4 Ioυλίου 1776
Σαν σήμερα, το 1865 δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το βιβλίο «η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» αλλά χάρη στον αμερικάνικο κινηματογράφο, στον Oliver Stone, στον Tom Cruise και στην ταινία «Γεννημένος την 4η Ιουλίου» όλοι ξέρουμε ότι βασικά, είναι η μέρα που θεωρείται επέτειος της επίσημης ημερομηνίας ίδρυσης των Ηνωμένων Πολιτειών και της διακήρυξης της ανεξαρτησίας τους.
Η Ελλάδα δεν αγαπάει την Αμερική ενώ κατά τα άλλα κάνει τα πάντα για να την ευχαριστήσει. Έχουμε ακούσει πολλές ιστορίες που αποδεικνύουν τη χαζομάρα των Αμερικανών –η αγαπημένη μου είναι η εξής: ένας Αθηναίος επισκέφτηκε έναν Ιούλιο την ξαδέρφη του στην μακρινή Αμερική, μετά από χρόνια. Η ξαδέρφη ρώτησε: «Εσείς στην Ελλάδα έχετε fourth of July;» Η ιστορία θα ήταν αυθεντικά αστεία, αν η ξαδέρφη ήταν αμερικανίδα.
Χαζοί ή όχι, και δεν σκοπεύω να πυροβοληθώ στο πόδι, που λέει κι η αμερικανική έκφραση, ανακατεύοντας τέτοια θέματα τέτοιες μέρες, αυτό που όλοι επίσης ξέρουμε ως αμερικάνικο φαγητό, είναι το χάμπουργκερ. Το οποίο είναι σχεδόν αδύνατον να το φάμε εδώ, όσο γνωστό κι αν μας είναι, εκτός αν πάμε σε φαστ φουντ.
Burger, αλλιώς
Αυτό που φτάνει σε μας είναι ένα κακέκτυπο του μπέργκερ που φτιάχνουν οι νοικοκυρές ή καλύτερα, οι υπάλληλοι πατεράδες που όλη τη βδομάδα πουλάνε αυτοκίνητα και το σαββατοκύριακο ψήνουν μπιφτέκια στην πίσω αυλή για την οικογένεια. Οι θεωρίες για το ιδανικό μπέργκερ είναι όσες και οι ψήστες. Η Ελλάδα, που έχει μία εξίσου κορυφαία εκδοχή του αμίμητου συνδυασμού ψωμί-ψητό κρέας-ντομάτα-σαλτσούλα με το σουβλάκι, το μπέργκερ είναι αδύνατον να εισχωρήσει τόσο ώστε να αρχίσει να παράγεται κι εκτός φαστ φουντ. Τα McDonald’s φαίνεται να μην παραδέχονται την ήττα τους στη Ελλάδα και συνεχίζουν να υπάρχουν. Θέλω όμως να σας πω σε τι κόπο μπαίνουν σε χώρες με τεράστια παράδοση στο φαγητό, όπως στη Γαλλία.
Το 280: Ψωμί τσιαπάτα με γαλλικό βοδινό, τσένταρ, έμενταλ, ντομάτα, μαγιονέζα και κέτσαπ.
To Quick Doublemix : ψωμί για σάντουιτς με βοδινό, μαρούλι, κρεμμύδι και σως πιπεριού, μαζί με λιωμένο τυρί που ονομάζουν fondu.
Αν έχουμε αναγνώστες από τη Γαλλία, τους παρακαλώ να τα δοκιμάσουν (είναι έρευνα!) και να μας πουν αν είναι διαφορετικά από τα μπέργκερ που ξέρουμε από τα ταξίδια μας στις Ευρώπες αλλά και από τις προσπάθειες που έχουμε κάνει εδώ. Πολύ αμφιβάλλω ότι θα υπάρχει διαφορά, αλλά θέλω να ξέρω.
Το καλύτερό μου λάθος
Εξίσου αμερικάνικο: το motivation speech. Η μάλλον θρησκευτικής προέλευσης αντίληψη ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο, ότι τίποτα δεν πάει χαμένο (στη χαμένη τη ζωή) ότι όλα τελικά θα πάνε καλά.
Οι ιστορίες με happy end αρέσουν σε όλους μας και ρουφάμε τα success stories όπως οποιαδήποτε αφελής νοικοκυρά της Αϊόβα. Δεν είναι τυχαίο που αυτοί οι όροι είναι αμερικάνικοι και δύσκολοι να μεταφραστούν μαζί με το πάθος και την ελπίδα που εμπεριέχουν. Όμως, μερικοί άνθρωποι πράγματι βρίσκουν τον δρόμο τους ακόμα κι αν έχουν αρχίσει στραβά, δυστυχώς αυτοί οι μερικοί χαρακτηρίζονται από ταλέντο και ευφυΐα, κι εκεί μας τα χαλάει κάπως.
