Ο επιχειρηµατίας Μιχάλης Λεµπιδάκης εξοµολογείται λεπτοµέρειες από την μακρά περίοδο της απαγωγής του και δηλώνει πως θέλει όλα όσα έζησε να ξεχαστούν.
Ο επιχειρηματίας του οποίου η περιπέτεια απασχόλησε την Ελλάδα όσο ελάχιστες υπόθεσεις μιλά δίχως ίχνος οργής και θυµού στα και µε αξιοθαύµαστη ψυχραιµία δηλώνει πως διακαής του πόθος είναι να γίνουν όλα όπως πριν. Θέλει να μπορεί να πηγαίνει στη δουλειά του ήρεµος και χαµογελαστός δίχως να χρειάζεται να γυρίζει πίσω το κεφάλι του υποψιασµένος.
Στη συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα «ΘΕΜΑ» ρωτάται αν περίπου έναν µήνα µετά την απελευθέρωσή του κοιµάται ήρεµος τα βράδια ή συνυπάρχει αναγκαστικά µε τους εφιάλτες του. «Είµαι καλά. ∆εν κάνω σκέψεις, δεν έχω εφιάλτες. Για µένα έχει ξεχαστεί πλήρως η περίοδος αυτή. Συνεχίζουµε τη ζωή µας», λέει.
Όταν τον ρωτάνε αν πιστεύει ότι η ζωή του θα αλλάξει από δω και στο εξής, ο επιχειρηµατίας εκφράζει την επιθυµίατου να επιστρέψει στη ζωή του πριν από την απαγωγή.
«Θέλουµε να συνεχίσουµε να ζούµε όπως ζούσαµε και πριν. Από κει και πέρα, ό,τι πω δεν ξέρω πώς θα εκληφθεί από σας και τους αναγνώστες σας, αλλά εγώ θα προτιµούσα να ξαναπεράσω στην αφάνεια», απαντά και προσθέτει: «Θέλω να ξαναγυρίσουµε στη ζωή µας, όπως ήµασταν πριν, που ποτέ δεν είχαµε απασχολήσει ως άνθρωποι τα µέσα ενηµέρωσης και πολλοί λίγοι µας γνώριζαν. Αυτή είναι η µεγαλύτερη επιθυµία µου». «Αλλοι έχουν υποφέρει περισσότερο».
«Η γνώµη η δική µου, και έτσι αντιµετώπισα εξαρχής την όλη κατάσταση, είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν υποφέρει τόσο στον τόπο µας όσο και στον κόσµο όλο πολύ περισσότερο απ' όσο εµείς αυτό το διάστηµα», λέει ο Μιχάλης Λεµπιδάκης.
«Αρκεί να κοιτάξει κανείς, να περάσει µια βόλτα από ένα νοσοκοµείο και να δει ανθρώπους που πραγµατικά υποφέρουν και όχι για έξι µήνες, αλλά για πολύ περισσότερο χρονικό διάστηµα και µάλιστα χωρίς ελπίδα. Πολύ περισσότερο να πάµε στα στρατόπεδα των προσφύγων που τα βλέπουµε στις ειδήσεις, σε χώρες σε εµπόλεµη κατάσταση, µε καταστροφές. Εποµένως, δεν ξέρω γιατί δίνεται τόσο πολλή προσοχή στη δική µας περίπτωση. Υποφέραµε έξι µήνες, όµως άλλοι άνθρωποι υποφέρουν πολύ περισσότερο. Εκατοµµύρια άνθρωποι υποφέρουν πολύ περισσότερο απ' ό,τι υποφέραµε εµείς. Αν το καλοσκεφτείτε, αυτή είναι η πραγµατικότητα. Αν µπει κανείς σε έναν θάλαµο µε ανθρώπους που έχουν µια σοβαρή ασθένεια, εκεί βρίσκει τον πόνο».
«Αµα όµως αντί για αλυσίδες είχατε αυτά τα πράγµατα που έχουν οι ασθενείς στα χέρια τους, τους ορούς, και να υποβάλλεστε, για παράδειγµα, σε χηµειοθεραπείες; Νοµίζω, λοιπόν, ότι η δική µου εµπειρία δεν ήταν η χειρότερη που θα µπορούσε να συµβεί» προσθέτει σε άλλο σημείο της συνέντευξης.
Ερωτηθείς για το αν φοβήθηκε, για το ενδεχόµενο αν κάτι να πήγαινε στραβά να µην του δινόταν η ευκαιρία να ξαναδεί τα παιδιά του απαντά: «Οχι, δεν µε έκανε κάτι να φοβηθώ. Γνώριζα ωστόσο ότι υπήρχε µια πολύ µικρή πιθανότητα και αν συνέβαινε αυτό θα ήταν η µοίρα µου, όπως είναι η µοίρα χιλιάδων ανθρώπων που ζουν µια δύσκολη κατάσταση και τελικά δεν επιβιώνουν».
«Σκεφτόµουν ότι δεν µπορεί να είµαστε τυχεροί και ευτυ χισµένοι µια ζωή», λέει ο Μιχάλης Λεµπιδάκης και προσθέτει: «Κάθε οικογένεια, κάθε άνθρωπος στη ζωή του περνάει έναν Γολγοθά, µικρότερο ή µεγαλύτερο. Και µένα δεν ήταν ο µεγαλύτερος, αν τον συγκρίνουµε µε τι περνούν άλλοι άνθρωποι. Που πραγµατικά υποφέρουν και τελικά δεν τα βγάζουν πέρα».
Υπήρξαν φορές που πίστεψε πως δεν θα είχε αίσιο τέλος η ομηρία; Ο Μιχάλης Λεμπιδάκης λέει: «Το ενδεχόµενο αυτό το είχα βάλει σε κάποιο µέρος του υποσυνείδητου για να µη σκέφτοµαι αυτή την περίπτωση, παρόλο που γνώριζα ότι υπήρχε µια µικρή πιθανότητα για µια τέτοια κατάληξη. Μικρή πιθανότητα, όµως. Γιατί και η συµπεριφορά των απαγωγέων απέναντί µου δεν µε προϊδέαζε για κάτι τέτοιο. δεν ήταν απειλητικοί σε καµία περίπτωση. Ηταν ευγενικοί απέναντί µου και σε κάθε ευκαιρία µε διαβεβαίωναν ότι δεν θα υπήρχε κάτι το αρνητικό».
«Εύχοµαι να συνεχίσω τη ζωή µου σαν µην υπήρξε ποτέ αυτό το περιστα- τικό. Είναι κάτι που έχει περάσει, που έχει τελειώσει για
µένα» καταλήγει.
σχόλια