Birdman ή Η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας (Birdman or The Unexpected Virtue of Ignorance)

Birdman ή Η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας (Birdman or The Unexpected Virtue of Ignorance) Facebook Twitter
0

Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου

Πρωταγωνιστούν: Μάικλ Κίτον, Έντουαρντ Νόρτον, Έμα Στόουν, Ζακ Γαλιφιανάκης

Βαθμολογία: 3/5

Ο Ρίγκαν (Μάικλ Κίτον) είναι ένας ηθοποιός που ελπίζει πως με την τελευταία του φιλόδοξη παραγωγή στο Μπρόντγουεϊ θα καταφέρει, μεταξύ άλλων, να αναβιώσει τη σχεδόν τελειωμένη του καριέρα. Κι ενώ αυτή η βαθιά παράτολμη κίνηση φαντάζει τόσο επίφοβη και οριακά ανόητη, ο άλλοτε σπουδαίος και τρανός κινηματογραφικός υπερήρωας τρέφει υψηλές προσδοκίες. Πιστεύει ακράδαντα ότι το τελευταίο του εγχείρημα θα αναδείξει το καλλιτεχνικό του ανάστημα και θα τον καθιερώσει στο πολιτιστικό προσκήνιο, απαλλάσσοντάς τον από τη ρετσινιά του ξοφλημένου χόλιγουντιανού διάττοντα αστέρα! Με την ημερομηνία της πολυπόθητης πρεμιέρας του έργου του να πλησιάζει απειλητικά, ο πρωταγωνιστής της παράστασης τραυματίζεται σοβαρά και πρέπει να αντικατασταθεί άμεσα. Κατόπιν παρότρυνσης της πρωταγωνίστριάς του Λέσλι (Ναόμι Ουότς) και υπό τις πιέσεις του παραγωγού και κολλητού του φίλου Τζακ (Ζακ Γαλιφιανάκης), ο Ρίγκαν, διστακτικά, αποφασίζει να προσλάβει τον Μάικ Σίνερ (Έντουαρντ Νόρτον), έναν εντελώς ανεξέλεγκτο τύπο που υπόσχεται την έκρηξη στα εισιτήρια της παράστασης αλλά και την προσθήκη αποθεωτικών κριτικών. Καθώς, λοιπόν, ο Ρίγκαν προετοιμάζεται για την πολυαναμενόμενη πρεμιέρα, έχει να αντιμετωπίσει πολλά ανοιχτά μέτωπα στην προσωπική του ζωή.

Το φιλμ με τον παράξενο τίτλο θα μπορούσε κάλλιστα να ονομάζεται Οι ουτοπικές προσδοκίες ενός ξοφλημένου αστέρα, ή Η υπερβολική φιλοδοξία ενός μπερδεμένου καλλιτέχνη, ή, πολύ απλά, και όπως το έχουν πει παλιότερα, Η τραγωδία ενός γελοίου ανθρώπου. Όχι πως ο κεντρικός χαρακτήρας του Birdman, ο Ρίγκαν, ένας πάλαι ποτέ σταρ του σινεμά δράσης που δεν έχει πλέον καριέρα κι ελπίζει σε καλλιτεχνική και προσωπική νεκρανάσταση με το ανέβασμα ενός απαιτητικού έργου στο θέατρο, είναι αντικειμενικά γελοίος, αλλά κάπως έτσι βλέπει τον εαυτό του, επειδή τόσα χρόνια έχει εισπράξει την απόρριψη σε οτιδήποτε έχει επιχειρήσει, εκτός από τον υπερήρωα Birdman, που του χάρισε εφήμερη δόξα και αιώνια κατάρα. Εγκλωβισμένος στο θέατρο, όπου ετοιμάζει πυρετωδώς το ντεμπούτο του στο Μπρόντγουεϊ, ανάμεσα σε υστερίες, προβλήματα και σκαλώματα που σχετίζονται με την παραγωγή (ο Ζακ Γαλιφιανάκης συντονίζει κοπιωδώς), την κόρη του (η Έμα Στόουν με πολλά απωθημένα απέναντι στον μπαμπά), την πρωταγωνίστρια και ερωμένη που ανταγωνίζεται και ζηλεύει, την πρώην σύζυγο και μάνα της κόρης που εμφανίζεται ξανά στη ζωή του με συμφιλιωτικές προθέσεις και τον άρτι αφιχθέντα, ακανθώδη, αλαζόνα πρωταγωνιστή του (ο υπέροχος Νόρτον, που σνομπάρει το χολιγουντιανό «κατακάθι» λόγω της πλούσιας θεατρικής του εμπειρίας, αλλά του εγγυάται κριτικές και εισιτήρια), ο Ρίγκαν συγχέει την κινηματογραφική φαντασία με την πιεστική πραγματικότητα: όταν είναι μόνος του, πραγματοποιεί ασήμαντα υπερ-κατορθώματα όπως ο Birdman, αλλά συγκρούεται με τα πιο απλά πράγματα, καθώς το περιπετειώδες παρελθόν και το άδηλο μέλλον εξαρτώνται από ένα παρόν που αιωρείται μεταξύ συμπληγάδων και ανοιχτών λογαριασμών.