Ο Anthony Bourdain, διάσημη προσωπικότητα λόγω της πολύ καλής σειράς No Reservations του Travel Channel αλλά και λόγω των βιβλίων που έχει γράψει, γράφει για το καλύτερό του λάθος:
Ήμουν αρκετά τυχερός για να πάω στο Culinary Institute of America (σημείωση: ίσως η πιο καλή σχολή μαγειρικής στην Αμερική) όταν ήμουν 20 χρονών και το μεγάλο μου λάθος ήταν ότι όταν μου προσφέρθηκε μία δουλειά ως σεφ όταν τελείωσα τη σχολή, δέχτηκα. Έκανα αυτό αντί να πάω στη Γαλλία, ή ακόμα και να μείνω στη Νέα Υόρκη, ώστε να ξεκινήσω από χαμηλά σε ένα σπουδαίο εστιατόριο και να φάω εκεί τα μούτρα μου. Ακολουθώντας το λάθος μονοπάτι, μετά από χρόνια δούλευα ακόμα σε όχι και τόσο καλά εστιατόρια. Το χειρότερο όλων είναι να μαγειρεύεις για ανθρώπους που μισείς σε ένα εστιατόριο που μισείς, χωρίς να είσαι περήφανος γι’αυτό που κάνεις.
Τότε έπαιρνα καλά λεφτά, οπότε μπορούσα να πάω σε συναυλίες, να καπνίζω ακριβό χόρτο, να παίρνω κοκαΐνη, τέτοια πράγματα. Ήταν λιγότερο σημαντικό το ότι δεν ήμουν καλός στη δουλειά μου. Κορόιδευα τον εαυτό μου πιστεύοντας ότι ήμουν καλός. Και όταν συνειδητοποίησα ότι ποτέ μου δεν δούλεψα σε έναν βραβευμένο σεφ, δεν είχα τα προσόντα. Ήταν αργά.
Όταν αποφοίτησα, έπιασα δουλειά με φίλους σε ένα εστιατόριο στο SoHo που λεγόταν WPA. Βοηθήσαμε να πτωχεύσει με συνοπτικές διαδικασίες. Νομίζαμε ότι ήμασταν δημιουργικές μεγαλοφυΐες και σχεδιάσαμε ένα εγωκεντρικό μενού που δεν ανταποκρινόταν στις επιθυμίες του κοινού. Μαγειρεύαμε πέρα από τις ικανότητές μας. Δεν ήμασταν επαγγελματίες, ήμασταν μία ομάδα μανιακών. Μου άρεσε η ζωή των σεφ. Είχα γυναίκες, είχα ναρκωτικά, περνούσα ωραία, δεν είχα καθόλου αυτοσυγκράτηση. Δεν είχα ηθική πυξίδα. Σε ηλικία 44 χρονών δεν είχα ποτέ ιατρική περίθαλψη, δεν είχα πληρώσει ποτέ το ενοίκιό μου εγκαίρως, χρωστούσα 10 χρόνια στην εφορία και άλλα τόσα σε πιστωτικές. Ζούσα ακόμα σαν φοιτητής, κι ακόμα χειρότερα. Διασκεδάζοντας, έχασα την ευκαιρία να κάνω καριέρα.
Πολλοί νέοι επίδοξοι σεφ που έχουν διαβάσει το Κουζίνα Εμπιστευτικό με ρωτούν για συμβουλές. Τους λέω ότι αν βλέπεις τη δουλειά σου σοβαρά, κάνε το αντίθετο από αυτό που έκανα εγώ. Έμαθα πολλά από τα λάθη μου και με βοήθησαν πολύ στην έκδοση βιβλίων και στην τηλεόραση. Αυτό που έμαθα από τα χρόνια μου ως τζάνκι είναι ότι καταλαβαίνω πότε κάποιος είναι αξιοπρεπής ή όχι. Δε θα γίνω ποτέ ο άνθρωπος που μιλάει για τον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο ή θα βάλει κάποιον να του ξεχωρίσει μόνο τα κόκκινα M&M’s. Ξέρεις τι βλέπεις στον καθρέφτη όταν είσαι αυτός που περιμένει στο μετρό μία κυρία να αποκοιμηθεί για να της πάρεις την τσάντα; Είμαι καλός κριτής της ανθρώπινης φύσης.
σχόλια