Ο θάνατος του ηγέτη της Βόρειας Κορέας έχει εγείρει μια σειρά από συζητήσεις σχετικά με το χαρακτήρα του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος στο βόρειο τμήμα της κορεατικής χερσονήσου, γράφει ο Gabriel Martinez, από την Επιτροπή Αλληλεγγύης στον Κορεατικό λαό, σε ένα υποστηρικτικό του συστήματος κειμένου του που δημοσιεύεται στο blog της Επιτροπής και αναδημοσιεύει η ρωσική εφημερίδα Πράβντα. Ο ίδιος, αναλαμβάνει να αντικρούσει όσα ακούγονται για τη σκληρότητα του καθεστώτος και για την έλλειψη διαφάνειας και πληροφόρησης, ως προς to τι συμβαίνει στο αποκλεισμένο αυτό κομμάτι της κορεατικής χερσονήσου. Ο Μαρτίνεζ γράφει ότι για μερικούς αστούς αναλυτές, ο τρόπος που έγινε η μεταβίβαση της εξουσίας μετά το θάνατο του Κιμ Γιονγκ Ιλ συνιστά μια θετική απόδειξη ότι το πολιτικό καθεστώς της χώρας είναι μια σκληρή δικτατορία με δυναστικά ίχνη.
«Είναι σημαντικό να τονισθεί ότι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, μια εποχή που η Βόρεια Κορέα πέρασε από μεγάλη κρίση, η Επιτροπή Εθνικής Άμυνας έγινε ο πιο σημαντικός πολιτικός οργανισμός της Βόρειας Κορέας μετά τον πρόεδρο.
Ο Kim Jong-Il έγινε ο κύριος ηγέτης της χώρας, καταλαμβάνοντας μια θέση διαφορετική από εκείνη που κατείχε ο πατέρας του, Κιμ Ιλ Σουνγκ. Τώρα, μετά το θάνατο του Kim Jong Il, ο γιός του Κιμ Γιονγκ-Ουν θα γίνει ο νέος ηγέτης της Κορέας».
«Αυτή η προφανώς κληρονομική μετάβαση της εξουσίας στη λαϊκή Κορέα δέχτηκε τις πιο μισητές, ειδεχθείς επιθέσεις του παγκόσμιου αστικού Τύπου, που κάνει λόγο για «μοναρχική κομμουνιστική δικτατορία" στη Βόρεια Κορέα», γράφει ο Μαρτίνεζ σημειώνοντας ότι θα μπορούσε να υιοθετηθεί μια τέτοια επιχειρηματολογία, αν επιλέγαμε μια επιφανειακή μέθοδο ανάλυσης, «όπως και οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, προπαγανδιστές και «αναλυτές» της καπιταλιστικής τάξης».
Και συνεχίζει:
«Το τι συμβαίνει όμως στη βόρειο Κορέα δεν μπορεί να το συλλάβει κανείς, αν πρώτα δεν λάβει υπόψη του το ιστορικό πλαίσιο της χώρας. Η κορεατική επανάσταση και η σοσιαλιστική οικοδόμηση στη βόρεια χερσόνησο πάντα είχαν να αντιμετωπίσουν όλα τα είδη των ιμπεριαλιστικών μηχανορραφιών».
Για τον Μαρτίνεζ ο πόλεμος της Κορέας, που ξεκίνησε ήδη μετά την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας, ήταν μια σαφής απόδειξη ότι οι Κορεάτες ποτέ δεν θα μπορούσαν να εμπιστευθούν τις καλές προθέσεις του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και των συμμάχων της.
«Ο Kim Il Sung, ο κύριος ηγέτης του λαού της Βόρειας Κορέας κατά την περίοδο αυτή, μετατράπηκε σε ένα γίγαντα που αγαπήθηκε από το μεγαλύτερο κομμάτι του κορεατικού λαού.
Κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Κορέας, ο Kim Jong Il ήταν πολύ μικρός, αλλά υπάρχουν αναφορές που επιβεβαιώνουν ότι το ενδιαφέρον του για τα πολιτικά θέματα ήταν ήδη έντονο. Μετά την απελευθέρωση, ασχολήθηκε με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη χώρα και, ως ενεργός αγωνιστής του Κόμματος Εργατών της Κορέας, συμμετείχε εθελοντικά στα έργα που γινόταν εκείνη την εποχή. Συμμετείχε επίσης και σε έντονες ακαδημαϊκές συζητήσεις στο Kim Il Sung University».
«Αυτό σημαίνει, σημειώνει ο Μαρτίνεζ, ότι ο Κιμ Γιονγκ Ιλ γινόταν ολοένα και πιο δημοφιλής ηγέτης στην Σοσιαλιστική Κορέα. Τα επιλεγμένα έργα του αποτελεούνται από πολλούς τόμους και καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων: φιλοσοφία, πολιτική, οικονομία και εθνική άμυνα.
Τα στελέχη του Κόμματος Εργατών της Κορέας άρχισαν να υποστηρίζουν την ιδέα ότι ο Κιμ Γιονγκ Ιλ θα έπρεπε να είναι ο διάδοχος ηγέτης της Βόρειας Κορέας μετά το θάνατο του πατέρα του Κιμ Ιλ Σουνγκ. Το θέμα της μετάβασης της εξουσίας δεν είναι ένα απλό θέμα αλλά αντιμετωπίζεται με μεγάλη προσοχή από το Κόμμα.