Το Birdman ακούγεται πολύπλοκο και όντως είναι. Ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου έγραψε ένα σενάριο με μπόλικες στρώσεις και το σκηνοθέτησε σαν να γκρεμίζεται ο κόσμος και να πέφτει ο ουρανός στο μπαϊλντισμένο κεφάλι του Ρίγκαν (και του θεατή), επιλέγοντας μια free jazz φόρμα, σαν φρενιασμένο, παραισθητικό ποίημα εικόνων, όπως ακριβώς και η μουσική του Αντόνιο Σάντσεζ, ολοκληρωτικά γυρισμένη σε τεχνητό μονοπλάνο κυρίως μέσα στο θέατρο και λίγο έξω από αυτό, στους δρόμους της Times Square, όπου περιφέρεται ημίγυμνος και απελπισμένος ο Ρίγκαν, ή σε ένα μπαρ όπου συναντά κι έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την πιο κακιασμένη, αρνητικά διακείμενη κριτικό των «New York Times», στην πιο άτυχη σκηνή του έργου, που στήθηκε για λόγους καθαρού εντυπωσιασμού. Όχι πως η σκηνή αυτή έρχεται σε βίαιη αντίθεση με την ηθελημένη υπερβολή στην οποία υποβάλλει τους ήρωες και κατ' επέκταση τους θεατές ο Ινιάριτου, στην οργανωμένη προσπάθειά του να δαμάσει τα θεματικά διλήμματα: το χάος της πυρετώδους καλλιτεχνίας, της επικίνδυνης, καταστροφικής διαχείρισης της φήμης, της ύστατης ανάγκης για ειλικρινή εξιλέωση, της ασταμάτητης σύγκρουσης του ελαφρού Χόλιγουντ με το σοβαρό Μπρόντγουεϊ, του κακομαθημένου σταρ με τα καπρίτσια και τα απωθημένα του έναντι του άστατου άνδρα με τα απομεινάρια της ζωής και των επιλογών του, και τελικά του Εγώ του ενός με τα Εγώ των άλλων – κάτι που αποτυπώνεται θεαματικά και δηλώνεται εμφατικά στις τέχνες και το θέαμα.

Το φιλμ διαθέτει σκηνές ιδιοφυείς και στιγμές τραβηγμένες. Πείθει περισσότερο στα ενδιάμεσα, κρίσιμα περάσματα όπου ο διάλογος φρενάρει, ο ήχος χαμηλώνει και οι ζαλιστικές φωνές σιωπούν, εκεί όπου οι ανταριασμένοι πρωταγωνιστές προσπαθούν να διακρίνουν τι καταλαγιάζει... from all that jazz. Όπως και το έργο που θέλει να ανεβάσει ο Ρίγκαν, διασκευάζοντας Ρέιμοντ Κάρβερ, η ταινία του Ινιάριτου είναι (μαζί με το Interstellar, αλλά σε άλλο επίπεδο) η πιο φιλόδοξη της χρονιάς και ίσως εκείνη που θα κριθεί δικαιότερα με το πέρασμα του χρόνου. Όταν την είδα στην παγκόσμια πρεμιέρα της, στο Φεστιβάλ Βενετίας, δεν μπόρεσα παρά να τη θαυμάσω – τη δεξιοτεχνία του Ινιάριτου και του διευθυντή φωτογραφίας και μαέστρου της ρέουσας εικόνας, Εμάνιουελ Λουμπέσκι, την κλίμακα του οράματός του, το εκτεταμένο σχόλιο πάνω στις τύψεις και την παραφορά. Όμως, όσο κι αν ήθελα, δεν συγκινήθηκα σε ένα έργο που προσπάθησε να στρέψει την εγκεφαλική του σύλληψη σε συναίσθημα. Δεν είχα, επίσης, εκείνη την αίσθηση της ακυβέρνητης μελαγχολίας της Βαβέλ, που ξίνισε με τη μιζέρια του Biutiful, πάντα από τον Ινιάριτου.

