Όλια Λαζαρίδου

Όλια Λαζαρίδου Facebook Twitter
Φωτό: Σπύρος Στάβερης
0

 

Γεννήθηκα στη συμβολή των οδών Πλουτάρχου και Βασιλίσσης Σοφίας. Μέναμε στο ισόγειο κι έφτιαχνα ένα τρομερό παιχνίδι. Έδενα μια δεκάρα μ’ ένα διαφανές σκοινί, την πέταγα στο πεζοδρόμιο και όταν πήγαινε κάποιος να τη μαζέψει, την τράβαγα απ’ το παράθυρο. Επίσης, σ’ εκείνα τα παιδικά χρόνια της φοβερής μυθομανίας κοίταγα μέσα από τα παράθυρα και φανταζόμουν φοβερές ιστορίες για κυρίες με μεγάλες κουτάλες που ανακάτευαν κάτι μέσα σε κατσαρόλα, και μέσα στην κατσαρόλα υπήρχε ένα παπούτσι και άλλα τέτοια.

Ο πατέρας μου δούλευε στο ραδιόφωνο με τον Γιώργο Οικονομίδη και σε μια διαφημιστική εταιρεία, την Γκρέκα. Ήταν ένα είδος δημοσιογράφου.  Ήταν από τους ωραίους της εποχής, έμοιαζε με τον Κάρι Γκραντ. Φορούσε αυτά τα αγγλικά καρό σακάκια, ροζ πουκάμισα με μαντήλια, λες και είχε έρθει από το Χόλιγουντ. Είχε ανοιχτό αυτοκίνητο και όποτε ερχόταν να με πάρει από κάπου, έλεγαν όλοι «καλά, ο μπαμπάς σου είναι τρομερός». Και η μαμά μου ήταν όμορφη. Δεν με πήγαιναν στο θέατρο αντίθετα πήγαινα στο τσίρκο.

Δεν είχα ποτέ ιδέα τι ήθελα να γίνω. Μέχρι πολύ μεγάλη, που είχα πάει και στο πρώτο έτος στη σχολή, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι αυτό το πράγμα που πίστευα, πως έχω βρεθεί εδώ κατά τύχη, ήταν τελικά η μοίρα μου. Όχι μόνο ήταν η μοίρα μου αλλά και το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να με χωρέσει και να με αντέξει. Τώρα, κοιτώντας πίσω, κατάλαβα αυτό το βαρύ πράγμα, ότι τελικά είναι το μόνο που μπορώ να πω ότι του δόθηκα ολοκληρωτικά.

Είμαι αποσπασματική, είναι ο χαρακτήρας μου τέτοιος. Μου το λένε και γι’ άλλα πράγματα. Είναι που καμιά φορά κοιτάω και ακούω φευγαλέα, που νομίζει ο άλλος ότι δεν του δίνω προσοχή, αλλά τελικά και άκουσα και κοίταξα. Απλώς, νομίζω ότι εντυπώνονται πολύ έντονα τα πράγματα μέσα μου, τα κοιτάω λοξά, τα επεξεργάζομαι μόνη μου και τα αφήνω να μπουν μετά. Έτσι λοξά αντιμετώπισα την ηθοποιία και με τα χρόνια μού βγήκε. Ευχαριστιόμουν να το κάνω, όπως πάει κανείς και κάνει μπάνιο στη θάλασσα. Είχα μια σωματική χαρά. Ούτε εγκεφαλική ούτε καριέρας. Στη ζωή πρέπει οπωσδήποτε να είναι ικανοποιημένη η ψυχή σου με αυτό που θα κάνεις, αλλιώς θα περάσεις μια κόλαση.