Γι 'αυτούς, η διαδοχή είναι ακόμα ένα ζήτημα της συνέχισης του χτισίματος της επανάστασης, λαμβάνοντας υπόψη τι έχει γίνει από την προηγούμενη γενιά, χωρίς πραξικοπήματα και δυσφήμιση της ηγεσίας του προκατόχου, μια πορεία που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια κορεατική «Χρουστσόφοποίηση."
Όταν ο Κιμ Ιλ Σουνγκ πέθανε, μία από τις υποσχέσεις που δόθηκαν από τον Κιμ Γιονγκ Ιλ ήταν να μην αλλάξει ούτε " ένα χιλιοστόμετρο", από το έργο και τη γραμμή του , ή με άλλα λόγια, να επιμείνει στο σοσιαλιστικό δρόμο παρά τη δυσμενή κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Πραγματοποίησε αυτό που είχε υποσχεθεί και κατάφερε να σταθεροποιήσει τη χώρα οικονομικά, ξεπερνώντας τη σοβαρή οικονομική κρίση που έπληξε τη Βόρειο Κορέα στη δεκαετία του '90.
Οποιαδήποτε είδηση που μιλάει για "οικονομική κρίση" και "πείνα" είναι απλή καπιταλιστική προπαγάνδα, και ούτε καν αξίζει να ληφθεί υπόψη. Προφανώς, δεν θέλω να πω ότι όλα πάνε καλά στη χώρα, η οποία αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα, όπως η δυσκολία στις συναλλαγές με ξένο νόμισμα, όμως αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον οικονομικό αποκλεισμό των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους, που έχει αναλογίες πιο καταστροφικές από τον αποκλεισμό της Κούβας, για παράδειγμα.
Αντιμέτωπη με αυτή τη δυσμενή κατάσταση που δημιουργήθηκε από την ιμπεριαλιστική περικύκλωση και πολιορκία, η οποία απειλεί την Κορέα, το Κόμμα Εργατών είναι που εξασφαλίζει την υποστήριξη και την ενότητα του λαού γύρω από τις προτάσεις του.
Για να ενισχυθεί ο ρόλος της ηγεσίας, ο νέος ηγέτης Κιμ Γιονγκ-Un είναι μια σχεδόν «επιστημονική δημιουργία" ενός πολιτικού ηγέτη, ακόμη και αν δεν έχει την ίδια ιδεολογική και εμπειρική «συσσώρευση» των προκατόχων του. Θα έχει τη βοήθεια πολλών ηγετικών στελεχών του Κόμματος Εργατών της Κορέας για να ασκήσει επιτυχώς τα καθήκοντά του.
Η βασική διαφορά μεταξύ της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βόρειας Κορέας και των αστικών χωρών που τη συκοφαντούν είναι ακριβώς αυτό: Στην Κορέα οι λαϊκές μάζες και οι άνθρωποι είναι το «κέντρο των πάντων» (όπως τους αρέσει να λένε).
Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι οι θέσεις καταλαμβάνονται από τις μάζες στο σύνολό τους (εργατική τάξη, αγρότες, διανοούμενους) και η θέση αυτών των ανθρώπων είναι ριζικά διαφορετική από τη θέση που κατέχουν οι μάζες στις καπιταλιστικές χώρες. Αυτό δεν είναι απλή προπαγάνδα. Στην Λαϊκή Κορέα, οι άνθρωποι εμπλέκονται για να οικοδομήσουν την πολιτική ζωή τους σε καθημερινή βάση, στα σχολεία, τα εργοστάσια, τα συλλογικά αγροκτήματα και τα πανεπιστήμια. Για όλα υπάρχουν συζητήσεις και πάλι συζητήσεις.
Για τους ιδεολόγους της καπιταλιστικής τάξης, η δημοκρατία είναι συνώνυμο της υποταγής στο κεφάλαιο και το προσωπείο των εκλογών, όπου η καθεστηκυία τάξη δεν είναι ποτέ υπό αμφισβήτηση. Πόσα δολάρια χρειάζεται ένας πολίτης των ΗΠΑ για να εκλεγεί πρόεδρος; Πόσα πραγματικά χρειάζεται να κάνει ένας βραζιλιάνος πολιτικός για να γίνει βουλευτής; Ποια είναι η πολιτική για τους περισσότερους ανθρώπους που ζουν σε καπιταλιστικές χώρες;
Αυτές είναι οι ερωτήσεις που χρησιμεύουν για να δούμε τον πραγματικό χαρακτήρα της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Ορισμένοι μπορεί να πουν: «Μα εδώ, μπορώ να πω ό, τι θέλω, δεν θα συλληφθώ». Ναι, ίσως δεν συλληφθείτε, αλλά και ποτέ δεν θα δείτε τις ιδέες σας να τίθενται σε εφαρμογή, και αν δεν είστε φυλακισμένος, είναι ακριβώς επειδή η κατάσταση έχει δημιουργηθεί για να μην εφαρμόζονται οι ιδέες σας στην πράξη, παρά μόνο με τη μεγαλύτερη δυσκολία .
Αν τα δεδομένα αντιστραφούν, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι κυρίαρχες τάξεις θα καταφύγουν στη βία και στο δικαστικό σύστημα για να διατηρήσουν τα θεμελιώδη συμφέροντά τους. Ευτυχώς, οι Βορειοκορεάτες δεν χρειάζονται και δεν θέλουν αυτό το είδος της δημοκρατίας».
σχόλια