Σίγουρα, ωστόσο, η ερμηνεία του Μάικλ Κίτον συνιστά μια ξεχωριστή οντότητα, άξια μεγάλου θαυμασμού από μόνη της. Παραφράζοντας πονηρά και πολυεπίπεδα τη δική του, κυμαινόμενη πορεία από τον θρίαμβο και τις ανοιχτές προοπτικές του Batman, μέχρι την αφάνεια πριν από το εμπνευσμένο κάστινγκ του Ινιάριτου, ο Κίτον δίνει τα ρέστα του σε ένα λαχανιασμένο σπριντ εξιλέωσης, μια νέα αρχή που συνοψίζει μια συνεχή μονομαχία με δαίμονες και ορατούς εχθρούς. Εκπροσωπώντας στην ταινία τον τυπικό χολιγουντιανό πρώην σταρ που βαφτίζεται στην κολυμπήθρα του Μπρόντγουεϊ για να ξαναβρεί τον χαμένο δρόμο της καταξίωσης ως ανεπιθύμητος επισκέπτης στα σιδερόφραχτα χωράφια του νεοϋορκέζικου θεάτρου, ο Κίτον δίνει γροθιές σε πολλούς τοίχους και μεταφέρει στο πανί μια αυθεντική αίσθηση απαξίωσης και απελπισίας. Στις σκηνές που παίζει πάνω στη σκηνή δεν επιδεικνύει δεινότητα, ίσως όμως και να καθοδηγείται από τον Ινιάριτου με αυτόν το σκοπό, δηλαδή να μη φαίνεται αντάξιος του μεγάλου καλλιτεχνικού βάρους που έχει οικειοθελώς αναλάβει και να εκτίθεται από την παγιωμένη μετριότητά του. Για πρώτη φορά στην καριέρα του, ο Κίτον είναι υποψήφιος για Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου (υπολογίστε και άλλες 8 σημαντικές υποψηφιότητες για την ταινία) και απειλεί έντονα τον Έντι Ρεντμέιν, με πολλές πιθανότητες να κάνει την ανατροπή, γιατί το Χόλιγουντ λατρεύει τις εκπλήξεις, τις επιστροφές και, σε σπάνιες περιπτώσεις, τους ρόλους που δεν βασίζονται σε πραγματικούς χαρακτήρες, και δη τους αβανταδόρικα φορτισμένους με προβλήματα υγείας και εθισμών.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βασίλη και Δάφνη, πώς γυρίσατε την πιο αφοπλιστική ερωτική σκηνή του ελληνικού σινεμά;

Lifo Videos / Βασίλη και Δάφνη, πώς γυρίσατε την πιο αφοπλιστική ερωτική σκηνή του ελληνικού σινεμά;

Ο βραβευμένος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Βασίλης Κεκάτος, μαζί με την πρωταγωνίστριά του, Δάφνη Πατακιά, μιλούν για όσα έζησαν στα γυρίσματα της ταινίας «Οι άγριες μέρες μας» – μιας ιστορίας με χαρακτήρες που είναι «γλυκά τσογλανάκια».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
«Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Οθόνες / «Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Ένα αποκαλυπτικό ελληνικό ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει την ωμή αλήθεια για το άθλημα του bodybuilding –έναν κόσμο όπου δοκιμάζονται τα όρια σώματος και πνεύματος– έρχεται στις αίθουσες την Πέμπτη 29 Μαΐου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
movies

Οθόνες / Η Σταχτοπούτα αλλιώς και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Το διάσημο παραμύθι γίνεται ταινία τρόμου, εφηβικά δράματα και η καινούργια σκηνοθετική δουλειά του διεθνούς φήμης Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM