Ο Τσάρλι Τσάπλιν και ο Ερνστ Λιούμπιτς στο Φεστιβάλ Βενετίας

Ο Τσάρλι Τσάπλιν και ο Ερνστ Λιούμπιτς στο Φεστιβάλ Βενετίας Facebook Twitter
Σκηνή απ' το φιλμ "She's funny that way" του Πίτερ Μπογκντάνοβιτς
0

 

Οι νέες ταινίες του Πίτερ Μπογκντάνοβιτς και του Ξαβιέ Μποβουά αποτίνουν φόρο τιμής σε δυο γίγαντες του σινεμά, από διαφορετικές αφετηρίες, και διεκδικούν το Χρυσό Λιοντάρι

Στη συνέντευξη τύπου, ο Πίτερ Μπογκντάνοβιτς μας θύμισε πως η ταινία του They All Laughed, που είναι και η αγαπημένη του, είχε κάνει πρεμιέρα στο φεστιβάλ Βενετίας, πριν από ακριβώς 32 χρόνια, και μάλιστα ως εναρκτήριο φιλμ. Τονίζοντας την ιδιαίτερη χαρά που παίρνει όταν ο θεατής γελάει με την καρδιά του, κάτι που του είχε επισημάνει ο Κάρι Γκράντ όταν του είπε να παρακολουθεί τις προβολές των ταινιών του για να το διαπιστώσει και να ικανοποιείται από τη θερμή ανταπόκριση, ο γερόλυκος της χειροποίητης, νοσταλγικής κωμωδίας δεν παρέλειψε να διηγηθεί μερικές ιστορίες από τις πάμπολλες που έχει να πει, κατά τη διάρκεια της τρικυμειώδους καριέρας του, ως δημιουργός και ρεπόρτερ.


Η ζωή του, που έχει σημαδευτεί από τραγωδίες και αποτυχίες, είναι μια ταινία από μόνη της. Ενώ στη Γαλλία αρκετοί κριτικοί κινηματογράφου πέρασαν μπροστά από την κάμερα με τα γνωστά, ανατρεπτικά αποτελέσματα του Νέου Κύματος της δεκαετίας του 60, στην Αμερική μόνο ο Μπογκντάνοβιτς το κατάφερε, με περίσσειο θράσος και ανάλογη ορμητικότητα. Αφού πρώτα έκανε μακροσκελείς συνεντεύξεις με τα ινδάλματα του από το παλιό Χόλιγουντ που λατρεύει, με αποκορύφωμα τον Τζον Φορντ και τον Όρσον Γουέλς (την εποχή που επισκεπτόταν τα πλατό και τα σπίτια τους, μιλώντας μαζί τους επί εβδομάδες για τις ανάγκες των άρθρων του στο Esquire και αλλού), δεν προσπάθησε να αποδομήσει τον παλιό κινηματογράφο που έπνεε τα λοίσθια αλλά να τον αναζωογονήσει με ενέσεις φρεσκάδας και ήπιου ρεβιζιονισμού.

Ο Τσάρλι Τσάπλιν και ο Ερνστ Λιούμπιτς στο Φεστιβάλ Βενετίας Facebook Twitter

Έκανε τρεις μεγάλες επιτυχίες στη σειρά, με το καλημέρα: την καταπληκτική Τελευταία Παράσταση, το εξαιρετικά αστείο What's Up Doc με την Στράϊζαντ σε μεγάλη φόρμα, και το Χάρτινο Φεγγάρι, που χάρισε Όσκαρ στη δεκάχρονη Τέϊτουμ Ο' Νιλ.

Στη συνέχεια, άρχισαν τα δράματα και οι προσωπικές πίκρες. Ο Μπογκτάνοβιτς δεν σταμάτησε ποτέ να κάνει ταινίες, ή τουλάχιστον να θέλει να κάνει ταινίες. Τα χρήματα, ωστόσο, δεν έφταναν, ή δεν μαζεύονταν ποτέ. Το Χόλιγουντ όμως και οι μικρές ιστορίες μέσα από τον μικρόκοσμο του, δε σταμάτησε να αποτελεί γι' αυτόν πρώτης τάξεως πηγή έμπνευσης, όπως φάνηκε στο συμπαθέστατο Cat's Meow, με θέμα τον Χιρστ και την Μάριον Ντέϊβις.

