- Γεννήθηκα στην Καλλιθέα το 1970. Δεν είχε και πολλές διαφορές η περιοχή σε σχέση με σήμερα. Ήταν όπως και τώρα, γεμάτη μπετόν, άντε να είχε και κάνα χωράφι πού και πού. Η μόνη διαφορά ήταν το ποτάμι που τώρα έχει εξαφανιστεί - δεν ξέρω πού πήγε.
- Στο σπίτι είχαμε ένα πιάνο που είχε μείνει από τη γιαγιά μου και καθόμουν από μικρός κι έπαιζα ό,τι άκουγα. Έτσι οι γονείς μου με έγραψαν στο Ωδείο Αθηνών για να μάθω να παίζω. Πήγα καμιά δεκαετία, αλλά δεν μου άρεσε πολύ. Ήταν ένα από αυτά τα αποστειρωμένα αυστηρά ιδρύματα, κάπως σαν ημι-ακαδημία. Ήταν ένα μεγάλο κτίριο με μεγάλο όγκο μαθητών και πολύ σκληρό σύστημα διαπαιδαγώγησης. Επίσης, δεν είχε σχέση με τη δημιουργικότητα. Στα ωδεία μαθαίνεις να παίζεις, να εκτελείς, όχι να δημιουργείς. Κι εγώ δεν τα κατάφερνα με τα βιβλία της θεωρίας της μουσικής. Δεν είναι παράδοξο να έχει θεωρία η μουσική; Η τέχνη πρέπει να είναι ελεύθερη. Αν σου έρθει να βάλεις ένα έργο τέχνης πάνω στο κεφάλι σου, γιατί θα πρέπει να υπάρχει μια θεωρία πίσω από αυτό;
- Το 1987, μαζί με τον Άλεξ τον Μαχαίρα φτιάξαμε τους In Trance 95. Με τον Άλεξ γνωριστήκαμε σε μια συναυλία του Μπλέιν Ρέινιγκερ στο Ρόδον και είπαμε «δεν δοκιμάζουμε κάτι μαζί;». Έτσι αποφασίσαμε να παίξουμε ηλεκτρονική μουσική. Δεν είχαμε, βέβαια, τον κατάλληλο εξοπλισμό, αλλά μόνο ένα μικρό συνθεσάιζερ Yamaha CS-01 που το χρησιμοποιούμε ακόμα, μια τετρακάναλη κονσόλα, ένα πεταλάκι delay κι ένα Portasound. Τελείως πρωτογενής φάση. Παλεύαμε να μιμηθούμε άλλες μεγάλες μπάντες, αλλά ήταν σαν να σκάβαμε εμείς με φτυάρι και οι άλλοι με εκσκαφέα. Βέβαια, τα ακούω τώρα, είκοσι χρόνια μετά, και μου αρέσουν πολύ.
- Στα 21 μου αποφάσισα να μάθω βιολοντσέλο. Δεν ξέρω πώς έγινε. Ξύπνησα ένα πρωί και ήθελα να μάθω. Έτσι ξαναπήγα σε ωδείο για να μάθω πώς δουλεύει το εργαλείο. Μετά πήγα και δύο χρόνια στο Trinity College οf Music στο Λονδίνο. Εν τω μεταξύ, είχα σταματήσει ν’ ακούω και ποπ μουσική και είχα αρχίσει ν’ ασχολούμαι με πιο περίεργα πράγματα. Από σύγχρονη κλασική μέχρι πιο experimental, από Ιάννη Ξενάκη μέχρι Merzbow. Γενικά, ό,τι δεν είχε ρυθμό και μελωδία μου άρεσε εκείνη την περίοδο.
- Έχω μία τάση ν’ ανακαλύπτω πράγματα και άλλη μία, που όταν τρεις πάνε από εκεί, εγώ πάω από την άλλη. Γι’ αυτό και πάντα με γοήτευε ο θόρυβος. Αν ορίζεις τη μουσική ως κάτι που πρέπει να έχει ρυθμό και μελωδία, τότε αυτό δεν είναι μουσική. Είναι σαν να ορίζεις ότι το αυτοκίνητο πρέπει να έχει ρόδες. Αν εγώ σου φέρω ένα αυτοκίνητο που δεν έχει ρόδες, αλλά κινείται με μαγνητική μετεώριση, τότε δεν είναι αυτοκίνητο; Το να ορίζεις πράγματα για μένα είναι γελοίο. Γενικά, ο άνθρωπος έχει αυτήν τη φοβερή ροπή να βγάζει συμπεράσματα και είναι από τις πιο γελοίες και αυτάρεσκες στιγμές του ανθρώπινου είδους.
- Στο Λονδίνο γνώρισα πολύ κόσμο από τους κύκλους της πειραματικής σκηνής και είδα πολλές συναυλίες. Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα τον σαξοφωνίστα John Butcher και μου άρεσε πολύ, παρόλο που δεν γουστάρω καθόλου σαξόφωνο και τζαζ. Δεν την καταλαβαίνω την τζαζ. Δεν την πιάνω. Έχει πάρα πολλές νότες. Εμένα μου αρέσουν πιο μονολιθικά πράγματα.
- Όταν γύρισα στην Αθήνα έπρεπε να δουλέψω κάπου, οπότε εργάστηκα για λίγο ως κλασικός μουσικός σε διάφορες ορχήστρες. Σε μια παράσταση στο Εθνικό Θέατρο, με την Ορχήστρα των Χρωμάτων, με άλλες αυτοσχέδιες, σε γάμους, σε κηδείες. Το έκανα για τα λεφτά και δεν μου άρεσε ούτε αυτό. Η ορχήστρα είναι μια ολιγαρχική κατάσταση, φασιστική. Για να συμμετέχεις πρέπει να το πάρεις απόφαση ότι θα συνεργαστείς με τους υπόλοιπους και ότι θα πρέπει ν' ακολουθήσεις τον μαέστρο.
- Γύρω στο 2000, μαζί με τον Αναστάση Γρίβα αναλάβαμε να διοργανώσουμε μερικές συναυλίες στον χώρο που ήταν κάτω από τη σχολή του Νίκου Τουλιάτου στη Βεΐκου, στο Κουκάκι. Τον ονομάσαμε Μικρό Μουσικό Θέατρο και ξεκινήσαμε να κάνουμε κάποιες συναυλίες πιο πειραματικές. Εγώ τότε έστησα εκεί και το Φεστιβάλ 2:13, που κράτησε οκτώ χρόνια. Αρχικά φέρναμε 4-5 μουσικούς από την Ευρώπη που μπορούσαμε να καλύψουμε τα έξοδά τους, αλλά στη συνέχεια πήγε πολύ καλά και καταφέραμε να φέρνουμε και μεγάλα ονόματα, όπως ο Tony Conrad και ο Phil Niblock.
- Τον Αγγελάκα δεν τον γνώριζα προσωπικά. Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι με ήθελε για ένα κομμάτι για το σάουντρακ της ταινίας Ο χαμένος τα παίρνει όλα του Νικολαΐδη. Κάναμε το κομμάτι και μετά κολλήσαμε κι έτσι ξεκινήσαμε να κάνουμε και τις «Ανάσες των λύκων», κάτι με τσέλο και φωνή, πιο πειραγμένο. Εγώ ήθελα έτσι κι αλλιώς να κάνω κάτι πιο ποπ εκείνη την περίοδο.
- Τον Μάρτιο του 2009 παρουσίασα στο φεστιβάλ πειραματικής μουσικής Instal της Γλασκώβης το πρότζεκτ Cello Ρowder. Αυτό που έκανα ήταν ότι ηχογράφησα σε εκατό ώρες όλη την ηχητική έκταση του τσέλου. Κάθε ώρα ήταν κι ένα μέρος. Μετά έπαιξα όλα αυτά τα μέρη μαζί σε μια ώρα και δημιουργήθηκε ένας θόρυβος. Ένας γκρι θόρυβος, γιατί υπάρχουν διάφορα χρώματα για τον θόρυβο, όπως, π.χ. το λευκό. Τώρα, στην περφόρμανς στη Γλασκώβη προσπάθησα να σπάσω το τσέλο, χρησιμοποιώντας τσεκούρια, χέρια, πριόνια και μετά, με ένα πολύ καλό μπλέντερ, να το κάνω σκόνη και να το μοιράσω στον κόσμο σ’ ένα βαζάκι μαζί μ’ ένα CD μου. Διαίρεσα και την τιμή του τσέλου διά εκατό κι έτσι βγήκε και η τιμή πώλησης. Δεν ξέρω αν είχε κάποιο συμβολισμό όλο αυτό. Ήταν μια ιδέα που μου καρφώθηκε. Απλώς, όταν ηχογράφησα τη μουσική, το να καταστρέψω το τσέλο μου φάνηκε το επόμενο λογικό βήμα. Για να πω την αλήθεια, δεν είχα καμιά αναστολή του τύπου «α, το όργανο είναι τόσων χρόνων κ.λπ.». Την αξία των πραγμάτων την ορίζουμε εμείς. Το τσέλο μου θα μπορούσε να έχει την ίδια αξία με μία κάμπια.
- Ο θόρυβος δεν έχει να κάνει απαραίτητα με την ένταση, αλλά περισσότερο με την πολυπλοκότητα των συχνοτήτων. Ο θόρυβος μπορεί να είναι και στα όρια της σιωπής. Δηλαδή, αυτό που κάνει το ψυγείο είναι ένας βόμβος, ένα είδος θορύβου που κάλλιστα θα μπορούσε να ενταχθεί σ’ ένα ποπ κομμάτι. Εγώ το έχω κάνει. Ο θόρυβος, επίσης, έχει να κάνει και με τον τρόπο που ακούς. Επειδή τείνεις ν’ απλοποιείς προς τη μονάδα για να καταλάβεις τον κόσμο, όσο πιο πολύπλοκος είναι ο ήχος τόσο πιο δύσκολο σου φαίνεται να τον αποκωδικοποιήσεις στο αυτί σου.
- Στο σπίτι μου είχα έναν τεράστιο ευκάλυπτο, που ένα του κλαδί βάραγε πάνω στον τοίχο της πολυκατοικίας όταν φυσούσε. Είχε έναν παλμό φοβερό και όλο το βράδυ με νανούριζε. Φυσικά και τον είχα ηχογραφήσει, αλλά δυστυχώς τώρα τον κλαδέψανε. Επίσης, ένας άλλος ήχος που λατρεύω είναι το φρενάρισμα των παλιών πράσινων λεωφορείων. Είναι ένα ηχητικό κομμάτι από μόνο του. Όπως και οι σωλήνες της αποχέτευσης, όταν σφυρίζουν. Ή η αντήχηση στις σκάλες μιας πολυκατοικίας. Τα πάντα μπορεί να είναι ήχος.
σχόλια