Στο πρώτο έτος με φώναξαν στο γραφείο και με ρώτησαν «είσαι σίγουρη ότι θες ν’ ακολουθήσεις αυτόν το δρόμο, γιατί φαίνεται σαν ν’ αδιαφορείς». Ακόμα νομίζουν για μένα, επειδή ήμουν κάπως μπλαζέ, ότι είχα μπλέξει με την ηρωΐνη. Ήταν λίγο θολό το μάτι μου. Δεν είμαι σνομπ, γιατί αν ήμουν, δεν θα με έκαιγε τόσο πολύ εκ των υστέρων ν’ ανοιχτώ στους ανθρώπους Οι άνθρωποι που είναι μπλαζέ είναι αυτάρκεις και δεν καίγονται να ενδιαφερθούν για τους άλλους ή να ξεπεράσουν την όποια τους παχυδερμία. Γιατί όλοι είμαστε παχύδερμα, αλλά έχω ξοδέψει πολύ χρόνο από τη ζωή μου για να είμαι λιγότερο παχύδερμο απέναντι στους άλλους.

Ήθελα να βγω να παίξω, αλλά με τρόμαζε πάρα πολύ όλο αυτό. Πρώτη μου παράσταση ήταν στο καλοκαιρινό θέατρο Βεάκη, στη Βικτώρια, στο Φιόρο του Λεβάντε του Ξενόπουλου. Ένιωθα τρομερό δέος που φορούσα κοστούμια που είχε σχεδιάσει ο Τσαρούχης. Δεν περιλαμβανόταν καθόλου στα σχέδια μου, ούτε ποτέ ήθελα να κάνω δικό μου θέατρο. Καθόλου. Διότι εγώ το θέατρο το συνδέω με κάτι ανάλαφρο. Δεν το συνδέω με κάτι που έχει να κάνει με επιχείρηση. Δεν μπόρεσα ποτέ να το δω έτσι. Νομίζω δεν μου ταιριάζει και πιστεύω θα έπεφτε έξω. Μου αρέσει να αλλάζω συνεργάτες, να κάνω και αυτήν τη βόλτα. Δεν έχω καθόλου καλή σχέση με την έννοια της ιδιοκτησίας. Από την άλλη, έχω τρομερή νοσταλγία για γαλήνη, εστία. Πάρα πολύ μεγάλη. Μεταφράζεται σε κάτι που έχει σχέση με κάτι εσωτερικό, ψυχικό και καθόλου με κάτι εξωτερικό. Είμαι λίγο πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια διάθεση να κάνω πράγματα που έχουν σχέση με εμένα, την Όλια, ως πρόσωπο και όχι ως επαγγελματία ηθοποιό. Όλα αυτά τα πράγματα έχουν να κάνουν με πράγματα πολύ δικά μου. Ας πούμε, συνεργαζόμενη με τους Active Member, βρήκα ότι υπάρχει κάτι πολύ δυνατό σε αυτό που κάνουν. Γενικά, έχουν κάτι από γκέτο κι αισθάνθηκα ότι μέσα στη μουσική τους υπάρχει κάτι αυθεντικό. Ένα αυθεντικό ουρλιαχτό, και ας μην ήταν του δικού μου κόσμου. Και ήθελα αυτό να το μεταφέρω και να το μοιραστώ στον χώρο μου. Στον χώρο του Φεστιβάλ Αθηνών, που είναι ο χώρος μου, και στους κουλτουριάρηδες του Φεστιβάλ Αθηνών που είναι το κοινό μου. Τα παιδιά από το 18 Άνω είναι άλλη ιστορία. Επειδή είχα στη ζωή μου ανθρώπους που είχαν σχέση με τα ναρκωτικά, όπως η Κατερίνα η Γώγου, που πέθανε από αυτό στο τέλος, αισθάνθηκα ότι ήθελα να κάνω κάποια εθελοντικά μαθήματα - επειδή είναι κάτι που με αγγίζει. Δεν ήταν από φιλανθρωπία, αλλά θα είχε κάτι πιο προσωπικό, δικό μου. Εγώ δεν είχα σχέση με τα ναρκωτικά, αλλά αισθάνομαι πως κατά τύχη, δηλαδή θα μπορούσα πολύ εύκολα και μετά και με την επαφή με τα παιδιά. Είναι ένας πόνος που τον κατανοώ, που μπορώ να τον καταλάβω και να τον μοιραστώ ισότιμα.