O σκηνοθέτης, τώρα, στη Βενετία

Με το She's Funny That Way, ή Squirrels to Nuts, όπως ήταν ο αρχικός τίτλος, αναφέρεται σε μια φράση-κλειδί της κλασσικής κομεντί του Έρνστ Λιούμπιτς, με τον Σαρλ Μπουαγιέ και την Τζένιφερ Τζόουνς. Με παραγωγούς τον Γουές Άντερσον και τον Νόα Μπάουμπαχ, ενώνει τη Νέα Υόρκη, το θεατρικό σύμπαν του Μπρόντγουεϊ, τη νέα μορφή της αμερικάνικης κομεντί, τον Γούντι Άλεν, και τη κλασσική screwball γραφή, σε μια φάρσα με πολλούς χαρακτήρες, ζαλιστικό επιτελείο ηθοποιών (από την εξαιρετική Ίμοτζεν Πουτς στο ρόλο της ρομαντικής πόρνης, τον πονηρό Ρις Ιφάνς και τον Όουεν Γουίλσον, μέχρι την αγνώριστη Σίμπιλ Σέπερντ, τον Μάϊκλ Σάνον και τον Κουέντιν Ταραντίνο σε πέρασμα έκπληξη), και πολύ γέλιο. Με το αναλυτικό μάτι του κριτικού, ο Μπογκντάνοβιτς αναγνώρισε ο ίδιος κάποια υπερβολή στο σλάπστικ χειρισμό ορισμένων σκηνών, αλλά ο Ερνστ Λιούμπιτς μπορεί να χαμογελάει ήσυχος, καθώς ένας παραπάνω από καλός μαθητής παρέλαβε μέρος του πρωτότυπου για να το κάνει δικό του, και ταυτόχρονα να καταδείξει με ευγένεια πως το Χόλιγουντ αναλώνεται σε sequels και υπερήρωες, αλλά το αμερικάνικο σινεμά έχει κι άλλες πλευρές.

Η μοναδική συνέντευξη του Μπογκντάνοβιτς που δεν "έκατσε" στην περίοδο της δημοσιογραφικής παντοδυναμίας του, ήταν με τον Τσάρλι Τσάπλιν, διότι, όταν τον συνάντησε στο σπίτι του, στο Manoir des Bains στο Βεβέ της Ελβετίας, ήταν πλέον ηλικιωμένος και κουρασμένος, και η ασθενής του μνήμη δεν του επέτρεψε να θυμηθεί με λεπτομέρειες πρόσωπα και πράγματα.

Ο Τσάρλι Τσάπλιν και ο Ερνστ Λιούμπιτς στο Φεστιβάλ Βενετίας Facebook Twitter
Ο σκηνοθέτης Πίτερ Μπογκντάνοβιτς

Μανιώδης θαυμαστής του Τσάπλιν, ο Γάλλος σκηνοθέτης Ξαβιέ Μποβουά, είχε μάθει εντελώς τυχαία, την υπόθεση της κλοπής της σορού του Τσάπλιν, λίγες εβδομάδες μετά την ταφή του, από ένα νεκροταφείο κοντά στην τελευταία του κατοικία. Τόσο απίστευτη του είχε φανεί εκείνη η ιστορία, πίσω στο 1978, που τη διασταύρωσε πολλές φορές για να βεβαιωθεί.

Η ταινία του, Τα Λύτρα της Δόξας (La Rancon de la Gloire) δεν αναλώνεται στην εξιστόρηση του γεγονότος, αλλά αναδημιουργεί το φιλμικό σύμπαν του Τσάπλιν μέσα από την ιστορία δυο απλών φίλων, ενός Βέλγου που μόλις αποφυλακίστηκε, κι ενός Αλγερινού εργάτη στη δήμο, που βάζουν σε εφαρμογή αυτήν την τρελή ιδέα για να εκβιάσουν και να βγάλουν κάποια χρήματα από τα λύτρα.

