Ρούλα Πατεράκη: «Κάθε φορά έβαζα στόχους για το κοινό. Ο πιο ευχάριστος ήταν να παίζω για τους εχθρούς μου»

Ρούλα Πατεράκη Facebook Twitter
1

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας μου ήταν από την Κρήτη, από τα Σφακιά, ένας απλός άνθρωπος με αγροτική καταγωγή, από πολύ φτωχή οικογένεια, τελείως αυτοδημιούργητος. Σπούδασε δύο φορές στη ζωή του, πήγε στην Αγγλία, έγινε διευθυντής στην Τράπεζα της Ελλάδος κι έφυγε στην ηλικία των 57 ετών. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ ιδιαίτερος και φιλόδοξος. Η μητέρα μου ήταν από τη Μικρά Ασία, από άλλη οικογένεια, αστική, κόρη πολιτικού, με πολύ καλές σπουδές, σχολεία, γαλλικά. Ευτυχώς, ζει ακόμη.

• Νομίζω ότι αν μεγάλωνα χωρίς το θέατρο, θα γινόμουν αστροφυσικός. Αυτήν τη στιγμή αυτό θέλω. Βλέπω ότι αγαπώ πολύ τα μαθηματικά και την αστροφυσική. Δεν λέω ότι με ενοχλεί το θέατρο, νομίζω ότι έχω ικανότητες, δεν πρέπει να είναι κάτι που το κάνω χωρίς ικανότητα. Αν κανείς ασχοληθεί από μικρός με ένα πράγμα, δύσκολα βλέπει τη ζωή του μακριά από αυτό. Με έχει βασανίσει όμως πολύ, είναι πολύ βασανιστική δουλειά. Την ώρα που την κάνω ξεχνιέμαι, αλλά υπάρχουν ώρες που θα ήθελα να είχα μια άλλη απασχόληση.

• Το πιο μεγάλο όφελος από το θέατρο είναι στον τομέα της υποκριτικής, δεν είναι ούτε στον τομέα της διδασκαλίας ούτε της σκηνοθεσίας. Αν προσπαθήσεις να μην είσαι νάρκισσος –και εγώ δεν είμαι νάρκισσος, επειδή ασκώ αυτό το επάγγελμα από μικρό παιδί–, σου ανοίγει πολλούς ορίζοντες, επειδή παίζεις πολλούς ρόλους, χάνεις τον εγωισμό σου σε μεγάλο βαθμό, χάνεις τον εαυτό σου και για πολύ καιρό κολυμπάς μέσα σε άλλους ανθρώπους, μέσα σε άλλους ψυχισμούς, σε άλλα «θέλω». Λίγο-πολύ γίνεσαι σαν ανεξίθρησκος, καταλαβαίνεις τους ανθρώπους, καταλαβαίνεις τις δυσκολίες τους και φτάνεις να τους αγαπάς. Αυτό το οφείλω στο θέατρο: ότι τώρα τους αγαπώ τους ανθρώπους και τα βάσανά τους, αλλά αγαπώ και την ευτυχία τους.

Κάθε φορά έβαζα στόχους για το κοινό. Ο πιο ευχάριστος ήταν να παίζω για τους εχθρούς μου, γιατί πιστεύω ότι το θέατρο, εκτός από όλα τα άλλα, είναι πολεμική τέχνη. Είναι μια τέχνη στρατιωτική, θέλει σχεδιασμό και στρατηγική για να είναι αποτελεσματική και είναι βαθιά ανταγωνιστική.