Τώρα ασχολούμαι τώρα με τις Καρέκλες του Ιονέσκο για το Φεστιβάλ Αθηνών. Γενικά, δεν μου αρέσουν τα έργα του Ιονέσκο, αλλά έπεσε πάνω μου αυτό το έργο και το θεωρώ αριστούργημα. Είναι δύο γέροι 95 ετών, που ουσιαστικά δεν είναι γέροι. Είναι ταυτόχρονα και παιδιά, οι απόλυτοι κλόουν. Αγαπώ τους γέρους πολύ, μου αρέσουν, γιατί είναι σε μια ηλικία, όπως τα παιδιά, που δεν διεκδικούν πια. Για εμένα η αντιπαθητική ηλικία είναι η ενδιάμεση, όταν οι άνθρωποι όλο κάτι θέλουν απ’ τη ζωή: να ζήσουν, να χώσουν το νύχι. Τα παιδιά και οι γέροι, όμως, έχουν και αυτό το κοινό χαρακτηριστικό: δεν διεκδικούν, απλώς ζουν. Η επικαιρότητα που έχει το έργο είναι ότι αποχαιρετούν αυτοί οι δύο έναν παλιό κόσμο. Ότι ξαφνικά βρίσκονται σε μία πραγματικότητα που δεν μπορούν να την καταλάβουν και την αποχαιρετούν. Αυτό έχει κάτι πολύ επίκαιρο γιατί εμείς είμαστε στο turning point.

Αυτήν τη στιγμή βρισκόμαστε σε μία κατάσταση που είναι σαν να πέφτει η τράπουλα και γίνονται συνέχεια τα ίδια κόλπα. Και σαν να μην μπορούν τα χαρτιά να κάνουν άλλους συνδυασμούς. Και γίνεται όλο αυτό με πάρα πολύ παλιούς τρόπους. Με πάρα πολύ παλιά σχήματα ιδεολογικά, τα οποία στην πραγματικότητα δεν ανταποκρίνονται πια σε τίποτα. Το καινούργιο δεν έχει ακόμη φανεί και όταν κάποια στιγμή φανεί, θα είναι σαν αυτονόητο. Και θα πούμε «μα, ναι, αυτό είναι, πώς δεν το είχαμε σκεφτεί». Δεν μπορούμε να το σκεφτούμε. Έτσι γίνονται τα πράγματα και στην τέχνη και παντού.

Φοβάμαι στην Αθήνα και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου. Πήγα για έναν μήνα στη Νίσυρο κι έκατσα και ηρέμησα. Δεν είχα συνέχεια αυτό το τρίτο μάτι να ελέγχει τα πάντα. Αυτός μπάτσος ο εσωτερικός είναι κάτι πάρα πολύ κουραστικό. Το κάνουμε πια αυτόματα και δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά κουράζει, εξαντλεί και είναι ανθυγιεινό. Φοβόμαστε πια τα κανονικά πράγματα. Υπάρχει μια υστερία πάνω σε αυτό, αλλά κι ένα πραγματικό θέμα.

Αισθάνομαι ότι περπατάω σε έναν τόπο ερειπίων. Μου λείπουν η ευγένεια και οι άνθρωποι που αισθάνεσαι ότι αυτό που κάνουν το κάνουν με μεράκι. Θέλω ευγένεια. Αυτό το πράγμα. Ή, έστω, ας προσποιούνται ότι το κάνουν με μεράκι. Αρκεί να το κάνουν με ευγένεια.

Nομίζω πως βλέπω τα πράγματα αρκετά γειωμένα. Ούτε αισιόδοξα ούτε απαισιόδοξα. Με διαύγεια, γειωμένα. Δεν μου αρέσουν αυτά τα «μας». Μια ζωή άκουγα το «μας» και είδαμε πού μας οδήγησε. Ποιοι «μας»; Nα σου απαντήσω για μένα. Αν μου χρειάζεται γείωση; Ναι, μου χρειάζεται, και όσο την αποκτώ μου κάνει πάρα πολύ καλό.

