ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
3.2.2012 | 14:14

ταξιδι σκεψεων...

Πριν προλάβουμε να διαβάσουμε τους ρόλους, οι υπότιτλοι του τέλους, ιστορίες σκηνών είμαστε.Αμοντάριστων και άνισων θολών σκηνών.Όπως εσύ, όπως εγώ, όπως το βλέμμα σου εκείνη την νύχταΚαι για ακόμα μια φορά, αυτά που θέλω, όπως τα θέλω μένουν σε μένα.Μόνο σε μένα. Έτσι λοιπόν ένα τραπέζι άδειο και εγώ να μπορώ να σε ζω μόνο στα όνειρα μου, νοητά και αθόρυβαΚαμιά φορά μετράω ότι έχω από σένα και δεν βρίσκω τίποτα.Τίποτα εκτός από κάποια σκόρπια λόγια κρυμμένα σε ένα τετράδιο.Άλλες φορές νιώθω να σε εγκυμονώ, να σε κουβαλώ μέσα μου και εσύ να κυλάς, να με αγγίζεις και να ανθίζω.Κ όλα αυτά άρχισαν με την πρώτη ματιά. Μια ματιά που χωρίς να το ξέρει έψαχνε το δικό σου βλέμμα. Ένα βλέμμα που κάνει την φαντασία να καλπάζει. Να κάνει όνειρα και να προσπαθεί να ζήσει ότι δεν έζησε.Θέλω να μπω μέσα σου, να ακουμπήσω εκεί, όλα αυτά που με κάνουν να νιώθω. Να σκεπάσω την ανάγκη, την επιθυμία που έχω να σε βλέπω. Να αφήσω την μελαγχολία, να διώξω τα δάκρυα που κρατάω, ώστε να γίνουν όμορφες αναμνήσεις όμορφα συναισθήματα. Να γίνει μια αγκαλιά γεμάτο αγάπη!Αν με ρωτήσεις γιατί όλα αυτά, θα σου που πολύ απλά ότι είχα την ανάγκη να με πλησιάσεις. Έστω και με αυτό τον τρόπο ήθελα να αγγίξεις την σκέψη μου και να νιώσεις στο ελάχιστο ότι νιώθω.Και όσο αν νιώσω ότι νιώθεις, τελικά ίσως αυτό που ψάχνουμε να μην το βρούμε ποτέΤο ξέρω όμως θα συνεχίσουμε να το ζητάμε με την ίδια ένταση. Κολλημένοι σε βλέμματα που χαμήλωσαν ως το πάτωμα από το βάρος της ανάγκης . σε λέξεις που τις πήρε η άκρη της θάλασσας και τις έστειλε να ξεκουραστούν στα βαθιά, μέσα σε μια γόνδολα. Σε τραγούδια που δεν ήρθαν περιμένοντας να γίνουν κραυγές.Σ ευχαριστώ όμως που με άφησες να έχω αγγίξει τη σκέψη σου και τα αισθήματα σου.Μ αυτόν τον τρόπο όμως, θα μπορεί η ζωή να συνεχίσει το ταξίδι της και να μην σταματά πουθενά ; Μήπως είναι κύκλος ανεκδιήγητος που δεν καταλήγει σε κανένα σημείο ; Δεν είναι όπως τα όρια της ζωής, μήπως είναι σαν όνειρο ; Ένα όνειρο που ήδη αρχίζει και χάνεταιΧάνεται όσο απομακρύνεται η γόνδολα από τα ήρεμα και άλλοτε άγρια κόμματα της θάλασσαςΣ ευχαριστώ που με έβαλες στην δική σου γόνδολα και έστω για λίγο ταξιδέψαμε μαζί.!!!!
 
 
 
 
Scroll to top icon