• Έχω μετανιώσει για πάρα πολλά πράγματα. Κάθε μέρα μετανιώνω για κάτι που έχει σχέση με το παρελθόν, γι' αυτό δεν το πολυκοιτάω, γιατί με πιάνουν πολλές ενοχές. Γενικά, δεν είμαι και πολύ υπέρ της ενοχής, γιατί σε τραβάει προς τα πίσω. Το σημαντικότερο είναι ότι μετάνιωσα που έμεινα στον τόπο μου. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά θα ήταν ψέματα να πω ότι είμαι ευχαριστημένη εδώ. Όχι μόνο για τη δουλειά που κάνω αλλά και για οποιαδήποτε δουλειά και να έκανα. Είναι αφιλόξενος τόπος η Ελλάδα, μολονότι είναι τόσο όμορφη και την αγαπώ πολύ. Εάν ήμουν σε μια άλλη χώρα, νομίζω ότι θα έκανα πολύ περισσότερα πράγματα και με πολύ μεγαλύτερη ευτυχία, με μεγαλύτερη ελευθερία. Θα μπορούσαν οι άνθρωποι να εκτιμήσουν αυτό που γίνεται με άλλον τρόπο, να μην κρίνουν, δηλαδή, με τον τρόπο που κρίνουν, είτε προς το καλό είτε προς το κακό. Γιατί η κριτική στην Ελλάδα είναι πάντοτε μεροληπτική, ακόμα και όταν είναι καλή. Αυτό δεν είναι χρήσιμο. Υπάρχουν άνθρωποι, βέβαια, που έχουν περάσει σε ένα άλλο μορφωτικό επίπεδο και μπορούν να καταλάβουν διάφορες προτάσεις, οι περισσότεροι άνθρωποι, όμως, εξακολουθούν να κρίνουν καλά όταν σε συμπαθούν και να κρίνουν κακά όταν σε αντιπαθούν. Αυτό δεν σε πάει μπροστά στην τέχνη, δεν υπάρχει διάλογος μεταξύ των καλλιτεχνών, ο διάλογος το πολύ-πολύ να είναι κοινωνικοπολιτικός, αλλά αισθητικός και καλλιτεχνικός διάλογος δεν γίνεται. Οπότε, υπάρχει ένα πνευματικό κενό, προχωράς μόνος σου με τα βιβλία ή τα ταξίδια, αλλά πνευματικούς φίλους στη δουλειά σου δεν έχεις. Αυτό είναι κακό και για μένα και για τους συναδέλφους μου. Έχουμε, φαντάζομαι, το ίδιο υστέρημα.

• Πιστεύω ότι το θέατρο δεν είναι πια υπόθεση των πολλών, είναι των λίγων. Δεν είναι μια τέχνη που μπορεί να κινήσει τις μάζες όπως παλιά – άλλωστε ζούμε στην ψηφιακή εποχή, έχουν γίνει ριζικές αλλαγές, δεν μπορεί το θέατρο να αποτελέσει αυτό που ήταν κάποτε. Εξακολουθεί, όμως, κατά έναν παράδοξο τρόπο, όταν πετυχαίνει, να κινητοποιεί. Όχι για πολύ, για δυο-τρεις μέρες κάτι συμβαίνει και μετά ξαναπέφτουμε στη σιωπή. Αυτό θεωρώ και κριτήριο μιας καλής παράστασης: αν για δυο-τρεις μέρες απασχολήσει τους ανθρώπους, είναι μια καλή παράσταση. Φεύγουν, όμως, αυτά, το Ίντερνετ τα έχει αλλάξει όλα. Είναι μια ιδιοτυπία το θέατρο στην Ελλάδα, οι άνθρωποι με λίγα λεφτά ή χωρίς λεφτά βρίσκουν έναν τρόπο να εκφράζονται μέσα από το θέατρο, αλλά δεν είναι μαζικό φαινόμενο. Σκέψου μόνο τι γίνεται σε ένα γήπεδο. Φυσικά, θα μπορούσε να αποτελέσει μια μεγάλη και σημαντική σύνδεση μεταξύ ανθρωπιστικών τεχνών και πραγματικής επιστήμης, όπως είναι τα μαθηματικά, η φυσική, γιατί μπορεί να αποτελεί ένα πολύ μεγάλο ερευνητικό πεδίο, ιδιαίτερα στη σύγχρονη ψυχανάλυση. Δεν υπάρχουν, όμως, κονδύλια να διατεθούν για έρευνα στο θέατρο. Τα πολύ μεγάλα θεατρικά κείμενα είναι ντιβάνια ψυχαναλυτή, αλλά δεν έγινε ποτέ η στροφή στη μεγάλη δραματική λογοτεχνία, όχι στο μυθιστόρημα, αλλά σε αυτό που λέμε δράμα.