Οι Αθηναίοι
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αλεξάνδρα Λαδικού: «Η κριτική, ως επί το πλείστον, είναι κατευθυνόμενη. Μα είναι όλα επιτυχίες;»

Οι Αθηναίοι / Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Ξεκίνησε από τα καλλιστεία, για μία ψήφο δεν στέφθηκε Μις Κόσμος, έπαιξε δίπλα στον Κουν, υπήρξε μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά κυρίως του Ανδρέα Βουτσινά. Στα 92 της ακόμα οδηγεί και παρακολουθεί θέατρο, ελπίζοντας πάντα να βρει καλά στοιχεία, ακόμα και σε κακές παραστάσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Ζιώγαλας

Μουσική / Νίκος Ζιώγαλας: «Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα φέρει η ζωή, να είσαι ευγενικός, να παλεύεις για την καλοσύνη»

Aπό πολύ νωρίς, η μουσική τον χτύπησε στο δόξα πατρί, μπήκε σε αυτό το τριπ και δεν βγήκε ποτέ. «Σαν star του σινεμά», «Πάρε με απόψε πάρε με», «Βασιλική», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Πέρασε η μπόρα» και για πολλά ακόμα τραγούδια ευθύνεται ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός που σήμερα αφηγείται τη ζωή του στη LifO
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

ADM 2025: The Urban Issue / Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

Γεννήθηκε στο Χαλάνδρι, ζει στον Λυκαβηττό. Από την απόρριψη του κατεστημένου και την πίστη στη χωρική εμπειρία έως τις προκλήσεις της Αθήνας και το μέλλον των νέων δημιουργών, ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας μιλά με πάθος για την ουσία, τις ευκαιρίες και τις πληγές της σύγχρονης πόλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Οι Αθηναίοι / Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Από τις ανασκαφές στην Επίδαυρο και τη Νάξο, ο ομότιμος καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας αφηγείται μια ζωή αφιερωμένη στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Και όπως λέει, το πιο πολύτιμο εύρημα δεν ήταν αρχαιολογικό – ήταν η γυναίκα του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόυς Ευείδη

Οι Αθηναίοι / Τζόυς Ευείδη: «Φαίνομαι πολύ κουλ; Μπα, ρόλος είναι»

Αν της είχαν κάνει στο θέατρο όσες επαγγελματικές προτάσεις είχε ως σερβιτόρα, θα ήταν η Βουγιουκλάκη – όπως λέει. Κι αν και συχνά αυτολογοκρίνεται, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι μια αγαπητή κωμική ηθοποιός, που κάποτε ήθελε να παίξει δραματικούς ρόλους. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Για τις Αρχές ήταν «τρομοκράτης» και «αρχηγός» της 17Ν, ενώ για την Αριστερά «προβοκάτορας». Σήμερα δηλώνει αντιστασιακός εκ φύσεως και πιστεύει ότι η «Ελευθεροτυπία» της δικής του εποχής δεν μπορεί να ξαναβγεί. Ο θρυλικός δημοσιογράφος αφηγείται την πολυτάραχη ζωή του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η Ελλάδα που πρωτοείδα ήταν βουτηγμένη στη φτώχεια» ή «Γνώρισα/πρόλαβα μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». ή «Οι άνθρωποι στα νησιά δεν γνώριζαν καν τι σημαίνει τουρίστας»

Οι Αθηναίοι / «Τώρα η γλώσσα του Οδυσσέα είναι η γλώσσα μου. Και το Αιγαίο είναι η θάλασσά μου»

Γεννημένος στο Σικάγο, η αληθινή αλλαγή στη ζωή του ήρθε όταν ταξίδεψε για πρώτη φορά στα ελληνικά νησιά και την Αθήνα το 1954. Αποτύπωσε φωτογραφικά «τα χρόνια της ελπίδας σε μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». Σήμερα, εκφράζει την ανησυχία του για τα όμορφα τοπία της και τις γειτονιές, όπως η Πλάκα, που «είναι γεμάτες από καταστήματα με σουβενίρ». Ο φιλέλληνας φωτογράφος Ρόμπερτ Μακέιμπ είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