 

Είναι φτωχοί, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και ως χαρακτήρες, αντιπροσωπεύουν την κινηματογραφική δυαδικότητα του Σαρλό: ο ένας είναι καλόκαρδος κλόουν-οπορτουνιστής, που αποδρά άτσαλα από τον ρεαλισμό, κι ο άλλος μελαγχολικός και προστατευτικός, που καταπιέζει μέσα του, την αίσθηση της περιπέτειας.

Ο Μποβουά, στην επιστροφή του μετά το βραβευμένο στις Κάννες, Des Dieux et des Hommes, ξεχειλώνει αρκετά το αβανταδόρικο θέμα, αλλά έχει την φαεινή ιδέα να χρησιμοποιήσει τον σπουδαίο συνθέτη Μισέλ Λεγκράν για να πλαισιώσει με μεγαλεπήβολα ιντερλούδια, συμφωνικά και συγκινητικά, τις ολιγόλογες σκηνές μεταξύ των ανδρών, σα να ντύνει μια βουβή ταινία με ένα παλιομοδίτικο, ταιριαστό για την περίσταση, ρούχο.

Ο Τσάρλι Τσάπλιν και ο Ερνστ Λιούμπιτς στο Φεστιβάλ Βενετίας Facebook Twitter

Στο στάδιο της προετοιμασίας της ταινίας, συμβουλεύτηκε την οικογένεια Τσάπλιν και απέκρουσε τις αντιρρήσεις του πέμπτου παιδιού του Τσάρλι και της Ούνα, του Γιουτζίν Τσάπλιν, ο οποίος δεν ήθελε να ξαναφέρει στο φως ένα ενοχλητικό φάντασμα του παρελθόντος (τα παιδιά αναγκάστηκαν να πηγαίνουν στο σχολείο με σωματοφύλακες γιατί οι πραγματικοί εκβιαστές απειλούσαν να τα πυροβολήσουν, κάτι που ο Μποβουά απέφυγε, διασκευάζοντας την πραγματικότητα), δείχοντας τις ταινίες που έχει κάνει, κι έτσι αποκαλύπτοντας της καλλιτεχνικές του προθέσεις διά του έργου του.

  

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τι είναι το IMAX που, μετά τη Θεσσαλονίκη, έρχεται και στην Αθήνα

Οθόνες / Τι είναι το IMAX που, μετά τη Θεσσαλονίκη, έρχεται και στην Αθήνα

Η ανακοίνωση των Village Cinemas γεμίζει χαρά τους Αθηναίους σινεφίλ που πρόκειται να αποκτήσουν τη δική τους αίθουσα IMAX. Τι είναι, όμως, η τεχνολογία IMAX και γιατί μέχρι πρότινος είχε μόνο η Θεσσαλονίκη πιστοποιημένη αίθουσα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ερωτικές ιστορίες κάτω από τα αστέρια στο Cine Paris

Οθόνες / Ερωτικές ιστορίες κάτω από τα αστέρια στο Cine Paris

Ένα υπέροχο κινηματογραφικό αφιέρωμα στο στέκι της Πλάκας, με παλιές δόξες, όπως το «Brief Encounter» και το «Roman Holiday» αλλά και πιο σύγχρονες, όπως το κομψοτέχνημα «In the Mood for Love» και το σπαραχτικό «Cold War».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Βασίλη και Δάφνη, πώς γυρίσατε την πιο αφοπλιστική ερωτική σκηνή του ελληνικού σινεμά;

Lifo Videos / Βασίλη και Δάφνη, πώς γυρίσατε την πιο αφοπλιστική ερωτική σκηνή του ελληνικού σινεμά;

Ο βραβευμένος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Βασίλης Κεκάτος, μαζί με την πρωταγωνίστριά του, Δάφνη Πατακιά, μιλούν για όσα έζησαν στα γυρίσματα της ταινίας «Οι άγριες μέρες μας» – μιας ιστορίας με χαρακτήρες που είναι «γλυκά τσογλανάκια».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
«Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Οθόνες / «Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Ένα αποκαλυπτικό ελληνικό ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει την ωμή αλήθεια για το άθλημα του bodybuilding –έναν κόσμο όπου δοκιμάζονται τα όρια σώματος και πνεύματος– έρχεται στις αίθουσες την Πέμπτη 29 Μαΐου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