Ρούλα Πατεράκη Facebook Twitter
Αν προσπαθήσεις να μην είσαι νάρκισσος –και εγώ δεν είμαι νάρκισσος, επειδή ασκώ αυτό το επάγγελμα από μικρό παιδί–, σου ανοίγει πολλούς ορίζοντες, επειδή παίζεις πολλούς ρόλους, χάνεις τον εγωισμό σου σε μεγάλο βαθμό, χάνεις τον εαυτό σου και για πολύ καιρό κολυμπάς μέσα σε άλλους ανθρώπους, μέσα σε άλλους ψυχισμούς, σε άλλα «θέλω»... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
 

• Κάθε φορά έβαζα στόχους για το κοινό. Ο πιο ευχάριστος ήταν να παίζω για τους εχθρούς μου, γιατί πιστεύω ότι το θέατρο, εκτός από όλα τα άλλα, είναι πολεμική τέχνη. Είναι μια τέχνη στρατιωτική, θέλει σχεδιασμό και στρατηγική για να είναι αποτελεσματική και είναι βαθιά ανταγωνιστική. Κι όταν φτάνεις στο επίπεδο της κοινωνικοποίησης, δηλαδή ανεβαίνεις στη σκηνή και απευθύνεσαι στο κοινό, είναι ένας πόλεμος. Μεγάλος πόλεμος. Γι' αυτό δεν είναι πάντα ευχάριστες οι παραστάσεις. Θεωρώ ότι είναι πιο καλές οι πρόβες, γιατί εκεί γίνεται το μεγάλο ξεδίπλωμα και για τους συναδέλφους και για μένα. Οι παραστάσεις είναι αποδεικτικές, θέλεις να αποδείξεις κάτι και αυτό χαλάει την τέχνη.

• Με ενοχλεί πάρα πολύ το ψεύδος της πολιτικής. Υπερβολικά. Προέρχομαι από πολιτική οικογένεια. Ο παππούς μου, ο Μηνάς Πατρίκιος, ήταν πολιτικός, δύο φορές δήμαρχος Θεσσαλονίκης, πρόεδρος της Βουλής, υπουργός Παιδείας – έχω μεγαλώσει με πολιτικούς και έχω μάθει αλλιώς. Μολονότι ήμασταν αστοί, η ιδεολογία μας ήταν αριστερή. Ο παππούς μου ήταν κομμουνιστής. Δεν μπορώ να πω ότι είναι απλώς απογοήτευση αυτό που αισθάνομαι, είναι κάτι πιο σκληρό που δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω. Έχει σχέση με την εξαπάτηση των πολιτικών, η οποία ξεκινάει από την εξαπάτηση του ίδιου τους του εαυτού και από κει και πέρα ψεύδονται σε όλους. Αυτό το πράγμα είναι μια μεγάλη αρρώστια, γιατί αρρώστια θεωρώ τη δειλία του ψεύδους. Πιστεύω ότι είναι σχεδόν ψυχαναλυτικό φαινόμενο, δεν μπορώ να το θεωρήσω αλλιώς. Αφήνουν τη μέρα να κυλάει, γιατί στην Ελλάδα πιστεύουμε ότι έχουμε άπειρο χρόνο για να τοποθετηθούμε, να αλλάζουμε σχέδια, να φτιάξουμε τα κακώς κείμενα, αλλά ο χρόνος είναι ελάχιστος. Η πολιτική αυτήν τη στιγμή έχει μπει σε μια εκρηκτική φάση. Ενώ για χρόνια είχε μια τεράστια εσωστρέφεια, τώρα γινόμαστε πάλι πολίτες, γιατί τα προηγούμενα χρόνια ήμασταν μόνο καταναλωτές. Βέβαια, οι λαοί έχουν δικαίωμα να δικαιολογούν τον εαυτό τους, οι πολιτικοί, όμως, δεν έχουν καμία δικαιολογία.

• Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι η αρρώστια, τη φοβάμαι πάρα πολύ. Όχι τον θάνατο, την αρρώστια. Το κατάλαβα γιατί είχα μια περιπέτεια και όταν ρώτησα τον γιατρό «αυτή η αρρώστια πώς θα αντιμετωπιστεί;», μου είπε «με τον θάνατο». Και το κατάλαβα εκείνη την ώρα, οπότε ξεφοβήθηκα τον θάνατο, γιατί μπορεί να σε γλιτώσει από την αρρώστια.

• Θα πρέπει να υπάρχει ευτυχία. Πρέπει να έχω υπάρξει αρκετές στιγμές ευτυχισμένη, αλλά η ευτυχία πρέπει να είναι κάτι πολύ στιγμιαίο, σαν λάμψεις. Και πρέπει να είναι μεγάλη διαταραχή, δεν είναι κάτι ωραίο, γιατί σου δημιουργεί ταραχή, είναι κάτι εκστατικό, δεν αντέχεται. Είναι σαν τον έρωτα, δεν είναι ωραίο πράγμα. Καλύτερη είναι η δημιουργία και η μελαγχολία, γιατί είσαι πιο ήσυχος. Ο έρωτας έχει παίξει πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή μου, ο έρωτας με τον άντρα μου. Τον δεύτερο άντρα μου. Πολύ τον αγαπούσα. Τώρα πια δεν παίζει κανέναν γιατί είμαι μεγάλη. Δεν έχω καμία επιθυμία.

Ρούλα Πατεράκη Facebook Twitter
Έχω μετανιώσει για πάρα πολλά πράγματα. Κάθε μέρα μετανιώνω για κάτι που έχει σχέση με το παρελθόν, γι' αυτό δεν το πολυκοιτάω, γιατί με πιάνουν πολλές ενοχές. Γενικά, δεν είμαι και πολύ υπέρ της ενοχής, γιατί σε τραβάει προς τα πίσω... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
 

• Δεν μου άρεσε αυτό που έγινε με τον Φαμπρ. Δεν έχω καμία ξενομανία, σε αυτό έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, δεν θεωρώ κανέναν ούτε καλύτερο ούτε χειρότερο, θεώρησα όμως ότι ήταν ξαφνικά μια σχεδόν εγκάθετη απόφαση, χωρίς να ερωτηθεί κανείς από τον καλλιτεχνικό κόσμο – όχι ότι με τον Λούκο είχε κανείς ερωτηθεί ιδιαίτερα. Ο τρόπος όμως, η μυστικότητα που υπήρξε στην αρχή, μου φάνηκε λίγο ρεβανσισμός. Όλο το πράγμα μου φάνηκε ένα στοίχημα, και αυτά τα στοιχήματα δεν μου αρέσει να παίζονται στην πλάτη μου και στην πλάτη κανενός μας – δηλαδή έφυγε ένας διάσημος, να φέρουμε έναν πιο διάσημο. Δεν έχει καμία σχέση όχι με τον πολιτισμό, αλλά ούτε με την κοινωνία πρωτοβάθμια, ώστε να μαζεύουμε τα σκουπίδια από τον δρόμο. Ο πολιτισμός και η παιδεία είναι πράγματα μεγάλα και εκεί θα έπρεπε να έχουμε τελείως άλλους χειρισμούς. Ο Φαμπρ δεν με ενόχλησε. Αντιλήφθηκα ότι είχε τα δικά του σχέδια, τα δικά του προγράμματα, θα του ήταν αδύνατον αυτά τα πράγματα να τα ανατρέψει μέσα σε έξι μήνες και να τα αλλάξει, έτσι σκέφτηκε πρακτικά να φέρει αυτά που μπορούσε να φέρει, να προωθήσει και το δικό του έργο – άλλωστε η Ελλάδα έχει ένα κλίμα, ένα περιβάλλον, πάρα πολύ δημιουργικό, αναπτύσσει τρομακτικά τη φαντασία και τη δυναμική, ειδικά στον πολιτισμό και το θέαμα. Οπότε, ήταν μια ευτυχής συγκυρία, φαντάζομαι, για τον Φαμπρ. Εάν ο ίδιος ή οι άλλοι είχαν μια στοιχειώδη ευφυΐα να μπορέσουν να συνδυάσουν κάποια πράγματα και να μη φανεί ότι έρχεται ένας απ' έξω και φέρνει απλώς το πρόγραμμά του, τους δικούς του, και κινείται με ελληνικά λεφτά μέσα σε έναν χώρο ο οποίος είναι καθημαγμένος, θα ήταν μια χαρά ο Φαμπρ, γιατί είναι ένας άνθρωπος που έχει όραμα, που είναι ικανός. Αλλά ο τρόπος που ενήργησαν δημιούργησε αυτό που επακολούθησε. Ακόμα μια φορά υπήρξαν άστοχοι χειρισμοί και κάποιου είδους μισαλλοδοξία. Και στην πολιτική δεν επιτρέπεται η μισαλλόδοξη στάση.

Πρέπει να έχω υπάρξει αρκετές στιγμές ευτυχισμένη, αλλά η ευτυχία πρέπει να είναι κάτι πολύ στιγμιαίο, σαν λάμψεις. Και πρέπει να είναι μεγάλη διαταραχή, δεν είναι κάτι ωραίο, γιατί σου δημιουργεί ταραχή, είναι κάτι εκστατικό, δεν αντέχεται. Είναι σαν τον έρωτα, δεν είναι ωραίο πράγμα.

• Έχω μια αδυναμία στους αντρικούς ρόλους. Παίζω εύκολα αντρικούς ρόλους, είναι από τις καλές μου στιγμές. Οι γυναικείοι ρόλοι μού φαίνονται πιο εύκολοι. Η Έντα Γκάμπλερ είναι ίσως από τους αγαπημένους μου ρόλους, γιατί ήταν και αυτή πιο πολύ άντρας στη σκέψη. Και η δραματολογία έχει αδυναμία στους αντρικούς ρόλους. Σε όλο το θέατρο, ιστορικά, οι πολύ μεγάλοι ρόλοι είναι αντρικοί, σπάνια είναι γυναικείοι. Ο Μάκβεθ και η λαίδη Μάκβεθ, για παράδειγμα. Προσπαθούν να ωραιοποιήσουν τη λαίδη Μάκβεθ και να πουν ότι είναι όμορφη, η κινητήρια δύναμη, αλλά ο ρόλος είναι ο Μάκβεθ. Η λαίδη Μάκβεθ είναι μια λεπτομέρεια στο έργο αυτό, όπως η Οφηλία και η Γερτρούδη είναι λεπτομέρειες μπροστά στον ρόλο του Άμλετ. Και η Ιοκάστη είναι λεπτομέρεια μπροστά στον Οιδίποδα.

• Μου αρέσει πάρα πολύ να έχω ελεύθερο χρόνο, να κάθομαι στο κρεβάτι και να διαβάζω, να πίνω τσάι και να βάζω γύρω-γύρω μερικές από τις κούκλες μου. Αυτό μου δημιουργεί έναν φανταστικό κόσμο. Έχω μανία με τις κούκλες. Τώρα έπαθα μανία και με τα σκυλάκια, τρέλα. Και τα ζωντανά και τα λούτρινα. Έχω πάθει μεγάλη ταραχή, δεν υπάρχει σκύλος στον δρόμο που να μην του μιλάω...

Ρούλα Πατεράκη Facebook Twitter
Πιστεύω ότι το θέατρο δεν είναι πια υπόθεση των πολλών, είναι των λίγων. Δεν είναι μια τέχνη που μπορεί να κινήσει τις μάζες όπως παλιά – άλλωστε ζούμε στην ψηφιακή εποχή, έχουν γίνει ριζικές αλλαγές, δεν μπορεί το θέατρο να αποτελέσει αυτό που ήταν κάποτε... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
 

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην έντυπη LiFO τον Απρίλιο του 2016

Θέατρο
1

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