουλόπουλος, θυμάται στιγμές μαζί της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιατί να δει κανείς το «Φοινικικό σχέδιο» αν δεν είναι φαν του Γουές Άντερσον;

The Review / Γιατί να δει κανείς το «Φοινικικό σχέδιο» αν δεν είναι φαν του Γουές Άντερσον;

O Χρήστος Παρίδης συζητά με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την τελευταία ταινία του Τεξανού δημιουργού. Πρόκειται, τελικά, για μια αντικαπιταλιστική αλληγορία της εποχής μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Army of Lovers», όπως «Στρατός Εραστών»

Οθόνες / «Army of Lovers»: Μια ταινία για τα ζευγάρια εραστών του Ιερού Λόχου

Ο σκηνοθέτης Λευτέρης Χαρίτος εξηγεί πώς αποφάσισε να θίξει ένα θέμα που για αιώνες θεωρείται ταμπού: τις ερωτικές σχέσεις μεταξύ αντρών στην Αρχαία Ελλάδα, ακόμη και στο πεδίο της μάχης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Tsoula Festival

Μουσική / Tsoula Festival: Το πιο φρέσκο νησιώτικο φεστιβάλ στήνεται στην Αστυπάλαια

Με όνομα εμπνευσμένο από το παραδοσιακό φυλαχτό του νησιού, το φεστιβάλ που οραματίστηκαν τρεις δημοσιογράφοι στρέφει τα βλέμματα στην «πεταλούδα του Αιγαίου» – και έχουμε αποκλειστικά το πλήρες πρόγραμμά του.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Τζόυς Ευείδη

Οι Αθηναίοι / Τζόυς Ευείδη: «Φαίνομαι πολύ κουλ; Μπα, ρόλος είναι»

Αν της είχαν κάνει στο θέατρο όσες επαγγελματικές προτάσεις είχε ως σερβιτόρα, θα ήταν η Βουγιουκλάκη – όπως λέει. Κι αν και συχνά αυτολογοκρίνεται, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι μια αγαπητή κωμική ηθοποιός, που κάποτε ήθελε να παίξει δραματικούς ρόλους. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Sonny boy: Ο Αλ Πατσίνο με τα δικά του λόγια

Pulp Fiction / Sonny boy: Ο Αλ Πατσίνο με τα δικά του λόγια

Mε αφορμή την βιογραφία του που μόλις κυκλοφόρησε στα Ελληνικά, ανατρέχουμε στη ζωή και την καριέρα του κορυφαίου σταρ, που προσπάθησε πολύ να αποφύγει τη διασημότητα, αλλά, ευτυχώς για εμάς, απέτυχε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